• Στην ανάγνωση της καθημερινότητας, πασίδηλος η απουσία της δομημένης συλλογιστικής, ενώ τα κακαρίσματα του γραπτού λόγου σελιδοδείχνουν μετά παρρησίας και με παχιά γράμματα την εκ του αποτελέσματος της γνωστής πράξεως υγρασία της ανοητολογίας.

• Στην ανάγνωση της καθημερινότητας, πασίδηλος η απουσία της δομημένης συλλογιστικής, ενώ τα κακαρίσματα του γραπτού λόγου σελιδοδείχνουν μετά παρρησίας και με παχιά γράμματα την εκ του αποτελέσματος της γνωστής πράξεως υγρασία της ανοητολογίας.
• Και τι να ονοματίσει κανείς. Στον πάτο του κυλίνδρου ευρισκόμενος αναγιγνώσκεις τους παμμέγιστους διασκορπισμένους σοφούς και τραβάς προς την δόξαν ξανά, αφού το ρήμα δεν σου επιτρέπει για λόγους αισθητικούς την αντικατάσταση του ουσιαστικού.
• Στην ιστορία ο κονδυλοφόρος αναλογίζεται τη σημαντικότητα της στιγμής, η παρατήρηση, λειτουργία σκέψεως προηγμένης, ερμηνεύει τους χρόνους βλέποντας το αύριο και η διατύπωση διώχνει την αμφιβολία αφήνοντας καθαρό το συμπέρασμα στο τετράδιο.
• Προσηλωμένοι οπαδοί της επιτηδευμένης εκπλήξεως μαρκαδόροι πολύχρωμης συνωμοσιολογίας φαντάζονται, ξεφυσώντας ως ακαταμάχητοι λοφοφόροι, αριστοτεχνικά ευρήματα ονειρώξεων.
• Και στη συνέχεια των γραφών άντε να προλάβεις το τρένο, κατακαημένε.
• Δυσωδία και στην καθυστέρηση της εποχής μια πρώτη βροχή ίσως ξεσκονίσει τους μεγάλους δρόμους. Στα πεζοδρόμια τα τραπεζάκια πληθαίνουν και στις παρέες τα απαντήματα δίνουν στις απορίες την κατάληξη των αντίστοιχων μορφασμών.
• Η μοναξιά, πολύτροπη μελαγχολία του φθινοπώρου, σκαρφίζεται τα όνειρα.
• Στην αναπνοή, στην επανάληψη του συμφώνου της μικρής λέξεως του δηλωτικού της απογοητεύσεως, ένα κούνημα της κεφαλής επισφραγίζει τον ορισμό της εξαχρείωσης.
• Και διαμαρτύρεται ο εκφαυλισμός, συνώνυμη ανακοίνωση της πραγματικότητας, ξεπερνώντας τα όρια της ανοχής, ενώ στο παράλογο οι λέξεις, άτακτα ξεφωνητά, εναγωνίως αναζητούν το κατακερματισμένο νόημα.
• Στην ευτραπελία του επιμυθίου.
• Η βιόλα, χαζή κατά το σύνηθες σύνθεμα των εκφράσεων, βαρύσωμη και αναιδής στριγγλίζει αναθέματα, σκορπίζοντας στην ορχήστρα της ηλιθιολαγνείας ασύνταχτες περιόδους ασυνάρτητης συλλογιστικής, επιφέροντας καίριον και τελειωτικόν κτύπημα στην αισθητική της καλλιγραφίας.

Mυογράφημα
 
Καθισμένη ανακούρκουδα.
Με τα μαλλιά να πέφτουν κρύβοντας.
Στο πάτωμα.
Στο ξύλο με τα σύμμετρα ορθογώνια.
Πεταμένες φωτογραφίες. Το ίδιο πρόσωπο.
Το κορμί στον ρυθμό της τρέλας. Μπρος πίσω. Και ξανά. Και στο στόμα το ανοιχτό φωνήεν. Το πρώτο. Προέκταση υπερτονισμένη, ίδια κι απαράλλαχτη, τραγουδιστή, να μπαίνει και να βγαίνει, να κάνει ρίμα η κίνηση, να φεύγει στο κενό η μελωδία.
Στα δάχτυλα περασμένες οι στιγμές. Χάρτινες, ερωτικές. Στα χείλια να μουσκεύουν οι φωτιές να ξεθωριάζουν τα κόκκινα. Και ξανά στο πάτωμα. Τα τεντωμένα χέρια, η φωνή, στη λύπη να παραμιλά τον θυμό και το μυαλό να τριγυρνά γυμνό πάλι από την αρχή.
Με τα μαλλιά να πέφτουν κρύβοντας.
Και στο πάτωμα με τα σύμμετρα ορθογώνια.
Το ίδιο πρόσωπο.
Εγώ, εσύ, αυτός.
Στα δάχτυλα τα δάκρυα να μετρούν τις πληγές.
Και στην προσφώνηση ο πληθυντικός αριθμός.
Το ίδιο πρόσωπο.
Εμείς, εσείς, αυτοί.
Και στο πρώτο γράμμα η φωνή.
Να ξεφωνίζει.

Άρνηση

Μην ακούς!
Θόρυβος είναι
Δράκος ψεύτικος
Μην ακούς!
Κρότος είναι
Μάγος ψεύτικος
Μην ακούς!
Στα χέρια τα παραμύθια σου
Τα όνειρα στη φυλακή σου
Στα δάχτυλα
Κρύψε
Φωνές και γράμματα
Στα μάτια σου τα χρώματα
Και μη φοβάσαι
Γύρνα και δες
Άκουσε
Μουσική είναι