• Όταν χάνεται η γραμμή, οι λέξεις ανισορροπώντας πασχίζουν να βρουν την πρόταση. Και κάπως έτσι αποφθεγματικά διατρανώνεις την κατάντια σου.

• Όταν χάνεται η γραμμή, οι λέξεις ανισορροπώντας πασχίζουν να βρουν την πρόταση. Και κάπως έτσι αποφθεγματικά διατρανώνεις την κατάντια σου. 

• Τα εξεικονίσματα της γελοιότητας, βγαλμένα από κακογυρισμένα δημιουργήματα επίνοιας μικρού μήκους στην κυριολεξία, περιφέρονται χρησιμοποιώντας τα ομόριζα αντώνυμα, σκοπίμως και ασκόπως, υπηρετώντας τοιουτοτρόπως τις κατευθύνσεις της προσδιορισμένης ανοχής του συστήματος.

• Και η συνενοχή στην ποσόστωση, ξαπλωμένη στο πολυτελές ανάκλιντρο επιχειρηματολογεί συμψηφίζοντας τα ανόμοια, ενώ η αδιαφορία, πληγή ανοιχτή, συμβαδίζει με τα δρώμενα.

• Στους καθρέπτες τα είδωλα παραμιλούν την ανοησία της εποχής των τετραπόδων.

• Κι ο αριθμός στην αρχή προμηνύει τη συνέχεια της θύελλας.

• Στην επικαιρότητα το ακατανόητον στην πρωτοκαθεδρία και η ανοητολογία αιώνια πράξη κληρονομικού χαρακτήρα αναρτημένη αποκρύπτει την ουσία.

• Και στην αποκάλυψη τα συγκεκαλυμμένα ερπετά ανοίγουν τη στοματική κοιλότητα με την πρέπουσα ευήθεια αφήνοντας στην περίοδο το χαρακτηριστικό της επαναλήψεως. Σκοτάδι βαθύ και στην αναπνοή τη γρήγορη ξεπετάγεται η κατανόηση μεταμφιεσμένη.

• Δύσβατη η παράγραφος, θα λαλήσει ο απλοϊκός των συμφώνως προς τα κείμενα αναγνώστης της μεσημβρίας και στη σημασία του ρήματος στο συναπάντημα με τη φωνή μια τρέλα να μοιάζει με την απόγνωση μετρά στα ακροδάχτυλα τα χαμένα περπατήματα.

• Γέλιο με την ανοιχτωσιά του μακριά να σέρνεται στο τέλος περιπλεγμένο με την υγρή πλευρά όλων των γραμμένων σχημάτων.

• Τα γράμματα εγκατέλειψαν τα ονόματα και οι κραυγές δεν τραβούν τις ματιές. Χωρίς συλλαβές μέσα στο πλήθος. Στις ανέκφραστες στιγμές, όταν τα βλέμματα σκυφτά διακονούν τα πατήματα των άλλων στους λερωμένους δρόμους της μεγαλουπόλεως.

• Και μια μουσική κάτω απ’ την ακρόπολη δοξολογώντας την αφιέρωση αντιστέκεται στην ακαλαισθησία, αφήνοντας στον βράχο το αύριο.

Μυογράφημα

Είχε τελειώσει το σχολειό πρώτος μαθητής.
Ο πατέρας του σιδεράς κι η μάνα του θεοσεβούμενη.

Εκείνος τραχύς, αγράμματος σαν να ’ναι η βαριά στο ρώτημα του παρακαλετού και στ’ αμόνι η απάντηση χτύπημα δυνατό, όχι ξαναμμένο.
Να ανεβοκατεβαίνει πάνω στη φωτιά, να πέφτει η βροχή, να σβήνει στο μουρμουρητό αφήνοντας λίγο απ’ το σκοτεινό της σταγόνας πάνω στο πυρακτωμένο.

Κάθε μέρα μέσα στην ασπροκόκκινη κεντημένη μαντήλα οι νοστιμιές δεμένες στην ομορφιά του κόμπου. Να φάει ο κύρης της καλά να χορτάσει κι ο μοναχογιός όταν τελειώσει απ’ τον μαυροπίνακα.

Στο δεμένο σκοινί οι αράδες πετάχτηκαν στον βρομισμένο πάγκο.
Ένα νόημα στον χαιρετισμό, γρήγορες μπουκιές και ξανά στο σφυρηλάτημα μέχρι την κατεβασιά του χρυσόγκριζου στη θάλασσα.
Και μετά στον γυρισμό στη λάμπα με τη μαυρίλα στο γυαλί να χορεύουν τα γράμματα αλλήθωρα στα όνειρα.

Στα επόμενα.
Στη μεγάλη σχολή με τα τεράστια γράμματα στην υψηλή την πόρτα.
Γραβάτα, κουστούμι η ζωή, σκαρπίνι και σαλόνια.

Και στα λόγια σαν τη βαριά το ψέμα να κτυπά και στ’ αμόνι παραμορφωμένη μέσα στη φωτιά η αλήθεια ξαναμμένη.

Απόγευμα

Στην εκκλησία του δήμου
Συνάθροισμα
Στον βράχο
Με τα κλειστά στόματα
Και τα ορθάνοιχτα χέρια
Αφημένα στα πλευρά
Της ιστορίας
Με την ελπίδα
Να προσκυνά τον μέλλοντα
Στην εξακολούθηση
Των κλίσεων
Όταν στο άνοιγμα
Έτρεξαν οι φωνές
Στο ηχοβόλημα
Της ευμορφίας