Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να αποδυναμώσει την κυβέρνηση απευθυνόμενος στους βουλευτές των κομμάτων που στηρίζουν την δικομματική, πριν από κρίσιμες ψηφοφορίες στη Βουλή

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να αποδυναμώσει την κυβέρνηση απευθυνόμενος στους βουλευτές των κομμάτων που στηρίζουν την δικομματική τώρα, την τρικομματική προηγούμενα, πριν από κρίσιμες ψηφοφορίες στη Βουλή (επί των επικαιροποιήσεων των μνημονίων και των μεσοπροθέσμων) καλώντας τους να αναλογιστούν τις ιστορικές τους ευθύνες και το συμφέρον της χώρας και του λαού της και να καταψηφίσουν τα μνημονιακά νομοσχέδια.
 
Τι ακριβώς είπε (στο πλαίσιο της συνέντευξής του στην Κυριακάτικη Αυγή); Ότι «όσοι αποφασίσουν με την ψήφο τους να θέσουν τέρμα στην καταστροφική πορεία της χώρας, παρά τις επιθέσεις του συστήματος της μνημονιακής διαπλοκής, που θα είναι σφοδρές, όπως φάνηκε και στην περίπτωση της Θ. Τζάκρη, θα έχουν την πλατιά αποδοχή της λαϊκής βάσης, των τοπικών κοινωνιών και των πολιτών που τους εξέλεξαν και δεν αντέχουν άλλο». Μάλιστα κατά τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρη Παπαδημούλη επρόκειτο για διατύπωση «διαπιστωτικού χαρακτήρα».
 
Αν θυμόμαστε καλά, και τις προηγούμενες φορές υπήρξαν αντιδράσεις και ίσως και πάλι να υπονοήθηκαν κατηγορίες περί καλέσματος για αποστασία, όμως μέχρι σήμερα δεν ήταν του μεγέθους μιας κεντρικής σύγκρουσης. Η ηχηρή αντίδραση του Ε. Βενιζέλου, με τη συνδρομή των «Νέων» – απ’ όπου και η χθεσινή πρωτοσέλιδη επίθεση στον Αλέξη Τσίπρα με την κατηγορία της «πρόσκλησης σε αποστασία» – κατέδειξε ότι η τωρινή συγκυρία είναι η πλέον κρίσιμη κι ευαίσθητη για τον ίδιο. 
 
Πρόκειται για πολύ βαριά κατηγορία για να εκτοξεύεται από εκπρόσωπο μιας κυβέρνησης της οποίας ο κορμός, η ΝΔ, κι αν ξέρει από αποστασίες και αποστάτες (ειδικά το «Π» διαχρονικά έχει χύσει τόνους μελάνι για την αποστασία του ’65 και τον Μητσοτάκη, αλλά και τα γεγονότα του 1993 όταν ο Σαμαράς, έχοντας δημιουργήσει την Πολιτική Άνοιξη, καλούσε σε αποστασία βουλευτές της ΝΔ του – πρώτου διδάξαντα – Μητσοτάκη!).
 
Προς τι λοιπόν τέτοια έλλειψη τακτ εκ μέρους του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, ο οποίος έδειξε να αγνοεί την προτροπή σύμφωνα με την οποία «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί»;
 
Τα ρεπορτάζ των τελευταίων ημερών μεταφέρουν την πληροφορία ότι ο Βενιζέλος, στις κατ’ ιδίαν συναντήσεις με τον Σαμαρά, διαμηνύει ότι πλέον δεν μπορεί να εγγυηθεί για την πειθαρχία κανενός εκ των βουλευτών του στις επόμενες κρίσιμες ψηφοφορίες. Αντιθέτως φοβάται ότι το φαινόμενο Τζάκρη μπορεί να έχει και συνέχεια.
 
