Η συνήθης ύποπτη Ελλάδα, ξανακάθεται στο σκαμνί του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και απειλείται με εφάπαξ πρόστιμο 11.514.081 ευρώ και 47. 462 την ημέρα μέχρι ….

Η συνήθης ύποπτη Ελλάδα, ξανακάθεται στο σκαμνί του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και απειλείται με εφάπαξ πρόστιμο 11.514.081 ευρώ και 47. 462 την ημέρα μέχρι οι λεγόμενοι καθ’ ύλην αρμόδιοι να αποφασίσουν ότι έφτασε η ώρα οι πόλεις να αποκτήσουν αποχετευτικό σύστημα!

 Ένα πρόστιμο ιλιγγιώδες που εάν τελικά επιβληθεί θα βαρύνει τον κρατική προϋπολογισμό, δηλαδή, την άδεια τσέπη των πολιτών.

Γιατί στην Ελλάδα του Fast Track και του one-stop-shop για τις επενδύσεις (τρομάρα μας) υπάρχουν ακόμα πόλεις άνω των 15.000 κατοίκων ακόμα και εντός Αττικής που τα αστικά τους απόβλητα, τα οικιακά μας λύματα,  φεύγουν με βυτιοφόρα στην καλύτερη περίπτωση ή απλώς τα πετάνε σε δρόμους, χωράφια ακόμα και στη θάλασσα, τα μαύρα μεσάνυχτα…

Η παραπομπή της χώρας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο είναι η δεύτερη μέσα σε έξι χρόνια. Γιατί ω, του θαύματος αν και το 2007 καταδικαστήκαμε για πρώτη φορά, πέρασαν έξι χρόνια και η Πολιτεία, είτε λέγονται δήμοι, είτε περιφέρειες, είτε υπουργεία, δεν έκαναν τίποτα για να αποκτήσουν σύστημα επεξεργασίας αστικών λυμάτων έξι οικισμοί της χώρας, ανάμεσά τους η Ραφήνα, η Λούτσα και η Νέα Μάκρη.

Το καταπληκτικό είναι ότι το ΥΠΕΚΑ, αντί να σκύψει ταπεινά το κεφάλι, εξέδωσε μια ανακοίνωση – έκθεση ιδεών με την οποία μας πληροφορεί ότι η πολιτική ηγεσία δεν εξεπλάγη από την εισήγηση της Κομισιόν λες και είναι μεγάλη επιτυχία να μην τους πιάσουν στον ύπνο.

Στη συνέχεια αφού κάνει σαφές, για να πετάξει την ευθύνη από πάνω της, ότι την αρμοδιότητα για τη διαχείριση των αστικών λυμάτων έχει η Τοπική Αυτοδιοίκηση, αναλώνεται στους γνωστούς λόγους «δεκάρικους» περί της επιτακτικής ανάγκης για δημιουργία σύγχρονων υποδομών και αναζήτησης ορθών και βέλτιστων πρακτικών διαχείρισης αποβλήτων…

Μόνο που το υπουργείο Περιβάλλοντος και η πολιτική του ηγεσία πρέπει να καταλάβουν ότι ο ρόλος τους σε ένα θέμα άμεσα συνδεδεμένο με τη δημόσια υγεία και το περιβάλλον είναι να σχεδιάζουν και να εκτελούν. Να πιέζουν και να απαιτούν. Και όχι να λειτουργούν σαν σχολιαστές των γεγονότων.