Ετοιμάζεται πυρετωδώς για τη νέα σεζόν, τηλεοπτική και θεατρική. Από τη μία η νέα τηλεοπτική του στέγη, ο Alpha, όπου θα αρχίσει να προβάλλεται από τα μέσα του άλλου μήνα η εκπομπή «Στην υγειά μας».

Ετοιμάζεται πυρετωδώς για τη νέα σεζόν, τηλεοπτική και θεατρική. Από τη μία η νέα τηλεοπτική του στέγη, ο Alpha, όπου θα αρχίσει να προβάλλεται από τα μέσα του άλλου μήνα η εκπομπή «Στην υγειά μας». Και από την άλλη, το καινούργιο θεατρικό του σπίτι, το θέατρο Κάππα. Εκεί ο Σπύρος Παπαδόπουλος «μετακομίζει» καταρχήν με δύο δικές του παραστάσεις. Για τέταρτη χρονιά συνεχίζεται από τις 8 Νοεμβρίου το πολύ πετυχημένο «Η κωμωδία του τυχαίου θανάτου ενός αναρχικού» του Ντάριο Φο. Θα έχουν προηγηθεί οι παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη από τις 16 Οκτωβρίου. Και για το νέο έτος ετοιμάζει την κωμωδία «Μου λες αλήθεια;», με την οποία θα συστήσει στο κοινό τον Γάλλο συγγραφέα Φλοριάν Ζελέρ. Μια κουβέντα μαζί του, βέβαια, δεν περιορίζεται στα καλλιτεχνικά. Ανοίγει στην πολιτική, επιστρέφει στις φτωχογειτονιές του Πειραιά, περνά στην ελληνική κοινωνία του σήμερα, κρίνει εαυτόν και άλλους…

Είστε με… διαγνωσμένη υπερκόπωση κι όμως, μου λέγατε πριν ότι η τηλεόραση σας κουράζει, ενώ το θέατρο όχι. Προφανώς είναι ψυχολογικό, γιατί εδώ που τα λέμε δεν συγκρίνονται οι αμοιβές της τηλεόρασης με αυτές από το θέατρο.
Αν είχα ένα κρεβάτι εδώ πάνω στη σκηνή, θα μπορούσα να μην φύγω καθόλου. Έχετε δίκιο με αυτό που λέτε με τις αμοιβές, αλλά δεν πάει έτσι. Είναι σαν να μου λες «μου αρέσει πολύ μια κοπέλα, αλλά είναι φτωχή, και για αυτό μου αρέσει λιγότερο». Όταν κάνεις καινούργια πράγματα, στην αρχή μπορεί να είναι από περιέργεια, μετά οι λόγοι γίνονται βιοποριστικοί. Εγώ ό,τι και να έκανα το υπερασπίστηκα, από το «Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος» μέχρι τα σίριαλ. Αυτό νομίζω ότι με γλίτωσε από πολλές λακκούβες.

Τι εννοείτε;
Τόσα χρόνια μου έλεγαν το γνωστό: «Δεν φοβάσαι μην καείς με τόση τηλεόραση;». «Πώς γίνεται ταυτόχρονα να παίζεις στο “Θες να γίνεις εκατομμυριούχος” και στο Εθνικό;», σε μια παράσταση του Βολανάκη. Μάλλον έχω δύναμη και δίνω και στα δύο. Το θέμα είναι ότι κουράζεσαι πολύ όταν δουλεύεις ψυχαναγκαστικά και λες «αχ, για τα ρημάδια τα λεφτά». Αυτό μπορεί να σε διαλύσει. Όταν δούλευα στον «Εκατομμυριούχο», όλες οι ερωτήσεις περνούσαν από εμένα. Καθόμουν και έβγαζα ερωτήσεις, χωρίς να είναι αυτή η δουλειά μου.

