Η ιστορία της ορφανής Άνι και οι περιπέτειές της μέχρι να αποκτήσει τη δική της οικογένεια και να αγαπηθεί δεν έχουν σταματήσει να γοητεύουν από τη δεκαετία του ’30 οπότε ξεκίνησε ως εξαιρετικά δημοφιλές κόμικ σε αμερικάνικη εφημερίδα.

Η ιστορία της ορφανής Άνι και οι περιπέτειές της μέχρι να αποκτήσει τη δική της οικογένεια και να αγαπηθεί δεν έχουν σταματήσει να γοητεύουν από τη δεκαετία του ’30 οπότε ξεκίνησε ως εξαιρετικά δημοφιλές κόμικ σε αμερικάνικη εφημερίδα. Το «Annie», εκ των κορυφαίων μιούζικαλ, κάνει πρεμιέρα στις 22 Νοεμβρίου στο «Θέατρον» του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού έτσι όπως αρμόζει σε ένα μιούζικαλ: με έναν τεράστιο θίασο και παραγωγή που βάζει το χέρι βαθιά στην τσέπη, σε χώρο που μπορεί  να υποστηρίξει μεγάλα θεάματα…

O ήλιος της χαράζει στο «Θέατρον»…

Μπαίνοντας στο «Θέατρον» με υποδέχτηκε η… φωνή της Άννας Μαρίας – μιας από τις δύο «Άνι» της παράστασης, που έχει διπλή διανομή παιδιών, την «κόκκινη» και τη «ροζ» ομάδα… Έχει ήδη ξεκινήσει ζέσταμα και ακούω το θρυλικό «Tomorrow» στα ελληνικά (ως «Χαράζει») από ένα λεπτεπίλεπτο κοριτσάκι 12 ετών, που παίζει για πρώτη φορά στο θέατρο και στα καμαρίνια κάνει τα μαθήματά της για την επόμενη μέρα. Παιδιά, σκυλιά (δύο μάλιστα) κι ένα σωρό ακόμη κόσμος – τεχνικοί που αλλάζουν συνέχεια τα τεράστια, εντυπωσιακά σκηνικά, 45 ηθοποιοί και χορευτές, χορογράφοι, βοηθοί, 14 μουσικοί – ακολουθούν τις σκηνοθετικές οδηγίες της Θέμιδας Μαρσέλλου, που επιμένει στο μιούζικαλ («Fame», «Rent») και δείχνει να χαράζει έναν ολοδικό της δρόμο.

Η στρίγκλα και τα… αρνάκια

Ο Ζεν, ο πρώτος σκύλος, απουσιάζει κι είναι πραγματικά παράξενο πόσο αισθητή γίνεται η απουσία ενός σκύλου από μια πρόβα με πραγματικά εντυπωσιακό αριθμό συντελεστών. Η Άννα Παναγιωτοπούλου είναι με το κινητό στο χέρι και ψάχνει να βρει γιατρό για τον Ζεν που αρρώστησε ξαφνικά. Όλοι είναι κινητοποιημένοι. Ίσως γιατί ο Ζεν είναι η δική τους «Άνι», ένα αδέσποτο σκυλί που βρέθηκε στον δρόμο, υιοθετήθηκε και αγαπήθηκε τελικά πολύ περισσότερο απ’ όσο περίμενε… Μόλις κλείνει το τηλέφωνο η Άννα Παναγιωτοπούλου – Μις Χάνιγκαν για το πρώτο μισό της σεζόν του «Άνι» για να πάρει μετά τη σκυτάλη η εξίσου σπουδαία Μίρκα Παπακωνσταντίνου – πιάνουμε κουβέντα για το πόσο «μιουζικαλίστηκε», όπως το έθεσε η ίδια, φέτος. «Δεν είμαι ούτε τραγουδίστρια ούτε χορεύτρια κι έχω αντιμετωπίσει μεγάλες δυσκολίες σε αυτόν τον τομέα. Το μιούζικαλ είναι δύσκολο, κάνουμε πρόβες από  τις 4 μ.μ. έως τα μεσάνυχτα εδώ και τρεις μήνες». Αυτό που την έχει εντυπωσιάσει – κι όλους ανεξαιρέτως, όπως διαπιστώσαμε – είναι τα παιδιά. Τα ίδια παιδιά που τρέχουν συνέχεια, παρά τις αντίθετες, υπομονετικές οδηγίες, ζωγραφίζουν, μασουλάνε συνεχώς και χαχανίζουν μέχρι να βρεθούν πάνω στη σκηνή, όπου μεταμορφώνονται σκανδαλωδώς εύκολα σε πληρέστατους περφόρμερ. «Έχω καλή σχέση με τα παιδιά, έχω και την εγγόνα μου, πώς αλλιώς;» μας λέει η Άννα Παναγιωτοπούλου, «αλλά δεν είχα ξανασυνεργαστεί. Τι να πω, δεν είναι παιδιά αυτά, είναι στρατιωτάκια. Κι έχω αδυναμία στο πιο άτακτο. Πρέπει να το πω αυτό…».  Η Μις Χάνιγκάν της «είναι αντιπαθητικός ρόλος κι ως αντιπαθητική την προσέγγισα. Την έκανα μια… στρίγκλα!» μας λέει, αλλά πάνω στη σκηνή βλέπουμε μια στρίγκλα φτιαγμένη από την κωμική στόφα της Άννας Παναγιωτοπούλου.

