Έχοντας εθιστεί ως κοινωνία  σε μιαν  εμφυλιοπολεμική, συγκρουσιακή πολιτική αντιπαράθεση – με εκατέρωθεν θύματα – είναι δύσκολο να καταδικάσουμε την βία «από όπου κι αν προέρχεται»

Έχοντας εθιστεί ως κοινωνία  σε μιαν  εμφυλιοπολεμική, συγκρουσιακή πολιτική αντιπαράθεση – με εκατέρωθεν θύματα – είναι δύσκολο να καταδικάσουμε την βία «από όπου κι αν προέρχεται»  και ευκολότερο να θρηνούμε και να καταριόμαστε κρατώντας την εμφύλια παράνοια ζωντανή.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια στυγνή και εντελώς αδικαιολόγητη δολοφονία . Μια δολοφονία η οποία εκτός των άλλων, ερεθίζει το θυμικό μας και με θαυμαστά αντανακλαστικά πυροδοτεί μιαν ακόμα αήθη πολιτική αντιπαράθεση , όπου πάντα φταίει ο ένας  κι όχι η κατ’ εξακολούθηση και κατ’ επανάληψη χυδαία άσκηση πολιτικής από το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος. Κυριολεκτικά πάνω από το πτώμα του άτυχου νέου που δολοφονήθηκε με πρωτοφανή αγριότητα από έναν νεοναζί εγκληματία  – δίχως λόγο και αιτία  παρά προφανώς για να δοκιμαστούν οι αντοχές και οι ανοχές του δημοκρατικού πολιτεύματος- επιτελούμε ένα ακόμα έγκλημα το οποίο μας συνδέει με  τα πολλαπλά πρόσωπα της πολιτικής βίας του μετεμφυλιακού παρελθόντος μας. Εκείνο που συντηρεί αδιάλειπτα την πολιτική βία στην Ελλάδα  είναι ότι την συγκρίνουμε και  αναρωτιόμαστε ποια είναι πιο άδικη και ποια πιο δικαιολογημένη ως πρακτική πολιτικής αντιπαράθεσης  έχοντας  «μασημένα» μια σειρά απογοητευτικά επιχειρήματα υπέρ της μιας ή της άλλης άποψης.

Η μικρή βία όταν συγκρίνεται με την μεγάλη, δεν εξάγει ένα αποτέλεσμα δικαίου,  μεγαλύτερου ή μικρότερου¨ όπως είναι φυσικό, εξάγει εκ νέου βία. Τι είναι ωστόσο εκείνο που δεν θέλουν με τίποτα να καταλάβουν και πολύ δε περισσότερο να πράξουν όσοι εκπροσωπούν αυτή την αντιπαράθεση μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς; Να παραδεχτούν από κοινού ότι είναι παρωχημένοι , τραγικά αποτυχημένοι και απελπιστικά παλαιοκομματικοί, ότι ο ένας αποτελεί θλιβερό συμπλήρωμα του άλλου (και κατά συνέπεια στηρίζει την πολιτική του ύπαρξη  σε ένα κακής ποιότητος πολιτικό θέατρο), ότι η αμοιβαία τους έλλειψη πολιτικής παιδείας είναι εξίσου συντριπτική , ότι είναι ανεπαρκείς πολιτικά και καλύπτουν αυτή την απαράδεκτη κι επικίνδυνη  ανεπάρκειά τους πίσω από ένα θλιβερό κομματισμό.

Είναι προφανές ότι άλλης βαρύτητας γεγονός είναι ένα γιαούρτωμα και άλλο ειδικό βάρος έχει μια δολοφονία. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό – που είναι και αυτό όταν θέλουμε να είμαστε ακριβείς… – αλλά τα αυθόρμητα αντανακλαστικά μας απέναντι σε μια δολοφονία της 17^ης Νοέμβρη , του ΕΛΑ , του Επαναστατικού Αγώνα , των Πυρήνων της Φωτιάς  και σε μια νεοναζί δολοφονία, όταν μάλιστα  θεωρείς ότι διαφέρουν έχοντας ως άτυπο και άδηλο επιχείρημα την χυδαία και γκροτέσκο συμπεριφορά των νεοναζί απέναντι στην ιδεολογικά – ταξικά εκλεπτυσμένη «φιλολαϊκή» διακήρυξη του ακροαριστερού. Το πρόβλημα επίσης είναι ότι αυτό το επιχείρημα είναι δύσκολο να κατανοηθεί γιατί πρέπει να είσαι ή με τον έναν ή με τον άλλον, αλλιώς είσαι «εχθρός» και «προδότης» και για τις δυο ευγενείς αντιπροσωπευτικές αντιμαχόμενες πολιτικές παρατάξεις.

