Τι σημαίνει η δήλωση του Γιάννη Δραγασάκη «αδικούμε λίγο τον Γιώργο Παπανδρέου» για το «λεφτά υπάρχουν»; 

Τι σημαίνει η δήλωση του Γιάννη Δραγασάκη «αδικούμε λίγο τον Γιώργο Παπανδρέου» για το «λεφτά υπάρχουν»; Αθωώνει τον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ή το σύνθημά του, επιχειρεί άνοιγμα σε παπανδρεϊκούς του ΠΑΣΟΚ, στελέχη πρώτης και μεσαίας γραμμής αλλά και ψηφοφόρους; Σημαίνει κάτι άλλο;

Ο Γιάννης Δραγασάκης, θύμισε ότι το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» ειπώθηκε στη βάση της λογικής της αναδιανομής των πόρων που προέρχονται από τη φορολογία,τον εξορθολιγισμό του κράτους, τον δανεισμό, τα ευρωπαϊκά κονδύλια.

Τουλάχιστον αυτή ήταν η ολοκληρωμένη λογική πίσω από το εν λόγω σύνθημα το οποίο εισηγήθηκε προεκλογικά η Λούκα Κατσέλη. Παρόλο όμως που μετεκλογικά υποστηρίχθηκε τόσο από την ίδια όσο και από τον Γιώργο Παπανδρέου ότι το σύνθημα παραποιήθηκε από τα μίντια καθώς απομονώθηκε από τη συλλογιστική του και άρα του δόθηκε άλλο περιεχόμενο, η αλήθεια είναι ότι τα συνθήματα και δη τα προεκλογικά προορίζονται να λειτουργήσουν επικοινωνιακά και όχι να επεξηγήσουν αυτό που εννοούν κατά βάθος με κάθε λεπτομέρεια. Με άλλα λόγια την ευθύνη για τη διαχείρισή του δεν την φέρουν μόνο τα μίντια. Αν δεν άρεσε αυτή η διαχείριση τότε το σύνθημα θα μπορούσε κάλλιστα να είχε αποσυρθεί. Αλλά τα συνθήματα επιλέγονται ορισμένες φορές ακριβώς για τις παραπλανητικές τους «παρενέργειες». Το τι πραγματικά εννοούσε και σε ποιον απευθυνόταν ο Γιώργος Παπανδρέου, άλλωστε, αποδείχθηκε μετεκλογικά: λεφτά υπήρξαν για τους κερδοσκόπους και τους δανειστές και μεταβιβάστηκαν στα χέρια τους απευθείας από τις τσέπες των Ελλήνων φορολογουμένων κι εργαζομένων.

Για να επιστρέψουμε όμως στον Γιάννη Δραγασάκη και χωρίς να αποκλείουμε το άνοιγμα στους παπανδρεϊκούς, ψηφοφόρους κυρίως, αυτό που μπορεί να καταλάβει κανείς από τη συγκεκριμένη τοποθέτηση σε συνέχεια και παλιότερων παρεμβάσεών του, είναι η ανάδειξη του ότι κατά τη γνώμη του το ερώτημα τίθεται στρεβλά: δεν είναι το θέμα αν υπάρχουν τα λεφτά και που θα τα βρει η εκάστοτε κυβέρνηση, τότε η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, αύριο η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Το θέμα κατά τον Γιάννη Δραγασάκη είναι πως θα διανεμηθούν πόροι που θεωρεί ο ίδιος ότι όντως υπάρχουν ή μπορούν να βρεθούν μέσα από νέα εργαλεία: έσοδα από την φορολογία, ευρωπαϊκοί πόροι, δανεισμό κι εξορθολογισμό των δαπανών.

Γι’ αυτό άλλωστε, τόσο ο ίδιος όσο και ο Αλέξης Τσίπρας χαρακτηρίζουν, τελευταίως, ως «λάθος ερώτημα» το ερώτημα «που θα βρείτε τα λεφτά». Ορθότερο κατά τον επικεφαλής του κυβερνητικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ είναι το ερώτημα «που θα πάνε τα λεφτά». Στη στήριξη της κοινωνίας και της εγχώριας παραγωγής ή στους δανειστές και τους εγχώριους «ολιγάρχες»;
 
Με άλλα λόγια, ο Γιάννης Δραγασάκης με αυτό τον τρόπο θέλησε ν’ απαντήσει στην πίεση που δέχεται το κόμμα του σχετικά με το πώς θα κυβερνήσει, καθώς βρίσκεται σε μια ανάλογη (στην πραγματικότητα όμως απείρως δυσμενέστερη) θέση μ’ εκείνη που βρισκόταν ο Γιώργος Παπανδρέου πριν τον Οκτώβριο του 2009. Και παράλληλα να αντικρούσει τις κατηγορίες που διατυπώνονται στον δημόσιο διάλογο πως και ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, όπως ο Παπανδρέου το 2009, λέει με τον τρόπο του «λεφτά υπάρχουν».