Από τη μία, δηλαδή, κάνετε κάποιες δουλειές για να βγάλετε χρήματα και από την άλλη κάνετε το μεράκι σας, που είναι το θέατρο. Ό,τι βγάζετε από την τηλεόραση το «ρίχνετε» στο θέατρο.
Είναι ακριβώς έτσι. Η αλήθεια είναι ότι είμαι τυχερός και δεν έχω χάσει πολλά. Το θέατρο μπορείς να το πληρώσεις πολύ ακριβά. Τα έξοδα είναι απίστευτα. Θα σας πω ένα παράδειγμα. Πέρυσι κάναμε το «Κοροϊδάκι της δεσποινίδας» και επειδή έμεινε έγκυος η πρωταγωνίστρια κατέβηκε στους τρεις μήνες. Έχασα πολλά λεφτά. Οι παλιοί λέγανε ότι «αν κάνεις μια επιτυχία κερδίζεις λίγα, και αν κάνεις μια αποτυχία θέλεις πέντε χρόνια για να επανέλθεις». Εγώ πληρώνω το παιχνίδι που δεν έκανα μικρός.

Παιδικό απωθημένο δηλαδή;
Ναι, γιατί δουλεύω από 12 χρόνων και έχω στερηθεί πολύ το παιχνίδι. Καμιά φορά λέω στους ηθοποιούς «μα πώς γίνεται να κουράζεσαι επειδή έχεις διπλή παράσταση; Κάτι κάνεις λάθος. Έχεις ακούσει ποτέ κάνα παιδί να λέει στη μαμά του ‘‘θέλω να σταματήσω να παίζω γιατί δεν αντέχω άλλο’’;». Το παιδί πρέπει να το φωνάξεις δέκα φορές για να σταματήσει. Ε, για μένα λοιπόν το θέατρο είναι παιχνίδι.

Τα παιδικά σας χρόνια πώς ήταν;
Όπως ήταν τα παιδικά χρόνια στις αρχές της δεκαετίας του ’60 σε όλες τις φτωχογειτονιές της Αθήνας, και κυρίως του Πειραιά, όπου μεγάλωσα εγώ. Στην καλύτερη περίπτωση… δεν είχες να φας. Όμως, ήταν τέτοιες οι ηλικίες που μια χαρά περνούσαμε. Βασικά ήμασταν όλοι στην ίδια κατάσταση, δεν έβλεπες καμιά διαφορά. Απλώς όταν έβλεπες κάποιον με αυτοκίνητο – γιατί στη γειτονιά δεν είχε κανείς – νόμιζες ότι δεν ήταν κανονικός άνθρωπος…

Πιστεύετε ότι την τηλεοπτική σας επιτυχία την εξαργυρώνετε στο θέατρο;
«Παίζει» και αυτό. Είναι μέσα στο παιχνίδι. Αλλά αυτό δεν ισχύει για το κοινό της Αθήνας. Υπάρχει, βέβαια, μια συγκεκριμένη μερίδα που πάει στο θέατρο για να δει κάποιον που παρακολουθεί στην τηλεόραση. Αλλά δεν έρχεται τέτοιος κόσμος σε μένα. Στην επαρχία, όμως, η τηλεόραση παίζει ρόλο επειδή υπάρχει μεγαλύτερη αθωότητα και μεγαλύτερη δίψα να δει κάποιος τον άλλον από κοντά.

Η «Κωμωδία του τυχαίου θανάτου ενός αναρχικού» συνεχίζεται για τέταρτη χρονιά. Αρχικά γιατί το είχατε επιλέξει;
Το ξαναδιάβασα ύστερα από πάρα πολλά χρόνια κι ένιωσα σαν να είχε γραφτεί χτες το βράδυ ως προς την ψυχολογία του κόσμου και τη σχέση του με την εξουσία. Το έργο δεν πολιτικολογεί. Εμένα, άλλωστε, δεν μου αρέσουν τέτοια έργα. Προτιμώ την αφαίρεση στα πράγματα. Ο Ντάριο Φο είναι ιδιοφυής στο πώς αντιμετωπίζει τα πράγματα. Γιατί μιλάμε για ένα πραγματικό γεγονός. Έχει εκπαραθυρωθεί ένας αναρχικός. Και ο Φο κάνει μια τρελή κωμωδία. Ο κόσμος κλαίει από τα γέλια. Ωστόσο, κάποια στιγμή, κλαίει λίγο και με τα χάλια μας.

