Αν παλιά κάποιος βασιζόταν στη μνήμη του ή σε ένα απτό ντοκουμέντο (ένα αυτόγραφο, ένα πρόγραμμα) για να διατηρήσει ζωντανή μέσα του μια θεατρική ερμηνεία που τον συγκλόνισε – τι εφήμερη που είναι η τέχνη του θεάτρου, αλήθεια, μα και πόσο συγκλονιστική… –, τώρα υπάρχει το Διαδίκτυο να διαφυλάσσει ό,τι παλιά χανόταν όταν έπεφτε η θεατρική αυλαία…

 
Αν παλιά κάποιος βασιζόταν στη μνήμη του ή σε ένα απτό ντοκουμέντο (ένα αυτόγραφο, ένα πρόγραμμα) για να διατηρήσει ζωντανή μέσα του μια θεατρική ερμηνεία που τον συγκλόνισε – τι εφήμερη που είναι η τέχνη του θεάτρου, αλήθεια, μα και πόσο συγκλονιστική… –, τώρα υπάρχει το Διαδίκτυο να διαφυλάσσει ό,τι παλιά χανόταν όταν έπεφτε η θεατρική αυλαία… Η Αντιγόνη Βαλάκου, που έφυγε στα 83 της χρόνια, παραμένει ηλεκτρονικά ζωντανή για όσους θυμούνται κι όσους θέλουν να τη γνωρίσουν – η περίφημη «Ηλέκτρα» της, π.χ., του 1972 σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου, υπάρχει ολόκληρη στο youtube. Και το facebook το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, με το που έγινε γνωστός ο θάνατός της, πλημμύρισε συλλυπητήρια αλλά και αναμνήσεις, από ανθρώπους που είτε συνεργάστηκαν μαζί της (όπως ο Βασίλης Μπισμπίκης τη σεζόν 2008-2009 στον «Ματωμένο Γάμο» του Λόρκα) είτε γοητεύτηκαν από τη σκηνική της παρουσία (όπως η Στεφανία Γουλιώτη, που την είδε το 2002 στη συγκλονιστική «Ρόουζ» της και θυμήθηκε πως έχασε τα λόγια της, αποσύρθηκε και επέστρεψε στη σκηνή δέκα λεπτά μετά, χωρίς να χάσει τη λάμψη της), ενώ η Έλενα Ακρίτα με πολλή συγκίνηση μας ταξίδεψε πίσω στον χρόνο, όταν η μητέρα της Σύλβα την πήγε στο «Κουρελάκι» του Νικοντέμι και είδε για πρώτη φορά τη Βαλάκου στο θέατρο.
 
Υπήρξε μοναδική περίπτωση η Αντιγόνη Βαλάκου. Από τα 16 της κιόλας – γεννημένη το 1930 στην Καβάλα, όπου υπάρχει και θέατρο με το όνομά της – ήξερε ότι ήθελε να γίνει ηθοποιός κι έγινε. Το 1946 κάνει το θεατρικό της ντεμπούτο στο πλάι του Βεάκη στο «Νυφιάτικο τραγούδι» του Περγιάλη, ενώ το 1953 ο Ντίνος Δημόπουλος, βοηθός σκηνοθέτη του Μινωτή τότε στο Εθνικό, την πηγαίνει στον Φίνο, ο οποίος γοητεύεται από την εύθραυστη ομορφιά της και της δίνει τον ρόλο που αρνήθηκε η Λαμπέτη στο «Οι ουρανοί είναι δικοί μας». Δεν έγινε ποτέ σταρ όπως η Βουγιουκλάκη ή η Καρέζη, γύρισε άλλωστε ελάχιστες ταινίες, αλλά το ταλέντο και η γοητεία της χαράχτηκαν ανεξίτηλα στο σελιλόιντ σε πρωταγωνιστικούς πάντα ρόλους, ενώ το κινηματογραφικό ζευγάρι που αποτέλεσαν με τον Παπαμιχαήλ στα «Χαμένα όνειρα», τυλιγμένο από το υπέροχο «Βαλς των χαμένων ονείρων» του Χατζιδάκι, δεν έπαψε ποτέ να συγκινεί.
 
Αν η κινηματογραφική της παρουσία ήταν μικρή, η θεατρική ήταν ολοκληρωτική, καταιγιστική… Η Αντιγόνη Βαλάκου έχει παίξει τα πάντα, από αρχαίο δράμα και όλους τους κλασικούς μεγάλους γυναικείους ρόλους μέχρι σύγχρονο ρεπερτόριο, με τελευταία ερμηνεία μόλις την περασμένη σεζόν στη «Μαντάμ Φλο» του Τέμπερλεϊ, στο «Αγγέλων Βήμα». Υπήρξε ενεργή και δημιουργική μέχρι τέλους και ειδικά τα τελευταία δέκα χρόνια παρέδωσε στο κοινό θεατρικά διαμάντια, όπως τον συγκλονιστικό μονόλογο της «Ρόουζ», τη σύμπραξη με δύο ακόμα σπουδαίες ερμηνεύτριες, τη Βέρα Ζαβιτσιάνου και τη Νέλλυ Αγγελίδου, στις «Φάλαινες του Αυγούστου» του Μπέρρυ στο Εθνικό το 2001 κ.ά.
 
Το 2010 ταξίδεψα μαζί της στην Τουρκία, όπου θα δινόταν μια παράσταση με αποσπάσματα έργων αρχαιοελληνικής γραμματείας στο ανενεργό, μέχρι τότε, αρχαίο θέατρο της Περγάμου. Στα 80 της, μια σταλίτσα πλασματάκι, αέρινη σε ένα, κατ’ ευφημισμό, θέατρο, αφού έπρεπε να περπατήσεις κυριολεκτικά σε κατσάβραχα για να φτάσεις σε αυτό, με όλα τα πλάσματα της φύσης – από φίδια μέχρι σκορπιούς – να εχθρεύονται την παρουσία σου στο «σπίτι» τους, αγνόησε τα πάντα γύρω της, καπνίζοντας πολύ, όπως πάντα, κι όταν βγήκε στη σκηνή, ναι, ήταν η Αντιγόνη Βαλάκου, που σκέπασε τους πάντες και τα πάντα με τη φωνή και την ερμηνεία της, που επιβλήθηκε, όπως έκανε από την πρώτη της παρουσία στο σανίδι, που απέπνεε Θέατρο από κάθε πόρο της ύπαρξής της… Πάντα…

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.