Έχοντας ευδοκίμως υπηρετήσει πεζό και ποίηση, ο Γκιμοσούλης επανέρχεται στο προσκήνιο μέσα από ένα τραύμα.

Κωστής Γκιμοσούλης
Εκδόσεις: Καστανιώτη
Σελ.: 86

Έχοντας ευδοκίμως υπηρετήσει πεζό και ποίηση, ο Γκιμοσούλης επανέρχεται στο προσκήνιο μέσα από ένα τραύμα. Κλεισμένος σ’ ένα δωμάτιο νοσοκομείου, ο συγγραφέας βρίσκεται σ’ ένα παράξενο ενδιάμεσο – έκτος ζωής και θανάτου –, σε μιαν απαρηγόρητη αναμονή. Στον θάλαμο κυριαρχούν οι εντυπώσεις του εξωτερικού κόσμου, αυτές που μεταφέρουν οι στωικοί επισκέπτες με τα σφιγμένα τους πρόσωπα και τις αμήχανες κινήσεις που σε κρατούν άθελά τους ή και ηθελημένα σε μιαν απόσταση. Παράλληλα, σε βαραίνει κι η ψυχή σου με την αγωνία εκείνη που δεν μοιράζεται, καθώς τα όρια της ύπαρξής σου ασφυκτιούν μέσα στους τέσσερις βρόμικους τοίχους της αποθήκης και η αδικία είναι πιο πικρή στη γεύση κι από τα φάρμακα.

Ο χρόνος πονάει αλλιώς και ο ασθενής αναμετριέται με την πραγματικότητα στην οποία εισβάλλει με παραδοξότητες και φαντασίες – όλα γιατρικά παρμένα από το παρελθόν, κλεμμένα από το μέλλον. Ο θάνατος κι η ζωή εκτός χρόνου μοιάζουν με παιχνίδι ανάλαφρο – σαν τους αστροναύτες εκτός βαρύτητας… Μέρα με τη μέρα, ωστόσο, γίνεται παιχνίδι που ματώνει. Πώς να κυλίσει ο χρόνος στην αποθήκη, με τις εφιαλτικές μυρουδιές της αρρώστιας, τη συνύπαρξη με τον θάνατο που κυκλοφορεί τόσο φυσικά, τόσο ανεπαίσθητα, σαν αεράκι, σαν ένας αποτρόπαιος θεατρίνος της καθημερινότητάς μας;

Ο Γκιμοσούλης, μέσα από μια σειρά πεζών βιωματικών κειμένων κλινικής φαντασίας, ξεπερνά τον στενό θάλαμο του νοσοκομείου, γεμίζει την αποθήκη – σαν θαυματοποιός – με πτήσεις ζωής, από εκείνες τις απλές, τις διακριτικές πόζες όσων ξέρουν να απολαμβάνουν την ευτυχία που χαρίζει τόσο γενναιόδωρα ένας στίχος, ένα φιλί, ένα σκίρτημα, μια τραγωδία.