•  Των συγκεντρωμένων τα επιφωνήματα έδωσαν στην εορτή τη μονοσύλλαβη επικρότηση της ολιγόφωνης εκδηλώσεως του θαυμασμού της επιτηδεύσεως.

•  Των συγκεντρωμένων τα επιφωνήματα έδωσαν στην εορτή τη μονοσύλλαβη επικρότηση της ολιγόφωνης εκδηλώσεως του θαυμασμού της επιτηδεύσεως.
•  Και οι μηχανισμοί της ανατροπής, η σάτιρα, η ευτραπελία, το αστείο, ο σαρκασμός κι η ειρωνεία, έμειναν να παρακολουθούν στην κατάμεστη αίθουσα τους καθιερωμένους ειδικούς περί των άλλων, χωρίς να βγάζουν λόγια απ’ τη σιωπή τους.
•  Και ουδείς μίλησε για το δάκρυ που ’ναι σαν το γέλιο όταν τρέχει πίσω απ’ τις λέξεις σαν το φάντασμα του Escarpit ή για κείνο το ελαφρύ κούνημα της κεφαλής, με τα σφιχτά χείλια του μορφασμού που κυνηγά τη σκιά του Pirandello.
•  Εναγκαλισμός των εννοιών κάτω απ’ τα άστρα και τα παραχαράγματα συνήθη στη γειτονιά των μεγάλων στομάτων με τις μεγάλες λέξεις και τα από του σκίμποδος αποφθέγματα συγκεκριμένων και αφηρημένων παραγράφων του επιστητού.
•  Ψάχνεις το ρήμα και το επαναληπτικόν της ηχομιμήσεως του γέλωτος περιπαίζει ενόσω το προσδιορίζω μπαίνει στο σωστό πρόσωπο και στη θέση που συνταιριάζει με την απόδοση.
• Βαρύς κι ασήκωτος ο αναστεναγμός!
Ενώ ο δαίμων της διορθώσεως εξαναγκάζει στο δευτερολόγημα.
Ίσως γιατί το ήτα κάνει τη διαφορά στα κακώς κείμενα της ετερότητος!
• «Αστείρευτη η φαιδρότης και το ξεκατήνιασμα, της περιπλοκής δημιούργημα, αντιστέκεται στην εσπέρια εκπόρνευση της θηλυκότητας, αφήνοντας στην ανάγνωση του προλόγου ήδη τον μορφασμό της αγανακτήσεως.
Ίσως γιατί η ορθογραφία του συνθετικού, θύμα παρερμηνεύματος, γυρνά τη ράχη περιπαίζοντας τα υποκοριστικά των εποχών».
• Και μια πρόβα συνόλου προετοιμασίας εορταστικής με τους ήχους να πλημμυρίζουν το δαιδαλώδες του σκοτεινού δρομίσκου, ξέφυγε δίνοντας στην αναζήτηση το απρόοπτο του απροσδιόριστου.
Του ξαφνικού το σαγήνευμα, στη νύχτα με τα στολισμένα νεφελώματα!

Mυογράφημα

Πολύ μεγάλο το χωριό. Είχε και άσπρα σπίτια, είχε και τα αρχοντικά.
Μια μεγάλη εκκλησιά με τρούλο θεόρατο και θάμνοι καλλωπιστικοί στον περίγυρο.
Στην απλωσιά λεύκες, πεύκα, κυπαρίσσια και ευκάλυπτοι στην εναλλαγή κι ανάμεσα ένα μικρό ρυάκι να κατεβαίνει σιγανό.
Κι ώσπου να γυρίσεις να τρέχει σαν τρελό σκορπίζοντας στις όχθες τη λαλιά του.
Στον πλάτανο πίσω απ’ το σχολειό κτισμένο με λάσπη, ξύλα και καλάμια.
Όμορφο με τα κόκκινα παράθυρα και τα κεντημένα κουρτινάκια.
Μια πόρτα δίφυλλη, κομμένη στα οριζόντια, με το απάνω ανοιχτό συνέχεια, να βγαίνει η μυρουδιά απ’ τη στάχτη και η μοσχοβολιά του μεσημεριανού.
Στην πίσω μεριά πάνω στο σκαμνί, με το βλέμμα να τριγυρνά και στο τρεχαλητό στην πέτρα, στον θρόνο στην όχθη.
Στη συντροφιά στο αντικαθρέπτισμα να φεύγουν οι λέξεις στους μορφασμούς.
Να αλλάζουν τα πρόσωπα όταν τα δάχτυλα φτιάχνουν το κύμα.
«Εγώ είμαι», φεύγει η φωνή.
«Δεν σε ξέρω», έρχεται τ’ απάντημα.
Κι αναρωτιέται η συνέχεια.

Τηνικάδε

Πώς σε λένε
Δεν απάντησε
Κοίτα είπε
(και πέταξε στη θάλασσα το λευκό)
Χάθηκε
Πώς σε λένε
(και άγγιξε την πέτρα)
Τρόμαξε
το όνομα δίπλα στον βράχο
(κι αυτό σκάλισε)
στη ρητορική την Ερούσα
τέτοια ώρα έτσι με λένε
(και χάραξε στα νεφελώματα)
Πολύτροπη τη φωνή