Η αντιπροσωπευτικότητα και η ανάθεση δεν λειτουργούν πια παρά μόνο ως επίφαση δημοκρατίας και ως άλλοθι της επιβολής της βούλησης των ολιγαρχιών.Το μόνο που παράγουν πια,είναι υποταγμένους στις ολιγαρχίες διαχειριστές των κοινωνικών υποθέσεων.

Νίκος Φωτόπουλος

Έφυγε,λοιπόν,και ο τελευταίος Πολιτικός ο οποίος αποτελούσε παγκόσμιο σημείο αναφοράς για την ελευθερία,την ισότητα,τη δικαιοσύνη,την ανεξαρτησία,τη δημοκρατία. Τώρα…μείναμε με τους ακολούθους των ολιγαρχιών όπου Γης.

Με τους υποταγμένους στη γλώσσα των ολιγαρχιών.Και με λίγους ηγέτες στη Λατινική Αμερική που πασχίζουν να σταθούν όρθιοι για το λαό τους αλλά των οποίων ο αγώνας είναι άνισος. Και…ξαφνικά,άνοιξαν οι ουρανοί! Όλες μαζί οι μαριονέτες της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας ολιγαρχίας αποθεώνουν τον τελευταίο μεγάλο Πολιτικό! Τι συνέβη;Μεταμορφώθηκαν οι μαριονέτες σε Πολιτικούς και αποφάσισαν να..ακολουθήσουν το παράδειγμα του Μαντέλα; Ας μην ανησυχούμε.Δεν συνέβη τίποτε…

Αλλά με αφορμή την υποκριτική εύφημο μνεία την οποία επεφύλαξαν στον Μαντέλα οι μαριονέτες,ας αναλογιστούμε ξανά τις έννοιες της Πολιτικής και του Πολιτικού σήμερα.Διότι νομίζω ότι,εκ των πραγμάτων, οι έννοιες αυτές οφείλουν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Η αντιπροσωπευτικότητα και η ανάθεση δεν λειτουργούν πια παρά μόνο ως επίφαση δημοκρατίας και ως άλλοθι της επιβολής της βούλησης των ολιγαρχιών.Το μόνο που παράγουν πια,είναι υποταγμένους στις ολιγαρχίες διαχειριστές των κοινωνικών υποθέσεων. Ακόμη και τις καλύτερες προθέσεις και αντοχές να έχει κάποιος πολιτικός σήμερα, τελικά ισοπεδώνεται απ΄τον συσχετισμό των δυνάμεων και,εκών-άκων,αρχίζει να μιλάει τη γλώσσα των ολιγαρχιών.

Αυτό δεν συμβαίνει για λόγους προσωπικούς, ηθικούς. Δεν συμβαίνει επειδή τάχα λέει εξ΄αρχής συνειδητά ψέματα στο λαό και σχεδιάζει να τον εξαπατήσει. Ούτε φυσικά συμβαίνει υπό το βάρος κάποιων περίεργων συνομωσιολογικών παραγόντων. Συμβαίνει διότι,σήμερα,υπάρχει μια τεράστια ασυμμετρία ισχύος,από την οποία απορρέει ένας επιβλητικός διεθνής συσχετισμός δυνάμεων που δεν αφήνει κανένα περιθώριο σχετικά αυτόνομης δράσης σε κανέναν πολιτικό που δρα ως αντιπρόσωπος ενός λαού,σε κανέναν πολιτικό που δρα με εθνικούς ή περιφερειακούς περιορισμούς. Ενώ η οικονομική σφαίρα,ιδιαίτερα η τραπεζική-χρηματιστηριακή αλλά όχι μόνο, έχει παγκοσμιοποιηθεί,η πολιτική σφαίρα δρα ακόμη μέσα σε περιορισμένο εθνικό ή, στην καλύτερη περίπτωση,σε περιφερειακό πλαίσιο και,το χειρότερο,δρα συνήθως με τη λογική της ανάθεσης.

Όμως,ο πολιτικός ως εργολάβος-αντιπρόσωπος έχει πεθάνει.Υπάρχει μόνο ως καρικατούρα, μόνο ως μαριονέτα νομιμοποίησης της ΄΄δημοκρατίας΄΄ των ολιγαρχιών.

Μόνο σε κράτη όπως οι ΗΠΑ,η Γερμανία,η Ρωσία,η Κίνα,μπορεί ίσως (;;) ακόμη,το είδος αυτό του πολιτικού να επιβιώνει. Αυτό είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα όχι μόνο η Ευρώπη,αλλά ολόκληρη η ανθρωπότητα. Αυτό είναι,πολύ περισσότερο,το πρόβλημα που αντιμετωπίζει μια αποικία χρέους όπως η Ελλάδα. Διότι ούτε ο Παπανδρέου ούτε ο Σαμαράς ούτε ο Τσίπρας κατέβηκαν στην πολιτική με σκοπό να…μασήσουν τα λόγια τους,να…τα γυρίσουν και να… ΄΄προσαρμοστούν΄΄ (ας το θέσω κομψά) στην πεπατημένη. Υποχρεώθηκαν,όμως,να το κάνουν,υπό το βάρος του συσχετισμού. Και οι τρεις τους κατέβηκαν για να υπηρετήσουν,ο καθένας από την ιδεολογική και πολιτική σκοπιά του,τις αντιλήψεις τους και να επιχειρήσουν να τις κάνουν πράξη μέσα σε συνθήκες μιας σχετικής πολιτικής αυτονομίας. Γιατί όμως δεν το κατάφεραν; Γιατί υποχρεώθηκαν και υποχρεώνονται στην αναπαραγωγή της πεπατημένης; Γιατί η πολιτική τους δράση συμπίπτει με την επιβολή και τη διαιώνιση του πιο σκληρού αποικιακού καθεστώτος που γνώρισε το ελληνικό κράτος απ΄την ίδρυσή του; Γιατί η εναλλαγή και η παράδοση σκυτάλης απ΄τον έναν στον άλλον,απ΄τον Παπανδρέου στον Σαμαρά και απ΄τον Σαμαρά στον Τσίπρα, συμβαδίζει με τη διαιώνιση των αποικιακών Δανειακών Συμβάσεων και την παραμονή της Task Force στη χώρα; Ας το ξανασκεφτούμε.

