Η ελληνική χιπ χοπ σκηνή αντιστέκεται δυναμικά στον φασισμό,  χωρίς βία, αλλά με ενότητα και κυρίως αγάπη για τον άνθρωπο.  Και ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο

Η ελληνική χιπ χοπ σκηνή αντιστέκεται δυναμικά στον φασισμό,  χωρίς βία, αλλά με ενότητα και κυρίως αγάπη για τον άνθρωπο.  Και ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο

Σε μια πόλη όπου το μίσος και ο φασισμός παραμονεύουν σε κάθε γωνιά του δρόμου, η μαχαιριά στην καρδιά του Killah P., κατά κόσμον Παύλου Φύσσα, ελεύθερου καλλιτέχνη και ορκισμένου αντιφασίστα, μοιάζει σαν να μαχαίρωσε την ίδια την καρδιά της χιπ χοπ μουσικής σκηνής. Εδώ και σχεδόν 20 χρόνια το ελληνικό χιπ χοπ συνδέεται με το όραμα για έναν καλύτερο κόσμο, το αντιρατσιστικό κίνημα και την ελευθερία του λόγου.
Μέσα από το ραπ ο Παύλος Φύσσας έδινε με στίχους την καθημερινότητα, τις πίκρες και τις απογοητεύσεις, αλλά και το όνειρο για μια καλύτερη κοινωνία. «Η ελευθερία του λόγου πληρώνεται ακριβά», ήταν ο προφητικός στίχος, το μότο στη ζωή και την τέχνη του. Έτσι κι αλλιώς οι επιθέσεις και οι απειλές δεν ήταν κάτι άγνωστο για τα παιδιά των εργατικών συνοικιών. Οι στίχοι των τραγουδιών τους ήταν «κόκκινο πανί» για τους φασίστες που κυκλοφορούσαν ανενόχλητοι στις γειτονιές και τους δρόμους.

Ο φόβος τρώει τα σωθικά
Νίκαια, Αμφιάλη, Κερατσίνι, Πέραμα. Στις γειτονιές του Πειραιά το αυγό του φιδιού βρίσκει πρόσφορο έδαφος. Μονόδρομος η ραπ για τους νεαρούς μουσικούς. Στις αντιφασιστικές διαμαρτυρίες και τις συναυλίες αλληλεγγύης για τους μετανάστες οι μουσικοί της ραπ σκηνής θα δώσουν το «παρών», καλώντας τους άλλους ράπερ αλλά και το ευρύτερο κοινό να ενωθούν μαζί τους. Οι στίχοι γίνονται το όπλο, οι καταγγελίες με ρίμα προσπαθούν να αφυπνίσουν το κοινό… Άλλωστε ο Παύλος το έχει ξεκαθαρίσει ότι το χιπ χοπ «είναι γι’ αυτούς που τα νερά ταράζουν / γι’ αυτούς που την πόλη χρώμα αλλάζουν».
Οι στίχοι του χιπ χοπ είναι ο κώδικάς του. Το 1986, οι Public Enemy ηχογραφούν το «Υο! Bum Rush the Show» μεταμορφώνοντας το χιπ χοπ σε μουσική ενάντια στον φασισμό. «Είδα έναν κόσμο να γκρεμίζεται μπροστά μου / είδα νταβατζιλίκια πάνω στα όνειρά μου…», τα λόγια του Killah P. είναι μια κραυγή για όσα συμβαίνουν γύρω του. Λόγος βιωματικός και έντονα πολιτικοποιημένος, αν και ο καλλιτέχνης δεν ανήκε σε πολιτικό κόμμα. Ως σύγχρονος ραψωδός ραπάρει στις πλατείες, στους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, καταγγέλλοντας τους διεφθαρμένους θεσμούς, τα καθημερινά περιστατικά βίας εναντίον των μεταναστών, το μεροκάματο του τρόμου στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη.

