Γιατρός ήταν ο Άγιος Παντελεήμονας. Κι έγινε, λέει, χριστιανός όταν είδε νεκρό ένα παιδί που το είχε δαγκώσει φίδι. «Άμα προσευχηθώ κι ο Χριστός το αναστήσει, θα γίνω χριστιανός», είπε, γιατί μέχρι τότε ήταν ειδωλολάτρης.

Γιατρός ήταν ο Άγιος Παντελεήμονας. Κι έγινε, λέει, χριστιανός όταν είδε νεκρό ένα παιδί που το είχε δαγκώσει φίδι. «Άμα προσευχηθώ κι ο Χριστός το αναστήσει, θα γίνω χριστιανός», είπε, γιατί μέχρι τότε ήταν ειδωλολάτρης. Προσευχήθηκε, το θαύμα έγινε κι έσπευσε να βαπτιστεί. Καλό αυτό, αν και η αντίληψη είναι κάπως καχύποπτη… Εκβιαστική… Ή μήπως δεν είναι;
Μετά ο Παντελεήμων άρχισε να γιατρεύει όλους τους αρρώστους αβέρτα. Δεν έπαιρνε λεφτά, γύρευε όμως την ψυχή τους. Από όποιον έκανε καλά, λέει, απαιτούσε να γίνει κι αυτός χριστιανός. Καλό κι αυτό, αν και μου φαίνεται ότι ο εκβιασμός συνεχιζόταν… Ή μήπως όχι;
Την περασμένη Κυριακή στον Άγιο Παντελεήμονα, τη συνοικία της Αθήνας, ο εκβιασμός όσων γουστάρουν να γιατρέψουν τις κοινωνικές πληγές με τερατώδεις δόσεις βίας, βλακείας, τσαμπουκά και φόβου, δεν πέρασε. Οι εκατοντάδες άνθρωποι που βρεθήκαμε εκεί, συνοδεύοντας τα πιτσιρίκια μας, δώσαμε κι εμείς μια παράσταση μαζί με τους ηθοποιούς του Θεάτρου του Νέου Κόσμου: παίξαμε τους φυσιολογικούς γονείς και πολίτες. Δύσκολοι ρόλοι για τις κασιδιάρες ψυχές, για όσους λατρεύουν τους αρχαίους Έλληνες, αλλά αγνοούν το σοφόκλειο «Πολλά τα δεινά και ουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει», για όσους βολοδέρνουν στα πιο σκοτεινά υπόγεια του ανεπίγνωστου, της πώρωσης και της απανθρωπιάς.
Αυτό που διοργάνωσε η Ανοιχτή Πόλη στην πλατεία με τη μεγαλύτερη ντροπή της μνημονιακής Ελλάδας σε συμβολικό επίπεδο – μια λουκετιασμένη παιδική χαρά – έστειλε ένα μήνυμα ορθού λόγου και συνύπαρξης. Όχι λήθης, ούτε παραγραφής, ούτε ρεβανσισμού. Το αίμα του Παύλου Φύσσα δεν ζητάει εκδίκηση, ζητάει αλλαγή νοοτροπίας και συμπεριφοράς.
Στη ζόρικη ανηφόρα που μπορεί να βγάλει κάποτε στα ξέφωτα αυτής της αλλαγής ο πολιτισμός είναι το απόλυτο όχημα, το πιο καλά γραπωμένο στον δρόμο και στο όνειρο 4×4 που διαθέτουμε.
Σωστά το διατύπωσε ένας νεαρός απαντώντας σε δευτεροκλασάτο ντόπιο χρυσαυγίτη που συμμετείχε στη θλιβερή μάζωξη λίγων δεκάδων «αγανακτισμένων κατοίκων» του Αγίου Παντελεήμονα. Αυτοί ανέκραζαν την ευφάνταστη κραυγή «Αίσχος! Αίσχος!», ώσπου το παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού τούς ξένισε τόσο πολύ, που σώπαιναν και το ’ριχναν στη χαμηλόφωνη γκρίνια. Και στις αναλύσεις του τύπου «Αυτοί είναι όλοι τους συστημικοί… Το σύστημα τους προστατεύει…».
«Ε, εσύ! Να προσέχεις, θα σε θυμάμαι», είπε απειλητικά ο δευτεροκλασάτος στον νεαρό. «Πώς να με ξεχάσεις; Αφού θα με βλέπεις κάθε σαββατοκύριακο εδώ, όταν εσύ θα ’ρχεσαι να γιουχάρεις παιδάκια», ήταν η απάντηση.
Φυσικά κανείς σώφρων άνθρωπος δεν ξεγελιέται από την «πάταξη του ενός άκρου». Όλα τα αίτια της ναζιστικής τερατογένεσης παραμένουν βαθιά ριζωμένα στην έρημη χώρα, ενώ ακολουθεί οσονούπω η επιχείρηση «πάταξης και του άλλου άκρου».
Βαθιά ανάσα πήραμε μ’ αυτή την παιδική παράσταση. Ας είμαστε περισσότεροι την επόμενη φορά, τίποτα δεν κρίθηκε, τίποτα δεν κερδήθηκε ακόμα.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.