• Η συνοικία των ανέμων ερημαία.
Όταν ξαφνικά ένας χειμώνας βρήκε τον δρόμο του.

• Η συνοικία των ανέμων ερημαία.
Όταν ξαφνικά ένας χειμώνας βρήκε τον δρόμο του.
Καμώματα της παρανοήσεως από τη μιαν άκρη έως την άλλη.
Σε όλους τους τόπους.
Με το μειδίαμα να αφορίζει τις στιγμές της καθημερινής κρίσεως και να σφραγίζει στα μέσα του την περηφάνια της απορρίψεως.
Σε μια πόλη που ο ύπνος διαταράσσεται από τον θόρυβο των εντόμων
• Στις σελίδες η θεματογραφία ψάχνεται απογυμνωμένη στη μοναχικότητα της ημιεμπνεύσεως.
Αναμηρυκασμός των προσλαμβανουσών και στα απειρολογήματα της ομοιότητας οι λέξεις, στολίδια διαφορετικότητας, στολίζουν την επανάληψη.
Κακοτροπία και στην αγανάχτηση η κεφαλή ανυψωμένη επικαλείται!
• Κείμενα μεταποιήσεως.
Σημειώματα καρφιτσωμένης ένδειας.
Και στο σπάσιμο της μέσης υποκλίνεται η δουλοφροσύνη επαναστατώντας λικνιζόμενη.
Και πέφτει το φως και στο περίγραμμα του κύκλου η αλληγορία οξεία παρέμβαση διακόπτει το σκοτεινό φανερώνοντας τη βαναυσότητα της χυδαιότητας.
• Χωρίς την αναπνοή η ανάγνωση.
• Ενώ στην περίληψη στο πλαίσιο των ζητουμένων τα δεδομένα παρουσιάζουν το κακό σύνθεμα.
Και η ισοπέδωσις αβασάνιστα αποτυπώνεται στα ενθουσιώδη γραπτά των εξεχόντων κονδυλοφόρων.
Και μετά πάθους η επιτηδευμένη οργή αποδίδεται κατασκευάζοντας παραγράφους χονδροειδούς μανίας.
• Διαπρύσιοι κήρυκες του αποπροσανατολισμού ενώ η λίθος εντός της απογνώσεως αναζητά το φύλο της.
• Στο προαπάντημα του ύστερου η ναρκισσιστική εκδήλωση της παραμυθίας ονειρεύεται το λευκό.
Γέλια, χαρές, τραγούδια, πολλά λαμπάκια στην προετοιμασία των ημερών και στους δρόμους η σκιά ριγμένη στην άκρη αφήνει στο ψιλόβροχο τα εισαγωγικά των περιπλανήσεων.
• Ψευδαισθησία της ανάγκης στα κρατούμενα των σκέψεων.

Mυογράφημα
 
Σιγανά. Έπεφτε όπως το χάδι.
Ο αέρας δυνατός. Ο στενός δρόμος και μια στροφή κλειστή σαν τις λέξεις που εξηγούν.
Όταν τελειώνει μια πρόταση.
Στην άκρη το φως χωρίς το γυαλί, στην κεφαλή του ξύλινου στύλου.
Δυο τρία σπίτια. Παράθυρα να αναβοσβήνουν. Διαστήματα τακτικά. Πίσω απ’ τις κουρτίνες οι άνθρωποι.
Κρυμμένα σχήματα. Σκοτεινά!
Η βροχή σβήνει στο φωτεινό και η νύχτα στρώνει τις ώρες της. Αέρας να περνά και να σφυρίζει.
Σκοπός άγριος και σκληρός.
Ακίνητος. Μακρύ παλτό και ένα καπέλο.
Τα χέρια στα πλευρά μαγκωμένα στις τσέπες. Παγωνιά. Κάτω απ’ το φως. Σαν σκιά. Χωρίς σώμα.
Το νερό σκάλωνε στο πρόσωπο.
Ο χρόνος. Μάζευε όσες σταγόνες χρειαζόταν.
Απέναντι.
Το ένα μετά το άλλο. Σαν την επανάληψη του τέλους. Έσβηναν.
Στο παραμέρισμα ένα χέρι. Ένα βλέμμα. Στο ίδιο σημείωμα της στιγμής. Και μετά. Εκεί.
Ο άνεμος και ένα αντιλαμπύρισμα δυνατό. Θόρυβος.
Νύχτωμα. Κι ο συλλαβισμός κτυπά στα δόντια την ψευδαίσθηση.

Συρραφή

Σίδερο στην οξείδωση
Του ημερονυκτίου
Του χρόνου
Γράφει το περιθώριο
Των γραμμών
Των αντιθέσεων εντύπωμα
(Ενώ στο τσιμέντο ξέφυγε το κενό)
Στην απουσία του ενωτικού
Το ίχνος κίτρινο
Θόρυβος στην πρύμνη
(Να σέρνεται στην αποβάθρα )
Υπογράφοντας στο κατάστρωμα
Βήματα
Αποσιωπητικά
Σημεία στίξεως