Με την κωμωδία ο κόσμος φεύγει καλύτερα, ανακουφισμένος και ψυχαγωγημένος, ή δουλεύουν και πολιτικά μηνύματα με έναν υπόγειο και ύπουλο τρόπο;
Σίγουρα, γιατί είναι απολύτως πολιτικό το έργο. Έχουν έρθει στην παράσταση άνθρωποι από τη Δεξιά και λίγο πιο πέρα και είναι μουτρωμένοι. Κάποιες ελάχιστες φορές έχουν φύγει επιδεικτικά από την παράσταση. Ιδίως άνθρωποι μεγάλης ηλικίας. Από την άλλη, θα σας πω ένα περιστατικό. Ένα βράδυ με ειδοποιούν στο καμαρίνι ότι έχει έρθει ο διευθυντής Ασφάλειας Αθηνών ή κάτι τέτοιο. «Όπα» λέω. Έρχεται λοιπόν και μου δίνει συγχαρητήρια. Και μένω άφωνος. Και μου λέει: «Μα γιατί να μην γελάσω; Δεν ξέρω ότι γίνονται αυτά; Εγώ, όμως, δεν κάνω τέτοια πράγματα, για αυτό και γελάω».

Με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ποια είναι η θέση σας για τη Χρυσή Αυγή; Με τις ανοχές της Δημοκρατίας εκτράφηκε το τέρας;
Είναι μεγάλη και δύσκολη κουβέντα. Η δυτικού τύπου Δημοκρατία όντως εκτρέφει τέτοια φαινόμενα. Αλλά ούτως ή άλλως ο κοινωνικός ιστός έχει χαλαρώσει. Έχουμε χάσει την υπευθυνότητά μας εδώ και χρόνια. Και έχουμε ένα περίεργο Εγώ. Το κόμμα παίρνει τις διαστάσεις αθλητικής ομάδας. Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ είναι σαν να λέμε Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός. Για αυτό λέω σε κάποιους που είναι στην αντιπολίτευση «πώς, ρε παιδί μου, να σε πιστέψει ο μέσος νους όταν λες ‘‘όχι’’ σε όλα της κυβέρνησης; Μα και να θέλουν, δεν μπορούν να τα κάνουν όλα λάθος». Άσε δε τις πελατειακές σχέσεις που έχουμε με το κράτος. Εγώ δεν είμαι πολιτικός αναλυτής, αλλά έβλεπα πολλά πράγματα να συμβαίνουν. Όλη αυτή η ομίχλη, οι αλληλοκαλύψεις των ευθυνών, η εγκληματικότητα των ξένων και των Ελλήνων, όλα έγιναν βούτυρο στο ψωμί των ακραίων αντιδράσεων. Η Χρυσή Αυγή είναι παροδικό φαινόμενο, αλλά δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει. Ασφαλώς στον χώρο της δεν πιστεύω ότι ανήκουν άνθρωποι με ακαδημαϊκή μόρφωση, με κοινωνική ευαισθησία, αλλά ο ανθρωπάκος που δεν ξέρει πολλά – πολλά, που είναι βιοπαλαιστής, που του έτυχε και κάτι, που έτυχε και κάτι στον διπλανό του, έχει να πει και τόσα εναντίον των κρατούντων, όχι των τωρινών, γενικά των τελευταίων τριάντα χρόνων.

Σας έχουν προτείνει να ασχοληθείτε με την πολιτική;
Πλείστες φορές. Από όλους τους χώρους, εκτός της Ν.Δ. Κάποτε με ρώτησε μία κυρία «θα αφήνατε το θέατρο για την πολιτική;». Και της απάντησα «ούτε τη φυλακή δεν θα άφηνα για την πολιτική». Και το εννοώ.