Αγγίζω τη φωτιά με το μικρόφωνο
«Όλοι ξαφνικά τώρα έγιναν αντιφασίστες και οργανώνουν αντιφασιστικές συναυλίες, ενώ μέχρι πρότινος ήταν κι αυτοί μέρος της κατάστασης που οδήγησε σήμερα εδώ. Θυμάμαι, όταν εμείς επισημαίναμε τον κίνδυνο που ελλοχεύει για το αυγό της έχιδνας, που θα ξαναγεννήσει, μέσα από τα τραγούδια μας – για παράδειγμα το τραγούδι ‘‘Καλά κρασιά’’ (2001) – και τότε μας έλεγαν γραφικούς» θα δηλώσει σε συνέντευξή του ο «πατριάρχης» του χιπ χοπ και ιδρυτής της low bap κοινότητας Μιχάλης Μυτακίδης. Η καλλιτεχνική κολεκτίβα από το Πέραμα ξεκίνησε από τον B.D. Foxmoor το 1992 και ώς σήμερα έχει συμπληρώσει είκοσι χρόνια παθιασμένης δισκογραφικής προσπάθειας να φέρει τον μουσικό κώδικα του χιπ χοπ και στη χώρα μας.
Από το «Φυσάει κόντρα», το «Χρέωσέ τα στη φωτιά» ή τη μουσική για την παράσταση «Μια γιορτή στου Νουριάν», ο ρατσισμός και τα προβλήματα των προσφύγων έχουν σημαντική θέση στο έργο των Active Member. Είναι αλήθεια ότι την περίοδο 2001-04, όταν το lifestyle εξακολουθούσε να έχει την τιμητική του στην Ελλάδα, ο αιχμηρός – για άλλους πολιτικοποιημένος – στίχος των Active Member ήταν ένα ξέπλυμα ψυχής για την ανήσυχη νεολαία.
Τα τελευταία χρόνια η αντιφασιστική – αντιεξουσιαστική κοινότητα του χιπ χοπ έχει κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία της. Συγκροτήματα και δημιουργοί έχουν αφήσει το δικό τους στίγμα στην ελληνική χιπ χοπ σκηνή: Νικήτας - X-Ray, «Ορθολογιστές», «Ηχορύπανση», «Ισοβίτης», «Μόνιμος Κάτοικος», «Κύκνειο Άσμα», «Απρόσωπα Πρόσωπα», «Ακραία Αντίδραση», «Δυστοπία», «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», «Η μέρα της οργής», «Βαλπουργία Νύχτα», «Παράσιτα», «Kill the cat…». Κάποιοι από τους καλλιτέχνες αποκλείουν τη δημοσιοποίηση του έργου τους από τα «συστημικά μέσα» και επιλέγουν να κοινοποιούν τη δουλειά τους μέσα από το Διαδίκτυο. Μουσική πρωτότυπη, με καυστικό λόγο, που δεν πωλείται, αλλά χαρίζεται κι ας τη φλερτάρουν ενίοτε οι δισκογραφικές και τα μεγάλα μαγαζιά.

Υποστηρίζουν όσα λένε με τη ζωή τους
Είναι αλήθεια ότι μετά τον άδικο χαμό του Αλέξη Γρηγορόπουλου εκατοντάδες μαθητές μυήθηκαν στη ραπ και αυτόνομοι ράπερ, σαν τον Killah P., ένωσαν τις φωνές τους σε αντιρατσιστικά φεστιβάλ. Στις παρυφές της πόλης, σε αντιεξουσιαστικά στέκια, σε υπόγεια, σε πλατείες, στα Προπύλαια, σε στέκια μεταναστών, Έλληνες και μετανάστες δημιουργοί της χιπ χοπ σκηνής ραπάρουν, καταγγέλλοντας τη βία, τον φασισμό, τη Χρυσή Αυγή.
Ο Μανώλης, ο MC Yinka, μετανάστης δεύτερης γενιάς, είναι γνωστός ως ράπερ με τον καυστικό στίχο αλλά και για την επίθεση που δέχτηκε πέρυσι από τους «αγανακτισμένους» πολίτες. Στους στίχους των τραγουδιών του καταθέτει τη δική του εμπειρία ως μετανάστη: «Χαιρετώ με σεβασμό τον δικό σου αγώνα, παίρνω φως και τραγουδώ τη δική σου εικόνα».
Απέναντι στους διαχωρισμούς και τις διακρίσεις του φασισμού οι μουσικοί της χιπ χοπ και low bap σκηνής αντιτάσσουν την ένωση του διαφορετικού. Καθώς τα φώτα χαμηλώνουν, κάποιοι ράπερ στην άκρη της πόλης θα συνεχίσουν να σκαρώνουν μουσικές και στίχους, να παλεύουν ενάντια στον φασισμό και να υποστηρίζουν όσα λένε με τη ζωή τους.