Ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ πρέπει να είναι ζωντανό, να έχει αντανακλαστικά και να υπηρετεί πολλούς από τους ρόλους της ίδιας της τέχνης του κινηματογράφου.

Ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ πρέπει να είναι ζωντανό, να έχει αντανακλαστικά και να υπηρετεί πολλούς από τους ρόλους της ίδιας της τέχνης του κινηματογράφου. Ένας από αυτούς είναι και η καταγραφή της κοινωνικής πραγματικότητας, της Ιστορίας, η ανίχνευση τάσεων κ.τ.λ. Πριν από λίγο καιρό, το μεγαλύτερο κινηματογραφικό φεστιβάλ, των Καννών, και ο τότε πρόεδρος της κριτικής επιτροπής Στίβεν Σπίλμπεργκ, έδωσαν την ύψιστη διάκριση, τον Χρυσό Φοίνικα, στην ταινία η «Ζωή της Αντέλ» του Αμπντελατίφ Κεσίς, που υμνεί τον λεσβιακό έρωτα, τη βαθιά αγάπη ανάμεσα σε δύο γυναίκες. Η βράβευση, μάλιστα, ήρθε σε μια περίοδο όπου πολύ πρόσφατα είχε περάσει στη Γαλλία ο νόμος για τον γάμο των ομοφυλοφίλων, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις. Κι όμως, ένα φεστιβάλ, ένας θεσμός, ένα βραβείο σημαντικό ή όχι, μπορεί να πάρει θέση, να υψώσει κεφάλι, να κάνει δήλωση πολιτική. Και ό,τι γίνει…
Και στα καθ’ υμάς, το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας, που τελείωσε πριν από λίγες μέρες, απένειμε τον Χρυσό Διόνυσο σε μια αντιφασιστική ταινία, στο «Red Hulk» της 31χρονης Ασημίνας Προέδρου. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι η προβολή της ταινίας την προηγούμενη Τρίτη συνέπεσε με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι. Ο ήρωας της ταινίας είναι ο Γιώργος, ένας νεαρός εργάτης, ο οποίος γίνεται μέλος σε εθνικιστική οργάνωση. Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και ο εθνικισμός θίγονται με άμεσο και καίριο τρόπο σε μια καλογραμμένη ιστορία που διαρκεί μόλις 26 λεπτά. Αυτοί που την είδαν, λένε ότι η ταινία είναι καλή, ότι άξιζε το βραβείο, ότι συζητήθηκε πολύ στο φεστιβάλ κ.τ.λ. Πέρα από την ίδια την καλλιτεχνική αξία της ταινίας, είναι σημαντικό το ότι οι νέοι σκηνοθέτες στρέφουν τον φακό τους στα μαυρισμένα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας, περιγράφουν, κριτικάρουν, παίρνουν θέση και έχουν λόγο. Το φαινόμενο του νεοναζισμού είχε απασχολήσει και πέρυσι το Φεστιβάλ της Δράμας με τη μικρού μήκους «Shynx» του Κ. Καραμαγγιώλη. Και γενικά φέτος, η πλειονότητα των ταινιών είχε θέμα την κρίση και τις αλλαγές στην ελληνική κοινωνία, τον κοινωνικό ιστό και την οικογένεια.   Το σινεμά δεν μπορεί από μόνο του ν’ αλλάξει τον κόσμο. Η διαλεκτική σχέση, όμως, του κινηματογράφου με τον κόσμο γύρω του μπορεί να γεννήσει ιδέες, ν’ αλλάξει ιδέες και μυαλά. Να αφυπνίσει και να αφυπνιστεί.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.