Η επίσκεψη του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά, αρχές της εβδομάδας, στις Βρυξέλλες, όπου συναντήθηκε με τον (μαραμένο) ανθό της κοινοτικής γραφειοκρατίας, είχε κάτι από την απελπισμένη αυτογνωσία εκείνου του αφελούς…

Η επίσκεψη του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά, αρχές της εβδομάδας, στις Βρυξέλλες, όπου συναντήθηκε με τον (μαραμένο) ανθό της κοινοτικής γραφειοκρατίας, είχε κάτι από την απελπισμένη αυτογνωσία εκείνου του αφελούς που, σύμφωνα με το ανέκδοτο, βλέπει μια μπανανόφλουδα στον δρόμο και συλλογίζεται «όχι ρε γαμώτο! Πάλι θα την πατήσω…».
Ο Έλληνας πρωθυπουργός ήταν σε θέση να γνωρίζει ότι δεν έχει να περιμένει και πολλά από την πλευρά των βλοσυρών εταίρων που θεωρούν τη χώρα μας έναν ανυπόληπτο ευρωπαϊκό παρία ο οποίος δεν μπορεί να διαπραγματευτεί στο χάλι που βρίσκεται ούτε καν την ίδια του τη μοίρα.
Όμως αποφάσισε, παρ’ όλα αυτά, να αποτολμήσει τη γρήγορη βίζιτα στην Εσπερία σε μια ύστατη προσπάθεια να τονώσει τα ισχνά πολιτικά χαρακτηριστικά της καχεκτικής του κυβέρνησης και να δείξει ότι εκτός από «καλό παιδί» μπορεί να είναι και σκληρός διαπραγματευτής. Εκεί, όμως, υποχρεώθηκε να συναντηθεί με τη σκληρή πραγματικότητα…

Η ζωή είναι σκληρή
Εκτός από μερικές δηλώσεις πολιτικής συμπαράστασης, που αγγίζουν τα όρια του οίκτου, κάποια υποτιμητικά χτυπήματα στην πλάτη, όπως κάνουμε σε συμπεθέρους από το χωριό για να μας αδειάζουν μια ώρα αρχύτερα τη γωνιά, και άκαμπτες συστάσεις που τον ενθάρρυναν να συνεχίσει στην ίδια αταλάντευτη γραμμή, ο απολογισμός δεν έχει τίποτε περισσότερο για τους αγρίως δοκιμαζόμενους Έλληνες.
Σκοπός του Σαμαρά ήταν να τοκίσει τον πολιτικό του χρόνο στην επιείκεια των Ευρωπαίων και να εξασφαλίσει κάποιες – έστω αναιμικές – εγγυήσεις ότι οι δανειστές θα στέρξουν σε μια ηπιότερη αντιμετώπιση της Ελλάδας, με γνώμονα το γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει χάσει προ πολλού την πολιτική της νομιμοποίηση στον λαό κι ότι το μόνο που την κρατάει στα πόδια της είναι η… εξηγήσιμη υπό προϋποθέσεις υπομονή που κάνουν οι πολίτες μέχρι τις επόμενες κάλπες.
Με 1,5 εκατομμύριο ψυχές στην ανεργία, χωρίς ορατή προοπτική να ξαναβγούν στην αγορά εργασίας, με τα νιάτα της χώρας αποκλεισμένα να παίρνουν τον δρόμο της ξενιτιάς, τους απόμαχους σε συντάξεις πείνας και με όλο και λιγότερες δυνατότητες να φροντίσουν την υγεία τους και με τους υπόλοιπους συμπατριώτες που δεν είχαν κομματικές άκρες ή τρόπους να επιβιώνουν στη ζούλα εξουθενωμένους από τις ληστρικές επιδρομές του υπουργείου Οικονομικών, ο Σαμαράς αντιλαμβάνεται έντρομος ότι βρίσκεται στο τέλος του πολιτικού του κύκλου.

