Για πρώτη φορά μεταπολεμικά τα ποσοστά της Ακροδεξιάς στη Γηραιά  Ήπειρο χτυπάνε «κόκκινο»

Για πρώτη φορά μεταπολεμικά τα ποσοστά της Ακροδεξιάς στη Γηραιά  Ήπειρο χτυπάνε «κόκκινο»

Είναι η πρώτη φορά που μεταπολεμικά τα ποσοστά της Ακροδεξιάς χτυπάνε «κόκκινο» με τέτοιο ραγδαίο ρυθμό σε όλο και περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Και μπορεί η Χρυσή Αυγή να επιδεικνύει την πιο επιθετική και αδίστακτη μορφή Ακροδεξιάς, αυτήν του νεοναζισμού, όμως και σε άλλες χώρες η κατάσταση χαρακτηρίζεται μάλλον ελεγχόμενη μεν, αλλά σίγουρα εξαιρετικά ανησυχητική. Ειδικά εν όψει ευρωεκλογών!
Τα σημεία των καιρών είναι ενδεικτικά:
• Ένας στους τέσσερις Αυστριακούς ψήφισε τα δύο ακροδεξιά κόμματα στις πρόσφατες εκλογές. Η Αυστρία, μάλιστα, δεν βρίσκεται σε κλοιό οικονομικής κρίσης, ωστόσο ανήκει στον σκληρό πυρήνα μιας ασταθούς ευρωζώνης.
• Στη Νορβηγία το ξενοφοβικό Κόμμα της Προόδου μπορεί να έπεσε σε σχέση με το 2009, αλλά παραμένει ισχυρό με 16,5% και θα βρεθεί στην υπό σχηματισμό συγκυβέρνηση μειοψηφίας με την Κεντροδεξιά.
• Στην Ολλανδία, που αρχίζει να βιώνει για τα καλά την κρίση, το εθνικιστικό PVV, με αντι-ισλαμική, ευρωσκεπτικιστική και ξενοφοβική ατζέντα, κάνει limit up ύστερα από δεκαετή παρουσία στην πολιτική σκηνή.
• Στη Βουλγαρία το σκληροπυρηνικά εθνικιστικό «Ατάκα» εκτινάχθηκε, με όπλα τη σκανδαλολογία και την εναντίωση στους Ρομά, στο 7,5% στις τελευταίες εκλογές, από 1% που το έδειχναν οι δημοσκοπήσεις.
• Στην Ουγγαρία η παρουσία του ΔΝΤ εκτόξευσε από το 2010 στην εξουσία τον δεξιό Βίκτορ Όρμπαν με την ακροδεξιά ρητορική του, ενώ σε ανοδική πορεία βρίσκεται και το σκληροπυρηνικό εθνικιστικό – αντισημιτικό κόμμα Jobbik, το οποίο φιλοδοξεί να κατακτήσει τη δεύτερη θέση.
Είναι οφθαλμοφανές ότι βασικό ρόλο στην εκτίναξη των ποσοστών της Ακροδεξιάς τα τελευταία χρόνια παίζει το ντόμινο που ξεκίνησε από την οικονομική κρίση τον Σεπτέμβριο του 2008 με την κατάρρευση της Lehman Brothers.