Θα αναρωτιόταν κανείς, τι φταίει  και εκδηλώνουμε αλλιώς την  πολιτική μας ευαισθησία με την δολοφονία του Γρηγορόπουλου  κι αλλιώς για την δυστυχή έγκυο της Μαρφίν; Στην πρώτη περίπτωση, ο άτυχος νεαρός δολοφονήθηκε από έναν αστυνομικό δίχως κανέναν λόγο. Δικαιολογημένα, τα αντανακλαστικά της κοινωνίας σύνδεσαν το γεγονός αυτό με το χυδαίο αστυνομικό κράτος της Δεξιάς του παρελθόντος το οποίο μερικές φορές νεκρανασταίνεται. Έως εδώ όλα είναι φυσιολογικά και έχουν μια λογικά αποδεκτή συνέπεια. Το να γίνει αυτό αφορμή για να δημιουργηθεί πάνω στο πτώμα ενός  εφήβου, ένας ήρωας της εξέγερσης, αποτελεί μια γκροτέσκο έκτος από χυδαία και ανόητη ενέργεια που δεν σέβεται ούτε τους νεκρούς. Πρόκειται για βιομηχανία ηρώων όπου ο τόπος ( Τα Εξάρχεια) και  ο στυγερός δολοφόνος  (αστυνομικός)  παρείχαν τα πιο «αυθεντικά» υλικά στους σκηνοθέτες των επαναστατικών εξεγέρσεων.

Αντίθετα, η άτυχη εργαζομένη (σκληρά, καθότι και έγκυος…)  δεν είχε τα ανάλογα προσόντα για να θρηνηθεί και να γίνει ίνδαλμα. Ο τόπος (Τράπεζα) παρέπεμπε ευθέως στο σάπιο διεφθαρμένο διεθνές χρηματοπιστωτικό τραπεζικό σύστημα, ο δολοφόνος (ακτιβιστής ακροαριστερός  επαναστάτης, ¨μαχητής των πόλεων») παρέπεμπε στον απρόσωπο ( λόγω …κουκούλας) αγωνιζόμενο λαϊκό αγωνιστή!  Αν αυτό σημαίνει κάτι, επισημαίνουμε ότι τελικά  ο αστυνομικός δολοφόνος συνελήφθη, δικάστηκε και εκτίει την ποινή του, αντίθετα με τον «ανώνυμο αγωνιστή»  ο οποίος κυκλοφορεί προφανώς ελεύθερος στους δρόμους προσφέροντας στους λαϊκούς αγώνες…  

Φαίνεται λοιπόν, ότι το ζήτημα που ενέσκηψε, από την σκληρή δολοφονία ενός νέου άνδρα  είναι η …«θεωρία των δυο άκρων». Αυτό είναι το ζητούμενο και το βασικό πολιτικό ερώτημα που θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ και στο οποίο εστιάζει πρόθυμα και η ΝΔ με τον θεωρητικό της εγκέφαλο  (πρώην Αριστερό – έχει και αυτό τη πολλαπλή του σημασία) κύριο Λαζαρίδη. 

Έτσι, μένει έξω από το κάδρο η ναζιστική δολοφονική οργάνωση της Χρυσής Αυγής που είναι ηθικός αυτουργός του στυγερού εγκλήματος και ανοίγει μια νέα αποτρόπαιης έμπνευσης σελίδα στην πολιτική μας ιστορία.

Από τη δολοφονία η οποία έγινε σε κλάσματα του δευτερολέπτου δεύτερον ζήτημα, άνοιξε μια ακόμα απαράδεκτη και σκοπίμως άκαιρη κομματική – ιδεολογική αντιπαράθεση. Η θεωρία των  δυο άκρων –  ουρλιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ –  όπλισε το χέρι του δολοφόνου¨  η κάλυψη της αριστερής τρομοκρατίας ευθύνεται για το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής,  ανταπαντά εξίσου ηχηρά η ΝΔ!  Από το ιδεολογικό πολιτικό χάος που δημιουργείται ανάμεσα στους δυο μονομάχους, οι λαμπρές  «πολιτικές διάνοιες» ενός παραζαλισμένου και αποπροσανατολισμένου ελληνικού  λαού  αυξάνουν τα ποσοστά των  νεοναζί εγκληματιών.  Ο  δολοφόνος ομολόγησε αβίαστα  το ειδεχθές του έγκλημα, πιθανόν ελπίζοντας να γίνει κι αυτός με τη σειρά του ήρωας των παραφουσκωμένων μπράβων της Χρυσής Αυγής.

Για άλλη μια φορά, πέρα της ανθρωπιστικής απρέπειας απέναντι σε έναν νεκρό, στήνεται ένα πολιτικό σκηνικό αντιπαράθεσης μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς ασκώντας μια αηδιαστική εσωστρεφή κομματική πολιτική που αποβλέπει αποκλειστικά στην κομματική επικράτηση.

Άπλα, αν ήθελαν να καταφερθούν εναντίον της Χρυσής Αυγής, θα μπορούσαν – και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ –  να ομονοήσουν μαζί με το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα μπροστά σε ένα στόχο: να τσακίσουν αυτό το ναζιστικό μόρφωμα που αποτελεί ντροπή για την πατρίδα και εθνικό κίνδυνο για το μέλλον του τόπου. Μάλιστα, υπάρχει και πρόσφατο ιστορικό προηγούμενο της  πρόθυμης να ομονοήσει Αριστεροδεξιάς του ‘89 προκειμένου να εξοντωθεί ο Α. Παπανδρέου, δηλαδή για απείρως ταπεινότερη αναγκαιότητα από την σημερινή.
 
Ωστόσο, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ,  μέσα από μια εμετική ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση αστειοτήτων και γελοιοτήτων συντηρούν και ψηφίζουν υπέρ της Χρυσής Αυγής αλληλοκατηγορώντας ο ένας τον άλλον για φταίχτη!