«Ψυχρό, αψυχολόγητο και παντελώς αναίτιο» χαρακτήρισε το δολοφονικό χτύπημα εναντίον του Παύλου Φύσσα το βράδυ της 17ης Σεπτεμβρίου η σύντροφός του στην κατάθεσή της καταγγέλοντας παράλληλα την αστυνομία για αδιαφορία.

 
«Ψυχρό, αψυχολόγητο και παντελώς αναίτιο» χαρακτήρισε το δολοφονικό χτύπημα εναντίον του Παύλου Φύσσα το βράδυ της 17ης Σεπτεμβρίου η σύντροφός του στην κατάθεσή της καταγγέλοντας παράλληλα την αστυνομία για αδιαφορία.

Η φίλη του 34χρονου μουσικού περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια τα όσα συνέβησαν εκείνη τη νύχτα και αποκαλύπτει ότι δεν έδωσε προανακριτική κατάθεση, όχι γιατί αδυνατούσε λόγω του σοκ που είχε υποστεί, αλλά γιατί δεν την κάλεσε κανείς αν και είχε δώσει το τηλέφωνό της σε μία αστυνομικό.

Στην κατάθεσή της, την οποία δημοσιεύει η εφημερίδα Realnews, η 27χρονη κοπέλα μιλά για σαφείς παραλείψεις αστυνομικών της ΔΙΑΣ που λίγο πριν την δολοφονία του Παύλου Φύσσα «καθόντουσαν χαλαρά όλοι μαζί σαν μια παρέα» με μια ομάδα μαυροφορεμένων ατόμων.

«Όταν φτάσαμε γωνία Τσαλδάρη και Κεφαλληνίας, βάλαμε τον φίλο μας τον Χ… σε ένα ταξί γιατί δεν αισθανόταν καλά. Εκείνη τη στιγμή είδαμε να καταφθάνουν 4 ή 5 μηχανές της ομάδας ΔΙΑΣ. Όλες είχαν πλήρωμα 2 ατόμων. Μας είδαν, έστριψαν μέσα στην Κεφαλληνίας και κατευθύνθηκαν προς το "Κοράλλι". Πριν φτάσουν όμως εκεί, σταμάτησαν σε μία ομάδα μαυροφορεμένων ατόμων (γύρω στους 15) που είχαν μαζευτεί στο σημείο. Δεν μπόρεσα να δω αν τους μιλούσαν. Δεν ήταν παραταγμένοι οι αστυνομικοί, ούτε σχημάτισαν κάποιο προστατευτικό κλοιό. Καθόντουσαν χαλαρά όλοι μαζί, σαν να ήταν παρέα. Κάποιοι αστυνομικοί είχαν κατέβει από τις μηχανές τους και είχαν βγάλει και τα κράνη τους» είπε η κοπέλα στην κατάθεσή της.

Περιγράφοντας τα τελευταία λεπτά λίγο πριν την δολοφονία του Παύλου Φύσσα αναφέρει: «Ξαφνικά από την Κεφαλληνίας βγήκαν 7 με 8 άτομα, ηλικίας 35 με 40 ετών, περίπου, όλοι εύσωμοι, φορούσαν μαύρα ρούχα, κάποιοι με ξυρισμένα κεφάλια, κάποιοι όχι. Δεν είδα αν κρατούσαν κάτι στα χέρια τους. Με δυνατές φωνές κατευθύνθηκαν με απειλητικές διαθέσεις προς τα αγόρια της παρέας. Τότε εγώ γύρισα πίσω να κοιτάξω τις συνέβαινε. Κατάλαβα ότι κατευθύνονταν προς τα παιδιά, γύρισα πίσω και πήγα τρέχοντας στους αστυνομικούς που βρισκόντουσαν στην Κεφαλληνίας. Ούρλιαζα λέγοντας πως οι φίλοι μας κινδυνεύουν και τους παρακαλούσα να έρθουν να μας βοηθήσουν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά έναν αστυνομικό ψηλό και πολύ σωματώδη, άγρια φυσιογνωμία, τετράγωνο πρόσωπο να μου λέει "Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, είναι πάρα πολλοί". Μόνο μια κοπέλα αστυνομικός και ένας άνδρας αστυνομικός, πολύ νεαρός, ήταν οι μόνοι από την αστυνομική δύναμη που κινήθηκαν πεζή προς το σημείο που βρίσκονταν οι φίλοι μου και κινδύνευαν. Ταυτόχρονα πήγα κι εγώ προς το σημείο που είχα αφήσει τον Παύλο. Δεν ξέρω τι έκαναν στη συνέχεια οι δύο αστυνομικοί γιατί τότε ήταν που είδα τον Παύλο μαχαιρωμένο…».