Σε τελική ανάλυση ο Γιάννης Δραγασάκης επιχειρεί να συμπληρώσει και να επεκτείνει το παπανδρεϊκό σύνθημα: «λεφτά υπάρχουν» προσπαθώντας να προσδιορίσει το «για ποιους»; Για την κοινωνία και την χώρα είναι η απάντηση που δίνει κατηγορηματικά ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το ερώτημα που προκύπτει όμως είναι πόσο εφικτή στον ορατό ορίζοντα είναι αυτή η αντίστροφη μεταβίβαση πλούτου από τους λίγους στους πολλούς που διακηρύσσει ο ΣΥΡΙΖΑ, με δεδομένη την «έρημο» που θα παραλάβει (έκφραση που χρησιμοποίησε ο ίδιος ο Τσίπρας) αλλά και την πρότασή του για απαλλαγή από το μνημόνιο εντός ευρώ και δανειακής σύμβασης.

Καταρχάς, με δεδομένο το μέγεθος της καταστροφής της ελληνικής οικονομίας, αλλά και την νέα αρχιτεκτονική της ΕΕ, όπου η λογική της λιτότητας και της επιτήρησης των εθνικών οικονομιών στο επίπεδο των δημοσιονομικών και του χρέους θεσμοποιείται και γενικεύεται με το Δημοσιονομικό Σύμφωνο από 1.1.2014, μένει να κριθεί κατά πόσο κάποιοι πόροι θα μπορούν να θεωρούνται δεδομένοι. Είναι ένα ερώτημα αν τα ευρωπαϊκά κονδύλια θα εξακολουθήσουν να χορηγούνται σε χώρες  υπό ασφυκτική εποπτεία όπως η Ελλάδα (έχουμε ακούσει κατά καιρούς σενάρια για τη σύνδεσή τους με την επίτευξη των στόχων, κλπ). Είναι ένα ερώτημα, κατά πόσο θα μπορεί να αποδίδει η φορολογία σε μια χώρα με την ανεργία στο 30%, τους προϋπολογισμούς των νοικοκυριών ήδη τιναγμένους στον αέρα και με τα ακίνητα και εισοδήματα των διαφόρων «εχόντων και κατεχόντων» σε διάφορες offshore. Πώς θα λειτουργήσει η αποκατάσταση του κατώτατου μισθού που εξαγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν χιλιάδες θέσεις εργασίας θα έχουν χαθεί, και  οι άνεργοι θα ανέρχονται περί τα 2 εκατομμύρια.

Ο κατάλογος των ερωτημάτων είναι μακρύς και το ζήτημα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει ειλικρινά και ολοκληρωμένα να τα απαντήσει πρώτα στον εαυτό του.

Όσο περνούν οι μήνες αυξάνεται η βεβαιότητα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει στις εκλογές όποτε κι αν αυτές γίνουν. Όχι όμως επιδοκιμαζόμενος ο ίδιος για το κυβερνητικό του πρόγραμμα, αλλά λόγω της τιμωρίας της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που αναμένεται ιστορικών διαστάσεων.

Κοινώς, ό,τι και να πει ή να μην πει σε αυτή τη φάση ο ΣΥΡΙΖΑ, η κοινωνική πλειοψηφία φαίνεται ότι θα συρρεύσει στον ΣΥΡΙΖΑ εναποθέτοντας σε αυτόν τις τελευταίες του ελπίδες για ανακοπή της καταστροφής. Σε αυτή την εκτίμηση συγκλίνουν πλέον όσοι κινούνται εντός ή στις παρυφές του πολιτικού συστήματος: πολιτικοί, δημοσιογράφοι, αναλυτές, κ.λπ.

Τα πολύ δύσκολα ξεκινούν για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρό του την επόμενη μέρα που θα πρέπει να ανταποκριθεί στην κατάσταση και πρακτικά, όχι μόνο ρητορικά…