Τις τελευταίες ημέρες είμαστε μάρτυρες ενός θεάτρου ένθεν κακείθεν του… Ιουλιανού, με θύμα το κύρος της Παιδείας.

Τις τελευταίες ημέρες είμαστε μάρτυρες ενός θεάτρου ένθεν κακείθεν του… Ιουλιανού, με θύμα το κύρος της Παιδείας. Από τη μία ένα Υπουργείο που όχι μόνο κατηγορεί παράλογα τον Πρύτανη του μεγαλύτερου Πανεπιστημίου της χώρας, αλλά επί πλέον δεν δείχνει ικανό να ενισχύσει λειτουργικά τη δημόσια εκπαίδευση στη χώρα μας, υπακούοντας σε άνωθεν άκριτες επιλογές. Από την άλλη, ένας Πρύτανης ανεπαρκής στο να αρθρώσει πειστικό λόγο, αλαζών, δημαγωγών και υβρίζων. Με θύμα τη δημόσια Ανώτατη Εκπαίδευση στη χώρα μας, ίσως για την αλλαγή του τρόπου παροχής εκπαίδευσης στη χώρα μας. Αυτό το τελευταίο θα μπορούσαμε να το συζητήσουμε, τα πράγματα αλλάζουν και πρέπει να αλλάζουν, γιατί οι κοινωνίες εξελίσσονται, αλλά όχι να επιβάλλονται άνωθεν επιλογές με τρόπο «πονηρού πολιτευτή» (που θα ’λεγε ο Σαββόπουλος).

Το Υπουργείο Παιδείας με τις αποφάσεις του (και τις μη αποφάσεις του) ενορχηστρώνει τον ευτελισμό της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης. Για να πούμε την αλήθεια, ίσως και να μην μπορεί να κάνει διαφορετικά, υπακούοντας, σε κάθε περίπτωση, άβουλα, άκριτα και δειλιάζον να σταθεί στο ύψος της αποστολής του, σε άνωθεν επιλογές. Για να μειώσεις το κόστος για το Δημόσιο Ταμείο, των δημοσίων υπαλλήλων, Κε πρωθυπουργέ ή Κε Στουρνάρα, ο τρόπος δεν είναι να μειώσεις τον αριθμό των υπαλλήλων, δημιουργώντας φτωχούς με… προστιθέμενη πενία για την κοινωνία, είναι να κάνεις τον δημόσιο τομέα περισσότερο παραγωγικό και κερδοφόρο (με τον όρο «κερδοφόρο» στην κοινωνική του προβολή).

