Μέλη μιας ευάριθμης συντεχνίας που απολαμβάνει ειδικές φορολογικές πρόνοιες παραμένουν οι Έλληνες βουλευτές. Τόσα χρόνια, ο Άκης, ο Γιάννος και ο Μαντέλης, υπέβαλλαν αδιαλείπτως ανάλογες δηλώσεις… 

Μέλη μιας ευάριθμης συντεχνίας που απολαμβάνει ειδικές φορολογικές πρόνοιες παραμένουν οι Έλληνες βουλευτές, όπως επιβεβαιώνει η δημοσιοποίηση των δηλώσεων Πόθεν Έσχες για το οικονομικό έτος 2012 (χρήση του 2011).

Είναι φανερό ότι τα μέλη της Εθνικής Αντιπροσωπείας και ειδικά εκείνα στα οποία στηρίζονται οι αντιλαϊκές επιλογές των Μνημονίων- δεδομένου ότι η Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της, έχει προτείνει συγκεκριμένα μέτρα εκλογίκευσης του σημερινού άνισου καθεστώτος- αντιμετωπίζονται προνομιακά σε σχέση με τους υπόλοιπους φορολογούμενους, διασφαλίζοντας αφορολόγητο που κυμαίνεται μεταξύ 65% έως και 75% του ακαθάριστου εισοδήματος.

Η αιτία βρίσκεται σε ένα σύνθετο και πολυδαίδαλο νομικό καθεστώς που διαμορφώνεται σε συνθήκες περιορισμένης δημοσιότητας από υπουργικές εγκυκλίους και αφήνει στο φορολογικό απυρόβλητο τους βουλευτές, αφού στην τελική σούμα, φορολογούνται για ποσά θεαματικά μικρότερα από τις μεικτές αποδοχές τους.

Όπως προκύπτει από τις δηλώσεις, οι οποίες αναρτήθηκαν στον ιστότοπο της Βουλής των Ελλήνων, όπου και, σύμφωνα με μια ανεξήγητη απόφαση, θα παραμείνουν, «έως και το πρωί της 16^ης Ιανουαρίου», δηλαδή για ένα μόλις μήνα, το φορολογητέο εισόδημα κυμαίνεται μεταξύ 17.000 έως 30.000 ευρώ, ενώ την ίδια στιγμή, ο μέσος όρος του αφορολόγητου ορίου φτάνει τις 65.000 ευρώ.

Η, καθυστερημένη και αυτή τη φορά, δημοσιοποίηση των δηλώσεων, επιβεβαιώνει με συχνότητα περιοδικού φαινομένου κάθε χρόνο, ότι οι πολίτες όχι μόνο δεν μπορεί να είναι σίγουροι για το μέγεθος της περιουσίας των εκπροσώπων της πολιτικής ελίτ, αλλά, αγνοούν τελείως και τον τρόπο που αποκτήθηκε.

(Τόσα χρόνια, για παράδειγμα, ο Άκης, ο Γιάννος και ο Μαντέλης, υπέβαλλαν αδιαλείπτως ανάλογες δηλώσεις και οι ορκωτοί ελεγκτές δεν εντόπιζαν τίποτε μεμπτό…)  

Αν εξαιρέσουμε όσους προσεγγίζουν την πολιτική συμμετοχή από τη στενωπό της κλειδαρότρυπας και στο επίπεδο μιας νοσηρής περιέργειας, κανένας άλλος δεν βγαίνει σοφότερος από αυτήν την ευτελισμένη διαδικασία, που ξεκίνησε με άλλες φιλοδοξίες τα πρώτα χρόνια του μακρυνού ΄60, για να καταλήξει σε ένα αλληλοδούλεμα, μεταξύ πολιτικών και πελατείας: αυτοί παριστάνουν ότι υποβάλλουν ειλικρινή δήλωση κι εμείς κάνουμε πως τους πιστεύουμε…

Το παραδέχονται, άλλωστε, πρώτοι οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι- χωρίς ωστόσο, με ευθύνη του έκπτωτου πλέον δικομματισμού,-να έχουν καταλήξει μέχρι σήμερα σε ένα δίκαιο και διαφανές σύστημα που θα αναχαιτίσει την κοινωνική χλεύη που διαχέεται άδικα και άνισα σε βάρος καθολικά του πολιτικού κόσμου.

Βλέποντας πρόσφατα ότι το Κοινοβούλιο μπαίνει και πάλι στη δίνη του κυκλώνα με αφορμή σχετική ερώτηση της βουλευτή της ΔΗΜ.ΑΡ, Μαρίας Γιαννακάκη, αλλά και τις προτάσεις του ΚΚΕ που ζητά επίμονα, δραστική μείωση της αποζημίωσης, και κατάργηση του αφορολόγητου και της σύνταξης, όπως και αντίστοιχες προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρόεδρος της Βουλής, Β. Μεϊμαράκης δήλωσε σύμφωνος με την πλήρη κατάργηση του αφορολόγητου και την καθιέρωση βιβλίου εσόδων- εξόδων, πετώντας πονηρά το μπαλάκι στα κόμματα… 

Η στασιμότητα αυτή, όμως, και τα περιορισμένου βεληνεκούς «στρατηγήματα»,  επιτρέπουν κατά γενική ομολογία στους αρνητές του κοινοβουλευτισμού να μετατρέπονται σε αυτόκλητους υπερασπιστές των λαϊκών συμφερόντων και σε φλεγόμενους ηθικολόγους, αξιοποιώντας την πολιτική κόπωση ενός ζαλισμένου ακροατηρίου που αγωνίζεται να περισώσει ο,τι μπορεί από τις μυλόπετρες της δεινής οικονομικής κρίσης.

Και, εξίσου σημαντικά, επιβεβαιώνει, με την συνδρομή και άλλων θεσμικών παραμέτρων, ότι το βασικότερο διαρθρωτικό πρόβλημα της χώρας, είναι ο εκσυγχρονισμός και το ξερίζωμα αυτού του παρακμιακού πολιτικού συστήματος που καθηλώνει τον τόπο σε χαμηλές επιδόσεις.

Συμπερασματικά, το μόνο που καταφέρνει η διατήρηση εν ζωή αυτού του φθαρμένου θεσμού, στις μέρες μας είναι να προσθέτει νέα φορτία οργής στις συνειδήσεις των κουρασμένων από τις ανελέητες φοροεπιδρομές αχθοφόρων…

Οι πολιτικοί που νομιμοποιούν με τη ψήφο τους την εξαθλίωση ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων και τάξεων, δίνοντας την ίδια στιγμή, γενναίες αντιπαροχές στους οικονομικούς τους χορηγούς, έχουν εξασφαλίσει το αύριο των παιδιών τους, την ώρα που συνιστούν με διδακτικά υψωμένο τον δείκτη και ασυγχώρητη υποκρισία στους πολίτες να επιδείξουν φορολογικό και αποταμιευτικό πατριωτισμό…