Όταν ένας ηθοποιός από τη Συρία λέει ότι συμβαίνει κάτι στην Ελλάδα που του θυμίζει πρακτικές του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσαντ, τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά.

Όταν ένας ηθοποιός από τη Συρία λέει ότι συμβαίνει κάτι στην Ελλάδα που του θυμίζει πρακτικές του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσαντ, τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά.
Το είπε ο Σαμίρ, μετανάστης, που το κύμα της ιστορίας τον πήρε και τον σήκωσε και τον ξέβρασε στην ευρωπαϊκή εσχατιά του τροϊκανικού φιλελευθερισμού.
Ο Σαμίρ βρήκε καταφύγιο – καλλιτεχνικό, εκφραστικό, της ψυχής –, στο θέατρο Εμπρός στου Ψυρρή. Εκεί όπου με χίλια ζόρια και προβλήματα έχει υψωθεί τα δύο τελευταία χρόνια ένα μικρό φλάμπουρο ελευθερίας: η λειτουργική κατάληψη του κτηρίου από μία αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα, συνθήκη αντιστασιακή, που οδηγεί στην τέχνη, την πολιτική παρέμβαση και την κοινωνική αλληλεγγύη.
Σε όσους παροικούν την Ιερουσαλήμ κι όχι τα τηλε-στασίδια των λιβανωτών για το success story, η υπόθεση είναι γνωστή. Στις 30 Οκτωβρίου η αστυνομία συνέλαβε δύο ηθοποιούς σε ώρα πρόβας – ό,τι ακριβώς είχε συμβεί και στον Σαμίρ στην πατρίδα του. Φορτώθηκαν κατηγορίες για «παραβίαση σφραγίδων» (όχι εκείνων με το μελάνι, εκείνων με το… λουκέτο) και «διατάραξη κοινής ειρήνης». Προ ημερών η δίκη αναβλήθηκε γιατί δεν παρέστησαν οι εκπρόσωποι του Δημοσίου, στο οποίο ανήκει το κτήριο, αν και οι δικηγόροι της αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας λένε ότι το ιδιοκτησιακό καθεστώς είναι μπερδεμένο.
Η αναβολή είναι μία νίκη απέναντι σε όσους θέλουν «ρευστότητα» διά του ξεπουλήματος και έχουν λυσσάξει να πνίξουν κάθε πρωτοβουλία που δίνει χώρο στο όνειρο – με τη λογική του τραγουδιού του Άκη Πάνου «Τα όνειρα χτίζονται», δηλαδή αξίζουν μόνο αν πας να τα κάνεις πράξη.
Κι έμοιαζε φυσικό ότι στον ίδιο χώρο το δίκτυο «Αλληλεγγύη για όλους» έκανε εκδήλωση ενάντια στην επόμενη βαρβαρότητα που μας περιμένει στη γωνία: τους πλειστηριασμούς σπιτιών και καταστημάτων, και το τσουνάμι των εξώσεων εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών και ιδιωτών που δεν έχουν λεφτά να εξοφλήσουν τα τοκογλυφικά δάνεια.
Επί τη ευκαιρία, μήπως έχει μία απάντηση ο Δήμος Αθηναίων για το τι απέγιναν τα χαμένα μηχανήματα του τυπογραφείου της εφημερίδας «Εμπρός»; Κτήριο και τυπογραφείο χαρακτηρίστηκαν ενιαίο διατηρητέο μνημείο το 1989. Λίγα χρόνια αργότερα η τότε Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου (η σημερινή ΕΤΑΔ) έδωσε επισήμως και εγγράφως τα μηχανήματα στον Δήμο Αθηναίων. Θα φυλάσσονταν σε αποθήκη στο Γκάζι.
Χωρίς τον μηχανολογικό εξοπλισμό μπορεί ακόμη και να αποχαρακτηριστεί το μνημείο. Ένα μνημείο αρκετά νέο, αφού χτίστηκε το 1933, 12 χρόνια μετά τον θάνατο του ιδρυτή της εφημερίδας «Εμπρός», του Μανιάτη Δημήτριου Καλαποθάκη (1862 – 1921), εκ των πρωτεργατών του Τύπου με λαμπρούς συνεργάτες όπως ο Ροΐδης, ο Παπαδιαμάντης, ο Ξενόπουλος κ.ά., αλλά και κατεξοχήν πολιτικού… κωλοτούμπα: πρώην τρικουπικός, ύποπτα βουλγαροφάγος επί Μακεδονικού Αγώνα, υπέρ του Στρατιωτικού Συνδέσμου το 1909 αλλά κατά του Βενιζέλου, ύστερα ακραιφνής βασιλόφρων, μετά ξαφνικά βενιζελικός κ.λπ. Αλλά αυτή είναι μια άλλη (μιντιακή) ιστορία.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.