Η κινητικότητα που ευαγγελίζεται ο Κος Μητσοτάκης είναι κάτι το πολύ σωστό και λογικό. Ορθώς μετακινείτε, Κε Μητσοτάκη, υπαλλήλους εκεί που θα είναι παραγωγικότεροι, αλλά κακώς τους απολύετε. Η ικανότητα της κεντρικής πολιτικής σκέψης και πράξης έγκειται στο να κάνει το Δημόσιο παραγωγικότερο. Είναι τουλάχιστον αφελές να θεωρεί ότι διώχνοντας τους δημοσίους υπαλλήλους μειώνει το κόστος, είναι τουλάχιστον αφελές να θεωρεί ότι δημιουργώντας φτωχούς (με προστιθέμενη για την κοινωνία πενία) βοηθά στην παραγωγικότητα της χώρας. Συμβουλεύω τον Κο Μητσοτάκη να ανατρέξει στην πρόταση του πρώην υπουργού Θ. Κανελλόπουλου, για τη δημιουργία δημοσίων εταιριών με μία μετοχή, ιδέα αμέσως εφαρμόσιμη, π.χ. στην περίπτωση των φυλάκων των σχολείων και των καθαριστριών των δημοσίων υπηρεσιών. Ακόμα, στην περίπτωση των πανεπιστημίων, οι υπάλληλοι βεβαίως και θα πρέπει να ισοκατανεμηθούν στα εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Καταδήλως όμως δεν περισσεύει κανείς. Αν περισσεύουν κάποιοι – που δεν περισσεύουν – ας γίνουν παραγωγικότεροι, «βγάζοντας τα λεφτά τους». Είμαι σε θέση να γνωρίζω πως το υπουργείο – αλλά όχι μόνο αυτό – δημιουργεί προσκόμματα στην εκταμίευση των χρημάτων των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, αν δε διαβάσει κανείς την επίσημη εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως θα διαπιστώσει πως εργασία υπάρχει για όλους, αν εξορθολογικοποιήσουμε τη διαδικασία και άρουμε τη γραφειοκρατία. Όσον αφορά τώρα στη συμπεριφορά του Υπουργείου Παιδείας απέναντι στον Πρύτανη, το θέατρο του παραλόγου και της μοχθηρότητας, σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Το να λείψει ο Πρύτανης ένα Σαββατοκύριακο για δραστηριότητα πνευματική και συνάδουσα με το γνωσιολογικό του αντικείμενο – ασχέτως αν μας αρέσει ή όχι ο Ιουλιανός του – δεν είναι λόγος για τέτοια επίθεση από πλευράς Υπουργείου και των καταδήλως ελεγχόμενων ΜΜΕ (πρώτο θέμα στις τηλεοράσεις). Είναι χυδαίος ο τρόπος που προσπάθησαν τα ΜΜΕ να τον γελοιοποιήσουν κρίνοντας την παράστασή του – ο πλήρης παραλογισμός: τα δελτία ειδήσεων σε θέση κριτικού θεάτρου. Ακόμα, το να θέλει το υπουργείο Παιδείας να υποκαταστήσει τη Σύγκλητο, είναι επίσης πράξη παράλογη και εξόχως αλαζονική, αναπέμπουσα σε εποχές του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν»: δεν αξίζει κάτι τέτοιο ο καθηγητής υπουργός (θέλω να πιστεύω).

Ας έρθουμε τώρα στον Πρύτανη. Πέραν του ότι καταδήλως δεν είχε πειστικό λόγο, δημαγώγησε με απαράδεκτες ύβρεις, χαρακτηρίζοντας πέμπτη φάλαγγα και διάφορα άλλα ναζιστικά, το Συμβούλιο του Πανεπιστημίου, Συμβούλιο που αποτελείται από διαπρεπείς επιστήμονες, που κοσμούν με την παρουσία τους το Πανεπιστήμιο. Επί πλέον, το Συμβούλιο ψηφίστηκε από τους εκπαιδευτικούς του Πανεπιστημίου αυτού. Με άλλα λόγια υβρίζει και τους δύο, με απίστευτη αλαζονεία (τουλάχιστον). Εδώ βεβαίως κακώς τον επευφήμησαν οι διοικητικοί υπάλληλοι του πανεπιστημίου – χάνουν το δίκιο τους και δίνουν δικαιώματα στους κακόπιστους. Ξαναλέω (όπως παραπάνω για τον Υπουργό/καθηγητή): δεν αξίζει κάτι τέτοιο ο Πρύτανης (θέλω να πιστεύω). Ακόμα περισσότερο: δεν αξίζει τέτοιον ευτελισμό η Ελληνική Παιδεία. Ακόμα, όμως, με ανακοίνωση του Συμβουλίου, καταγγέλλονται οικονομικές ατασθαλίες. Ελπίζω ο Κος Πελεγρίνης να απαντήσει δημοσίως, ου μην ενδίκως (δεν το έχει κάνει μέχρι τώρα που γράφω το σημείωμα αυτό ή δεν το γνωρίζω). Θεωρώ το ζήτημα αυτό ουσιώδες, καθόσον ίσως πυροδοτήσει ευρύτερες διαδικασίες… Όσον αφορά τώρα στο σημερινό αδιέξοδο: κάποια στιγμή θα «εκτονωθεί» η κατάσταση, η ζημιά όμως έχει ήδη γίνει, με εκατέρωθεν φροντίδα.