Σχεδόν τρία χρόνια ζωής μετράει η ΔΗΜΑΡ ωστόσο στο δεύτερο συνέδριό της την βρίσκει ήδη με εσωκομματική κρίση. 

Σχεδόν τρία χρόνια ζωής μετράει η ΔΗΜΑΡ ωστόσο στο δεύτερο συνέδριό της την βρίσκει ήδη με εσωκομματική κρίση. Την βρίσκει επίσης με μια κυβερνητική αμαρτία στην καμπούρα της, την οποία από το καλοκαίρι και μετά επιχειρεί να αποτινάξει. Τουλάχιστον το κομμάτι της ΔΗΜΑΡ που αναφέρεται στον Κουβέλη. Το υπόλοιπο έχει ενδώσει στα παρωχημένα θέλγητρα της κεντροαριστεράς τύπου Σημίτη, κι επειδή τα απωθημένα μας μάς κυνηγούν … σε ορισμένους φαίνεται να επικρατεί η λογική «κάλλιο αργά παρά ποτέ». Όταν η εν λόγω κεντροαριστερά ήταν κραταιά και ισχυρή, διεμβόλιζε την αριστερά για να της πάρει ακροατήριο, αλλά δε σκοτιζόταν ιδιαίτερα για στελέχη που δεν είχαν να προσφέρουν και τίποτα σπουδαίο. Σήμερα, όμως η εποχή είναι δύσκολη και οι 58 βγάζουν «δίσκο» μαζεύοντας όποιον προαιρείται. Ευκαιρία, λοιπόν για όποιον έχει απωθημένα να τα ικανοποιήσει.
 
Από εκεί και πέρα, το ερώτημα είναι τι θα κάνει ο Κουβέλης, ο οποίος πρόσφατα άνοιξε ένα παράθυρο προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο στρατηγικός στόχος του πλειοψηφικού κομματιού της ΔΗΜΑΡ είναι η ανάδειξή του σε τρίτο πόλο ώστε η ανασυγκρότηση της όποιας κεντροαριστεράς να συντελεστεί υπό την κυριαρχία της Αγίου Κωνσταντίνου. Δεν ξέρουμε, κατά πόσο αυτός ο στόχος θεωρείται στο εσωτερικό της πράγματι εφικτός ή είναι απλώς μια ρητορική που διασφαλίζει την ουδετερότητα και την πολιτική ίσων αποστάσεων.
 
Η ΔΗΜΑΡ, παίζει ως «μπαλαντέρ» του πολιτικού συστήματος σε μια εποχή που το ζήτημα της πολιτικής σταθερότητας έχει πάψει να είναι αυτονόητο και η έννοια της αυτοδυναμίας μοιάζει να χάνεται στο παρελθόν παραδίδοντας τα σκήπτρα στην  λογική των κυβερνήσεων συνεργασίας. Η ΔΗΜΑΡ μπορεί να παίξει ρόλο σταθεροποιητή, το γνωρίζει, και δεν θα  παραχωρήσει εύκολα αυτό το «προσόν» της, επιλέγοντας τη μία ή την άλλη κατεύθυνση πριν… να ωριμάσουν οι συνθήκες.
 
Και οι επιλογές που έχει έχουν διαφανεί: από την μία είναι οι 58 και ό,τι φανερά ή συγκαλυμμένα κουβαλούν από το «αμαρτωλό» και υπό διάλυση ΠΑΣΟΚ, από την άλλη είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν φέρει την εκσυγχρονιστική «αίγλη» που συναρπάζει πολλούς στη ΔΗΜΑΡ, έχει όμως πια την κοινωνική αναφορά (το πόσο στέρεη είναι αυτή θα φανεί προσεχώς) κάτι που δεν έχουν αυτοί που δια τυμπανοκρουσιών αυτοαναγορεύονται σε κεντροαριστερά υποστηρίζοντας πολιτικές που ρίχνουν τα βάρη στο κοινωνικό κέντρο στο οποίο υποτίθεται ότι αναφέρονται. Εν ολίγοις ο ΣΥΡΙΖΑ έχοντας κυβερνητική προοπτική στην οποία η ΔΗΜΑΡ μπορεί να συμβάλλει, δεν μπορεί να αποκλειστεί από τα σενάρια της ΔΗΜΑΡ (παρόλο που συζητείται εντόνως στους διάφορους πολιτικούς κύκλους και η λογική της παρένθεσης μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ).
 
Με άλλα λόγια ο Κουβέλης αντιλαμβάνεται ότι ασφαλής πολιτική πυξίδα είναι αυτή που δείχνει την κατεύθυνση της πολιτικής επιβίωσης της ΔΗΜΑΡ (με όποια μορφή προκύψει από το συνέδριο) ανεξαρτήτως πολιτικών προτιμήσεων και προσωπικών επιθυμιών. Από εκεί και πέρα, οι πιέσεις είναι ισχυρές, η κατάσταση ρευστή και τα περιθώρια αυτοκαταστροφικών επιλογών μεγάλα…
 
Σημειωτέον, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ήθελε η ΔΗΜΑΡ να εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη, καθώς έχει πρόσβαση σε κομμάτια που ενδεχομένως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να πείσει. Επομένως, την συγκαταλέγει στους πιθανούς πολιτικούς εταίρους, ωστόσο αυτό εξαρτάται και από τον Κουβέλη…
 

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.