Παρενέργειες
Ανεξάρτητα από το αν κάποιες χώρες (μέλη της ευρωζώνης, της Ε.Ε. ή απλώς της Ευρώπης) αντιμετώπισαν σοβαρά ή λιγότερο σοβαρά προβλήματα, είναι δεδομένο ότι σχεδόν καμία δεν έμεινε ανεπηρέαστη. Οι συνέπειες της κρίσης και οι πανομοιότυπες πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται πια στις περισσότερες χώρες προκάλεσαν και προκαλούν παρενέργειες ακόμη και σε κράτη που φαινομενικά ευημερούν.
Εκεί, μάλιστα, όπου η ύφεση είναι βαθύτερη, η διείσδυση της Ακροδεξιάς μοιάζει μεγαλύτερη. Με πιο τρανταχτό παράδειγμα την Ελλάδα, βέβαια.
Η οικονομική κρίση, λοιπόν, έχει μετατραπεί ουσιαστικά μέσω των κοινωνικών αναταράξεων σε πολιτική κρίση, σε κρίση θεσμών και σε υποβόσκουσα ή και ευθεία απειλή για τη δημοκρατία.
Φυσικά, οι ρίζες της απροκάλυπτης ή κάπως συγκεκαλυμμένης Ακροδεξιάς δεν είναι σημερινές σε αρκετές χώρες της Ευρώπης, έστω κι αν εκφράζονται κατά καιρούς με διαφορετικούς τρόπους και «ιδεολογικές» νόρμες:
• Στη Σουηδία το Εθνικό Κοινωνικό Μέτωπο έλαβε μόλις 0,03% στις εθνικές εκλογές του 2006, στη συνέχεια διαλύθηκε και το διάδοχο κόμμα πήρε το 2010 στις εκλογές του Δήμου Γκάστορπ ποσοστό 2,8% κερδίζοντας θέση στο Δημοτικό Συμβούλιο.
• Το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα (NPD), που θεωρείται διάδοχος του χιτλερικού κόμματος, καταλαμβάνει 13 από τις 1.860 έδρες στα περιφερειακά συμβούλια της Γερμανίας.
• Η Ιταλία είναι η μόνη χώρα – με εξαίρεση την Ελλάδα – όπου υπάρχει κοινοβουλευτικό κόμμα νεοφασιστών. Το Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα από το 1948 έως το 1992 έχει εκλεγεί 11 φορές με ποσοστά από 2% έως 8,7%.
• Στη Βρετανία έχουν εμφανιστεί 13 κόμματα νεοναζιστών μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μάλιστα, έχουν εκλεγεί δυο δημοτικοί σύμβουλοι το 2006-2007. Το 1981 το Συνταγματικό Κίνημα πήρε στις βουλευτικές εκλογές 0,5%.
• Η Ένωση Ολλανδικού Λαού, με τις φιλοναζιστικές πεποιθήσεις της, μετέχει κανονικά σε δημοτικές και βουλευτικές εκλογές από το 1974.
• Το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα πήρε 3,2 και 140.000 ψήφους στις προεδρικές εκλογές της Αυστρίας το 1980. Οκτώ χρόνια μετά απαγορεύτηκε η λειτουργία του με τον νόμο του 1947 περί ναζιστικών οργανώσεων.

Απαιτείται επαγρύπνηση

Η έξαρση ριζοσπαστικών και εξτρεμιστικών «λευκών κομμάτων» τα τελευταία 30 χρόνια είναι εμφανής και αδιαμφισβήτητη. Όπως και η συχνότερη παρεμβατική παρουσία πιο «ήπιων» ακροδεξιών κομμάτων, που βρίσκουν γήπεδο για τη ρητορική τους στο μεταναστευτικό, τους φόρους και την κρίση.
Για παράδειγμα, αναλυτές, πολιτικοί και στελέχη εταιρειών δημοσκοπήσεων εξέφραζαν καθ’ όλη την προεκλογική περίοδο στη Γερμανία την ανησυχία τους για τα αυξανόμενα ποσοστά του εσωστρεφούς AfD, που στο τσακ έχασε τη συμμετοχή του στο Κοινοβούλιο. Το κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία», δίχως φυσικά να δηλώνει ακροδεξιό, απέκτησε μεγάλη δημοφιλία, κυρίως μεταξύ των υποστηρικτών της Άκρας Δεξιάς, λόγω της σκληρής στάσης που κράτησε απέναντι στους μετανάστες, και των νεοφιλελεύθερων, τους οποίους κυριολεκτικά «μάδησε» εκλογικά.
Με τους αναλυτές να προειδοποιούν ότι ανάκαμψη για την ευρωζώνη δεν φαίνεται στον ορίζοντα, με την ανεργία να εκτινάσσεται ακόμα και στην Γερμανία τον Σεπτέμβριο στο 6,9% και συνολικά στην ευρωζώνη στο διόλου αμελητέο 12%, με την Ιταλία να τραντάζεται πολιτικά, αλλά και τις ΗΠΑ να βρίσκονται πάλι μπροστά στον τοίχο του αδιεξόδου για τον προϋπολογισμό της χώρας, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την παγκόσμια οικονομία, ο δείκτης επικινδυνότητας για… ακραία πολιτικά φαινόμενα βρίσκεται στο ζενίθ του.
Άρα απαιτείται επαγρύπνηση, δράση και – κυρίως – αλλαγή πολιτικής όχι μόνο σε επίπεδο κρατών, αλλά και πανευρωπαϊκά, αφού οι τρέχουσες αρνητικές συγκυρίες φαίνεται να πριονίζουν τη συνοχή της κοινωνίας και την ίδια τη δημοκρατία.