Και το καινούργιο έργο;
Ναι, ο Φλοριάν Ζελέρ είναι, απ’ ό,τι μου είπαν στο Παρίσι, ο πιο hot συγγραφέας τα τελευταία 4-5 χρόνια. Η κωμωδία αυτή έχει κάτι πιραντελικό και πιντερικό. Δηλαδή δεν ξέρεις ακριβώς ποιος λέει ψέματα και ποιος αλήθεια. Ξεκινάει με μια ρήση του Βολτέρου: «Το ψέμα δεν είναι παρά φαύλο όταν προκαλεί ζημιά. Είναι όμως μια μεγάλη αρετή όταν προκαλεί καλό. Γίνεται πιο ενάρετη από ποτέ. Πρέπει να ψεύδευσθε όπως ο διάβολος, όχι διστακτικά, όχι προσωρινά, με θάρρος και συνεχώς. Να λέτε ψέματα, φίλοι μου, να λέτε ψέματα». Έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον γιατί έχει πάρα πολλές αναγνώσεις. Είναι τρομερά μαστόρικο έργο και το κοινό επιλέγει όποια ανάγνωση θέλει.

Και παράλληλα θα ξεκινήσει και το «Στην υγειά μας», σε νέα τηλεοπτική στέγη.
Ναι. Ξεκινάμε με εκπομπή – αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη. Θα είναι η τέταρτη εκπομπή που του κάνω.

Βλέποντας την εκπομπή σας, πάντως, δημιουργείται η αίσθηση ότι εκεί δεν έχετε κανέναν ρόλο. Είστε ο Σπύρος Παπαδόπουλος που περνάει καλά.
Αν με δείτε πόσο δουλεύω για κάθε εκπομπή, θα με λυπηθείτε. Ο στόχος, πάντως, είναι να φαίνεται αυτό που λέτε, ότι περνάμε καλά. Έρχονται κάποιοι και μου λένε «έλα μωρέ, τι κάνεις;». Αλλά έχει πολλή δουλειά. Θα σας πω παράδειγμα για την πρώτη εκπομπή που έκανα για τον Μίκη. Διάβασα σε ένα καλοκαίρι 2.800 σελίδες και πήγαινα για 15 μέρες 5 – 8 ώρες στο σπίτι του και συζητούσαμε. Γιατί γενικώς θέλω να τα ξέρω όλα γύρω από ένα πρόσωπο. Κάνω μέχρι πιθανά σενάρια για το πού μπορεί να οδηγηθεί η κουβέντα με τους καλεσμένους.

Γιατί πιστεύετε ότι η εκπομπή έπιασε; Ο κόσμος έχει ανάγκη την παρέα σπίτι του; Και καλά τώρα με την κρίση, που ο κόσμος έκοψε τις πολλές εξόδους, παλιά το Σάββατο ήταν η κατεξοχήν μέρα διασκέδασης εκτός σπιτιού.
Είναι πολύ της παρέας ο Έλληνας. Εγώ μεγάλωσα σε ένα τέτοιο κλίμα. Στην μπακαλοταβέρνα της γειτονιάς ή στο σπίτι μαζευόντουσαν η κυρία Μαρία με τον άντρα της, τον θείο, τον ξάδερφο κ.τ.λ. Φέρνανε το μεζεδάκι τους, βάζανε το ραδιόφωνο ή τις πλάκες – όπως τις λέγανε τότε – και στηνόταν μεγάλο γλέντι. Εγώ, πάντως, δεν περίμενα ότι η εκπομπή θα είχε τέτοια επιτυχία.

Έχω ακούσει ότι οι καλεσμένοι φεύγουν από την εκπομπή… ντίρλα.
Όχι όλοι, αλλά αρκετός κόσμος. Πολλοί άνθρωποι που αρχικά ήταν διστακτικοί στο να έρθουν, επειδή για παράδειγμα δεν έχουν καλή σχέση με την κάμερα, μου εξομολογούνται ότι δεν το περίμεναν να περάσουν τόσο ωραία και ζητάνε να τους ξανακαλέσω.