Ο κ. Γουόρμπακς έχει άγχος!

Άλλωστε η Θέμιδα Μαρσέλλου στο παραμύθι της μικρής ορφανής Άνι και σε μια παράσταση για όλη την οικογένεια, έχει βάλει πολλές χιουμοριστικές πινελιές. Και φέρνει πάνω στη σκηνή τον Μιχάλη Χατζηγιάννη στον ρόλο του κ. Γουόρμπακς. Στη σκηνή τον βρήκαμε, μπαίνοντας στην πρόβα της παράστασης, να παρακολουθεί ένα κλαρκ (!) και τους τεχνικούς που δούλευαν πάνω στα σκηνικά και λίγο αργότερα… «δεξί και μπρος και πίσω και από εδώ και στροφή, ταραρί, ταραρά» να κάνει πρόβα τη χορογραφία. Δεν είναι η πρώτη φορά που παίζει σε μιούζικαλ, καθώς έχει προηγηθεί, σε νεαρή ηλικία, η συμμετοχή του στο «Πυγμαλίων και Γαλάτεια» στην Κύπρο. Ωστόσο είναι κάτι που πάντα ήθελε να κάνει και τώρα το κάνει στη μεγαλύτερη δυνατή κλίμακα για τα ελληνικά δεδομένα (η Live2 που υπογράφει την παραγωγή δεν έχει τσιγκουνευτεί τίποτα, με τον προϋπολογισμό να ξεπερνά τα 500.000 ευρώ).

Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, αδιαμφισβήτητος σταρ του τραγουδιού, εδώ… δηλώνει αγχωμένος. «Έχω εμπειρία σκηνής που μεταφράζεται μόνο από τη δύναμη της μουσικής. Αυτό παραμένει κοινό. Αλλά υπάρχει και η πρόζα. Ο ρόλος είναι αρκετά μεγάλος, μεγαλύτερος απ’ ό,τι περίμενα. Ωστόσο ο κ. Γουόρμπακς είναι συγκρατημένος, αυστηρός, γι’ αυτό και μπορώ να πω ότι είναι κοντά στην ιδιοσυγκρασία μου, οπότε εκφραστικά βρήκα πατήματα…» μας λέει.
Το μιούζικαλ είναι αυτό που τον έφερε σε θεατρική σκηνή, μια και θεωρεί πως «είναι ένα είδος που πρέπει να ενδιαφέρει τους τραγουδιστές που βλέπουν πέρα από τη συνηθισμένη κι εφαρμοσμένη πρακτική της δουλειάς τους. Έχω εκφράσει αυτή την πεποίθηση πολλές φορές κι ήταν μια από τις προσδοκίες μου ανέκαθεν. Θεωρώ ότι μπορώ να το κάνω ως προς το μουσικό του κομμάτι, και μπορώ να εξυπηρετήσω την πρόζα σε ένα σεβαστό σημείο, χωρίς να εκθέσω τον εαυτό μου και την υπόλοιπη παράσταση. Το συγκεκριμένο έργο – γιατί υπάρχουν παραγωγές που δεν μπορούν να περάσουν στην Ελλάδα – έχει απόλυτη ταύτιση με τη σημερινή εποχή και έρχεται να μας θυμίσει ότι η ευτυχία δεν κρίνεται από τα χρήματα και ότι η αγάπη μπορεί να μας κρατήσει στα πιο δύσκολα…».

«Άπαπα, από λάθος πόρτα βγήκα;»

Στην πλατεία, όπου έχουν κατασκηνώσει όσοι δεν έχουν δουλειά πάνω στη σκηνή, μεταξύ ανταλλαγής καλλυντικών και κατανάλωσης φρούτων και σαλατών σε ταπεράκια, τα πειράγματα δίνουν και παίρνουν. Τα παιδιά ετοιμάζονται για μια σκηνή με την Άννα Παναγιωτοπούλου, η μουσική γίνεται δραματική, αλλά εξαίφνης το «άπαπα… Από λάθος πόρτα βγήκα, ε;» σκορπά γέλιο στους συνεργάτες της. Λίγο αργότερα η Κατερίνα Παπουτσάκη ζει αυτό που την έχει γοητεύσει εξ αρχής, όπως μας είπε, τη διάδραση με τη ζωντανή ορχήστρα νότα προς νότα που ζει για πρώτη φορά, τονίζοντας πως «είναι κάτι εξαιρετικά ζωντανό».

Πρώτη φορά σε μιούζικαλ παίζει και η Ιωάννα Πηλιχού, που υποδύεται το σκηνικό έτερον ήμισυ του Αργύρη Αγγέλου και ερμηνεύουν μαζί ένα εξαιρετικά απαιτητικό χορευτικό και τραγουδιστικό νούμερο… Ο δε Αργύρης Αγγέλου αντιμετωπίζει μια άλλου είδους πρόκληση: «Φέτος κάνω κάτι που δεν έχω ξανακάνει, υποδύομαι έναν κακό!» Λάτρης των μιούζικαλ, με εμπειρία στο είδος, ο Αργύρης Αγγέλου υπογραμμίζει πως η μεγάλη πρόκληση του «Άνι» είναι να ανοίξει τον δρόμο για περισσότερα μιούζικαλ – όπως όμως πρέπει να ανεβαίνουν τα μιούζικαλ, με την απαραίτητη και πανάκριβη λάμψη που τα πασπαλίζει…