Μουρακάμι, Ροθ, ίσως και Άδωνης ή Κούντερα, όλοι φέτος στοιχημάτιζαν πως το Νόμπελ Λογοτεχνίας θα δοθεί σε έναν από τους μόνιμους υποψηφίους τα τελευταία χρόνια.

 
Μουρακάμι, Ροθ, ίσως και Άδωνης ή Κούντερα, όλοι φέτος στοιχημάτιζαν πως το Νόμπελ Λογοτεχνίας θα δοθεί σε έναν από τους μόνιμους υποψηφίους τα τελευταία χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, σε αντίθεση με άλλες χρονιές, μόνο καλά λόγια ακούστηκαν και γράφτηκαν διεθνώς για την απόφαση της Σουηδικής Ακαδημίας να κάνει την έκπληξη τιμώντας, πριν από λίγες μέρες, με το σημαντικότερο λογοτεχνικό βραβείο την όχι τόσο γνωστή Καναδή Άλις Μονρό.
 
Άνθρωποι που μας φαίνεται πως τους έχουμε δει πολλές φορές γύρω μας – μερικές φορές και στον καθρέφτη μας-, μια καθημερινότητα αρκετά συνηθισμένη και κάτι σχεδόν αδιόρατο από πίσω τους, πρωταγωνιστούν στα έργα της. Η Μονρό τα κοιτάζει όλα αυτά λίγο από απόσταση και πολύ σε βάθος, κάτι που έκανε πολλούς να τη χαρακτηρίζουν «Τσέχωφ του Καναδά». «Μια ιστορία», έχει γράψει η ίδια, «δεν είναι ένας δρόμος στον οποίο προχωράς. Μοιάζει περισσότερο με σπίτι. Μπαίνεις μέσα.
 
Στέκεσαι λίγο, κοιτάς από εδώ και από κει, πηγαίνεις μπρος πίσω, σταματάς όπου σου αρέσει, ανακαλύπτεις τη σύνδεση ανάμεσα σε όσα βρίσκονται μέσα σε αυτόν τον χώρο, βλέπεις πώς μοιάζει ο κόσμος έξω όταν τον κοιτάς από τα συγκεκριμένα παράθυρα». Οι ήρωές της ακολουθούν ο καθένας τον δικό του δρόμο, άλλος ερωτεύεται, άλλος πεθαίνει, άλλος κάνει φόνο, άλλος προσπαθεί να διατηρήσει μνήμες και η συγγραφέας παρακολουθεί και φωτίζει την περιπλοκότητα των συναισθημάτων τους και τους πρόβλεπτους τρόπους με τους οποίους συχνά οι άνθρωποι καταφέρνουν να προσαρμόσουν, να αλλάξουν τη ζωή τους και να κάνουν μια καινούργια αρχή.
 
Η Μονρό είπε κάποτε πως δεν χρειάζεται κόπο για να εφεύρει τους ήρωές της και να αναπτύξει την προσωπικότητά τους: «Η ζωή των αληθινών ανθρώπων αρκεί και είναι πολύ ενδιαφέρουσα αν καταφέρεις να τη συλλάβεις έτσι όπως είναι, μονότονη, κοινότοπη, απίστευτη, απύθμενη, απροσμέτρητη». Η δική της ζωή μοιάζει επίσης κοινότοπη: Μια «νοικοκυρά που γράφει ιστορίες στο δίωρο που κοιμούνται τα παιδιά, την ώρα που περιμένει να ψηθεί το φαγητό», όπωςτην πρωτοπαρουσίασε, το 1961, ένα καναδέζικο περιοδικό, που δεν απομακρύνθηκε ποτέ πολύ από το σπίτι τηςκαι που τώρα, στα 82 της, λέει πως σκοπεύει να σταματήσει το γράψιμο γιατί είναι σε μια ηλικία που δεν θέλει «να μένει πια τόσο μόνη, όσο πρέπει να μένει ένας συγγραφέας».
 
Η βράβευσή της δεν ξέρει κανείς αν θα αλλάξει την απόφασή της αυτή, όμως το φετινό Νόμπελ είναι μια ευκαιρία να ανακαλύψουμε μια συγγραφέα πολύ λιγότερο προβεβλημένη από τους συνυποψηφίους της και να ξαναθυμηθούμε και ένα είδος πολύ απαιτητικό, το διήγημα.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.