Σκάει η είδηση ότι πέθανε κάποιος δημοφιλής καλ­λιτέχνης και αρχίζουν οι καταιγιστικές αναρτήσεις σε Facebook και Twitter με βιντεάκια από το Youtube: 

Σκάει η είδηση ότι πέθανε κάποιος δημοφιλής καλ­λιτέχνης και αρχίζουν οι καταιγιστικές αναρτήσεις σε Facebook και Twitter με βιντεάκια από το Youtube: Πεθαίνει λόγου χάριν η Αντιγόνη Βαλάκου, πλα­κώνουν όλοι το «Βαλς των χαμένων ονείρων» του Χατζιδάκι. Πεθαίνει ο Λου Ριντ, δώστου το «Walk on the wild side». Προ ημερών, με αφορμή τον θάνατο του Πίτερ Ο’ Τουλ, το βιντεάκι που έκανε πάταγο ήταν το τρέιλερ του «Λόρενς της Αραβίας».

Στον τοίχο της συνθέτριας Θέσιας Παναγιώτου είδαμε τον σκηνοθέτη Κώστα Φέρρη να σχολιάζει το εξής: «Μας έπρηξαν πια οι αστοιχείωτοι δημοσιογράφοι με τον ‘‘Λόρενς της Αραβίας’’»!

Εδώ τίθεται το ερώτημα: Είναι το Facebook ένα μέσο προσωπικής έκφρασης του καθενός ή επεκτείνεται σε ένα είδος πεδίου επίδειξης γνώσεων; Και όποιος αναρτά εν είδει φόρου τιμής τον «Λόρενς της Αραβίας» σημαίνει ότι αγνοεί το «Man of La Mancha»; Ευτυχώς ο Φέρρης ήταν πιο επεξη­γηματικός σε επόμενο σχόλιό του στο ίδιο post της Παναγιώτου: «Μιλάω για τους τηλεοπτικούς δημοσι­ογράφους που αντιγράφουν ο ένας τον άλλο κι όλοι μαζί το τηλεγράφημα και δεν ψάχνουν να βρουν κάτι παραπάνω, κάτι διαφορετικό, κάτι πιο προσωπικό. Θα μου πεις, έχουν… προσωπικά οι τηλεοπτικοί δημο­σιογράφοι;».

Χίλια like, λοιπόν, στον Φέρρη, που εν προκειμένω έχει αντίστοιχα χίλια δίκια!