Την ίδια ώρα η Ντόρα Μπακογιάννη (και κόρη του Μητσοτάκη, να μην ξεχνιόμαστε) έχοντας- λίγα εικοσιτετράωρα μετά την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ – βάλει θέμα επιστροφής της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση, άνοιξε (εκ των έσω) τη συζήτηση περί της αστάθειας του κυβερνητικού σχήματος, το οποίο κατά τη γνώμη της χρειάζεται ενίσχυση προκειμένου να μακροημερεύσει και να φέρει εις πέρας τις μνημονιακές του υποχρεώσεις. Και φάνηκε να διερευνά και ανοιχτά τα όρια του ανοίγματος μιας συζήτησης για νέα κυβέρνηση από την παρούσα Βουλή.
 
Όμως η συζήτηση αυτή,  μοιραία συμπαρασύρει τους Σαμαρά και Βενιζέλο, καθώς και μόνο η παραδοχή ότι το κυβερνητικό σχήμα «τρίζει» και καλεί τη ΔΗΜΑΡ ως διασώστη, σημαίνει ότι έχει αποτύχει και την αποτυχία αυτή τη χρεώνεται προσωπικά ο πρωθυπουργός. Όσοι δε, μπαίνουν στη διαδικασία συζήτησης και διακίνησης σεναρίων δεν θεωρούν αυτονόητο, σε μια τέτοια περίπτωση, ότι Σαμαράς και Βενιζέλος θα συνεχίσουν να… «προσφέρουν» τις υπηρεσίες τους στη χώρα υπό τα σημερινά τους αξιώματα.
 
Η αντίδραση Βενιζέλου αλλά και του κυβερνητικού εκπροσώπου Σίμου Κεδίκογλου που μίλησε για «ηθικό και πολιτικό κατήφορο» του ΣΥΡΙΖΑ και χαρακτήρισε τη συνέντευξη Τσίπρα στην Αυγή «αγγελία» μέσω της οποίας ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αναζητεί «αποστάτες» επιβεβαίωσε τη νευρικότητα στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Κατά συνέπεια επιβεβαίωσε τον κυβερνητικό πανικό μπροστά στη διαπίστωση όχι απλώς της αστάθειας της κυβέρνησης αλλά και των διεργασιών με στόχο την αντικατάστασή της από ένα διάδοχο σχήμα.
 
Όσον αφορά τον ίδιο τον Βενιζέλο, η επίθεσή του προς τον Αλέξη Τσίπρα – μάλλον άλλη μια παρορμητική κίνηση στο ενεργητικό του – μπορεί να διαβαστεί πρώτον ως εκδήλωση πανικού (καθώς εύλογα δε βιάζεται να αντιμετωπίσει την επόμενη μέρα στο ΠΑΣΟΚ) για τις ενδεχόμενες «αποστασίες» που μπορεί ούτως ή άλλως να εκδηλωθούν στην ΚΟ του ΠΑΣΟΚ προσεχώς και δεύτερον ως μήνυμα στο  πράσινο «κομματικό μαντρί», ότι όσοι π.χ. διαμηνύουν ότι δεν θα ψηφίσουν το φόρο ακινήτων και γενικώς με τη στάση τους ετοιμάζονται να θέσουν σε κίνδυνο την κυβέρνηση στιγματίζονται εκ των προτέρων ως «αποστάτες».
 
Όλο αυτό πάντως, ξαναλέμε, λειτουργεί ως παραδοχή ότι οι «αποστασίες» ή οι «ανταρσίες» είναι πλέον πολύ πιθανές κι επομένως ότι το πλοίο βυθίζεται γι΄ αυτό όσοι, έστω και αργά, σκέφτηκαν να προνοήσουν για την όποια πολιτική τους επιβίωση έχουν κάθε λόγο να πηδήξουν απ' αυτό και «ας πάει στην ευχή της Παναγίας η κυβέρνηση» που θα ‘λεγε και μια ψυχή.
 
Σε κάθε περίπτωση, ακόμη κι αν η επιχείρηση «μαντρώματος» αποδώσει, μια κυβέρνηση που εκπέμπει την εικόνα ότι το προσωπικό της αλληλοεκβιάζεται και αλληλοϋπονομεύεται είναι με ερωτηματικό πώς μπορεί να προχωρήσει και δη μέσα σε τόσο πιεστικές πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες…

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.