Τέλος χρόνου
Δεν τον πήρε τουτέστιν ξαφνικά ο πόνος για τον λαό, που δεν αντέχει άλλα μέτρα. Ο πολιτικός του βίος τον καθοδηγεί και η αγωνιώδης έγνοια να μην πολιτογραφηθεί ως ο μοιραίος άνθρωπος που έσκασε στα χέρια του η επίσημη και διεθνώς αναγνωρισμένη χρεοκοπία.
Είναι αλήθεια ότι στο πλαίσιο αυτό ο πρωθυπουργός εξήγησε στους συνομιλητές του ότι η κατάσταση δεν σηκώνει νέα μέτρα και οριζόντιες περικοπές, μόνιμο ευαγγέλιο στα χείλη του ίδιου, των ανίκανων κυβερνητικών εταίρων καθώς και των μελών της άχρηστης υπουργικής πινακοθήκης. Και ζήτησε να πορευθεί με τις παραδοχές του προϋπολογισμού για το 2014 που θα είναι «μετριοπαθέστερες» και χωρίς αναπροσαρμογές από την τρόικα, που έχει βγάλει το λάδι στους υπαλλήλους του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, μπας και μοιράσει τίποτε ψιχία…
Ποιο ήταν το βασικό του αίτημα πίσω από όλα αυτά; Να του δώσουνε λίγο χρόνο ώστε να βγει κουτσά – στραβά η χρονιά, μέχρι να αναλάβει η Ελλάδα την ευρωπαϊκή προεδρία στο πρώτο εξάμηνο του 2014, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι τα πράγματα στην Αθήνα, έως τον επόμενο Ιούνιο, θα αρχίσουν να μπαίνουν στον αστερισμό του εκλογικού κύκλου.
Οι Ευρωπαίοι άκουσαν ανέκφραστοι τον Σαμαρά να διεκτραγωδεί τα δεινά του λαού του, για τα οποία όμως είναι και ο ίδιος βασικός υπεύθυνος, και να προσπαθεί να πουλήσει την εκδοχή ότι τα πράγματα αλλάζουν και ότι το πρόγραμμα πετυχαίνει, πλην όμως τα αποτελέσματα ήταν κατώτερα των προσδοκιών του.
Είναι φανερό ότι στα ισχυρά ευρωπαϊκά κέντρα κανείς δεν εμπιστεύεται τις εγχώριες πολιτικές μετριότητες που άλλα συμφωνούν μαζί τους, άλλα εμφανίζουν στον λαό και τελικά δεν κάνουν απολύτως τίποτε, συντηρώντας μια ακινησία που δεν εγγυάται την έξοδο από την κρίση.
Τα πράγματα έχουν αφεθεί στον αυτόματο πιλότο της τρόικας και οι μόνες ορατές παρεμβάσεις των υπουργών είναι και αυτές στην ίδια κατεύθυνση και καθ’ υπαγόρευση της εγχώριας ολιγαρχίας, που σπεύδει να κατοχυρώσει κάποιες μακρινές έστω θέσεις στο φαγοπότι που έχει στηθεί πάνω από τα μαλαματικά αυτού του τόπου και των ανθρώπων του.
Πώς το είπε η πρωθυπουργάρα μας; «Δεν θα επιβληθούν εισπρακτικά μέτρα, αλλά θα προωθήσουμε διαρθρωτικές αλλαγές που θα έχουν δημοσιονομικά αποτελέσματα». Κοινώς, θα κλάψουν (κι άλλες) μανούλες, καθώς η αφεντιά του μοίρασε προσωπικές διαβεβαιώσεις ότι «θα κόψει απ’ όπου μπορεί», πράγμα που σημαίνει νέες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και στα δημόσια αγαθά που βγαίνουν στο σφυρί, αλλά και μέτρα κρυφά και στη ζούλα μέχρι να συρθεί ασθμαίνοντας ώς τις κάλπες. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ανεκδιήγητος υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας προσπαθεί να τραβήξει την τελική αξιολόγηση της τρόικας προς τα τέλη της χρονιάς, ώστε να ακολουθήσουν με τις συνήθεις διαπιστώσεις και συστάσεις οι συνεδριάσεις του Eurogroup και στο μεταξύ να αποδεχθούν οι δανειστές ότι το πλεόνασμα δεν είναι «πέτσινο».
Ο νέος «εθνικός στόχος» θα περάσει πάνω από το αργασμένο τομάρι μας, οπότε αποκτά δραματικά επίκαιρο νόημα η στυφή ευχή του Άρη για τα γουναράδικα…

Ακραία δεξιά
 
Το φαιό πρόσωπο της Δεξιάς αποκαλύφθηκε προχθες σε όλη την τρομακτική του θέα!…
Την ώρα που ο δημοκρατικός κόσμος της χώρας συσπειρωνόταν απέναντι στη δολοφονική συμμορία των χρυσαυγιτών νεοναζί, το Μαξίμου και η Ν.Δ., κρίνοντας ότι στη ζυγαριά μετρά περισσότερο η πολιτική τους επιβίωση από την πολιτική και δημοκρατική ομαλότητα, επανέφεραν στο προσκήνιο την απεχθή «θεωρία των δύο άκρων», αποδίδοντας στον ΣΥΡΙΖΑ ρόλο ηθικού αυτουργού για τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα!
Νωρίς το πρωί στη Βουλή όλα τα κόμματα, από διαφορετικές βέβαια αφετηρίες, στρίμωξαν τους νεοναζί στη γωνία καταδικάζοντας ομόθυμα τις πρακτικές μίσους και βίας που εισάγει η στρατιωτική οργάνωση στη δημόσια σφαίρα. Και ενώ στον χορό μπήκε και η Ν.Δ. παίρνοντας για πρώτη φορά αποστάσεις από την απεχθή θεωρία «των δύο άκρων», το απόγευμα άλλαξε στάση και με επικεφαλής τον Χρύσανθο Λαζαρίδη, που προφανώς δεν ανέλαβε αυτόνομα την πρωτοβουλία, υποστήριξε ότι «η ένταση που καλλιεργείται από τον ΣΥΡΙΖΑ τροφοδοτεί την ένταση της Χρυσής Αυγής που οδηγεί σε βία και νεκρούς»!
Ο πάλαι ποτέ «αριστερός» Λαζαρίδης, που επιβεβαίωσε ότι είναι αυτός ο εισηγητής της εμετικής θεωρίας εκφράζοντας μύχιους πόθους, δήλωσε στους εμβρόντητους κοινοβουλευτικούς συντάκτες ότι, «αν δεν υπήρχε ο ΣΥΡΙΖΑ, η Χρυσή Αυγή θα είχε συντριβεί» και πρόσθεσε πως «όσο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταδικάζει γεγονότα όπως στις Σκουριές Χαλκιδικής, παραμένει εκτός συνταγματικού τόξου»!
Άξιος ο μισθός σου, μεγάλε…