Είναι μήπως ζήτημα προσωπικής τους ανεπάρκειας,ανηθικότητας,δουλικότητας,όπως λέγεται με ευκολία; Δηλαδή,με άλλα λόγια,το μόνο που τάχα χρειάζεται να κάνουμε,είναι να στείλουμε επαρκείς,ηθικούς και ακέραιους στη θέση τους και,με μιας,το πρόβλημα θα επιλυθεί; Μακάρι να ήταν τόσο απλή η απάντηση. Μακάρι να ήταν τόσο βολική για εμάς τους ίδιους και τις δικές μας ευθύνες. Δυστυχώς,δεν είναι.

Το πρόβλημα είναι ότι και οι τρεις τους, παρά τις αυτονόητες πολιτικές διαφορές ανάμεσά τους,είχαν την ατυχία να δράσουν σε μια εποχή που δεν ΄΄σηκώνει΄΄ πια πολιτικούς όπως τους γνωρίζαμε. Την πραγματικότητα της επιβολής επί των πολιτικών ως εθνικών αντιπροσώπων και ιδαίτερα στα κράτη δεύτερης και τρίτης ταχύτητας την εποχή της παγκοσμιοποίησης, την οποία μάς προανήγγειλε ήδη το 1995 ο Ανδρέας Παπανδρέου από τις Κάννες,τη βιώσαμε με ωμό τρόπο στη χώρα μας πρώτα με τις Δανειακές Συμβάσεις,ύστερα με τον Οκτώβριο του 2011 ξανά στις Κάννες,και λίγο αργότερα,το 2012,με την απόσπαση γραπτών εγγυήσεων και επιστολών υποτέλειας και ΄΄ομαλής΄΄ (για τους δανειστές) συνέχειας,απ΄τους ηγέτες της τότε αντιπολίτευσης. Η λύση είναι,νομίζω,προφανής και προβάλλει σήμερα ως μονόδρομος. Αν δεν σπάσει η λογική της ανάθεσης. Αν δεν σταματήσουμε να φαντασιωνόμαστε ότι οποιοσδήποτε αντιπρόσωπος,πολύ περισσότερο μιας αποικίας χρέους,θα καταφέρει σήμερα να σταθεί ως ίσος προς ίσο με τους κυρίαρχους οικονομικούς κύκλους στα τραπέζια της διαπραγμάτευσης στην Ευρώπη. Αν δεν σηκώσει κεφάλι η άμεση δημοκρατία,η λαϊκή αυτενέργεια,δηλαδή η αυτενέργεια και η ανάληψη ευθύνης του καθενός από εμάς προσωπικά,σε εθνικό,ευρωπαϊκό και ευρύτερα διεθνές επίπεδο.

Η μοίρα των λαών θα είναι προδιαγεγραμμένη. Πολύ περισσότερο,θα είναι προδιαγεγραμμένη αυτή η μοίρα,σε συνθήκες μιας τεράστιας και μακροχρόνιας ευρωατλαντικής κρίσης,στη διάρκεια της οποίας οι κυρίαρχοι θα αναζητούν τρόπους για να μετακυλίουν για 2 γενιές στις πλάτες των πολλών τις ζημιές που προκάλεσαν οι λίγοι. Δεν είναι η εποχή των ΄΄μεγάλων πολιτικών των εθνών-κρατών΄΄. Δεν υπάρχουν ΄΄εργολάβοι σωτηρίας΄΄ σήμερα. Είναι η εποχή της παγκόσμιας ολιγαρχίας, απέναντι στην οποία χρειάζεται να υψωθούν αυτοοργανωμένοι λαοί σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο. Λαοί που θα αποφασίζουν πρωτογενώς,άμεσα, χωρίς ανάθεση σε εργολάβους-αντιπροσώπους, για τις τοπικές,κρατικές και διεθνείς υποθέσεις τους. Λαοί που θα συντονίζουν τη δράση τους διεθνώς,ακριβώς όπως συντονίζουν τη δράση τους και οι κυρίαρχοι. Οι παγκόσμιοι κυρίαρχοι παίζουν χωρίς αντίπαλο.Έχουν αποσπάσει τις οικονομικές και πολιτικές εξουσίες των περισσοτέρων κρατών και επιβάλλουν σε αυτά και στους λαούς τους κυριαρχικά,με τη δύναμη του imperium,τη θέλησή τους.

Και θα συνεχίσουν να παίζουν χωρίς αντίπαλο,όσο οι λαοί κάθε χώρας παραμένουν εγκλωβισμένοι στην αυταπάτη ότι τάχα θα σωθούν δίνοντας ΄΄τη δύναμη ενός έθνους΄΄ σε κάποιον πολιτικό-εργολάβο,είτε δεξιό είτε κεντρώο είτε αριστερό. Αυταπάτη που είναι ακόμα πιο καταστροφική, όταν μιλάμε για μια αποικία χρέους όπως η Ελλάδα.