Αν κάτι απέδειξε η αναταραχή στην Τουρκία είναι πως η παγίδα της υπεροψίας έχει τόσο μεγάλο βάθος που μπορεί να καταπιεί ακόμη και πολιτικές προσωπικότητες του μεγέθους του Ερντογάν.

Αν κάτι απέδειξε η αναταραχή στην Τουρκία είναι πως η παγίδα της υπεροψίας έχει τόσο μεγάλο βάθος που μπορεί να καταπιεί ακόμη και πολιτικές προσωπικότητες του μεγέθους του Ερντογάν.
 
Πολλά μπορεί να καταλογίσει κανείς στον  πρωθυπουργό της Τουρκίας, όχι όμως αδυναμία και ανικανότητα. Τις ικανότητές του τις αποδεικνύει επί δεκαετία, εξαρθρώνοντας  με επιμονή το σύστημα εξουσίας των κεμαλιστών. Την δύναμή του την απέδειξε στις αλλεπάλληλες νικηφόρες εκλογικές αναμετρήσεις. Με αυτά του τα χαρακτηριστικά, την ικανότητά και το μεγάλο του πολιτικό κουράγιο, κατάφερε να φέρει στο προσκήνιο το άλλο μισό της τουρκικής κοινωνίας. Κατάφερε να  αποσπάσει σημαντικά μερίδια από το οικονομικό κατεστημένο προς όφελος των «μικρομεσαίων» ισλαμικών τμημάτων. Πέτυχε να βάλει στη γωνία το περιβόητο «βαθύ κράτος» και να δημιουργήσει, όπως φαίνεται ένα άλλο, «δικό» του.
 
Η δύναμη, όπως αποτυπώνεται στις εκλογικές νίκες του κόμματος του Ερντογάν, αποδεικνύουν  πως έχει μαζί του τη μισή κοινωνία. Υπάρχει όμως και η άλλη μισή «δυτικών προσανατολισμών και αντιλήψεων» κοινωνία που παρ' ότι διαιρεμένη και πολιτικά  πολυδιασπασμένη βρίσκεται απέναντί του. Η υποτίμηση αυτής της πραγματικότητας  ήταν ίσως το πρώτο βήμα του πρωθυπουργού της Τουρκίας προς τον ολισθηρό δρόμο της υπεροψίας.
 
Μια άλλη πραγματικότητα που θέλησε να αμφισβητήσει ο Τούρκος Πρωθυπουργός είναι οι διεθνείς συσχετισμοί:

• Εμπόδισε τους Αμερικανούς να χρησιμοποιήσουν το έδαφος της Τουρκίας για την εισβολή τους στο Ιράκ.
• Υπονόμευσε τις τουρκοισραηλινές σχέσεις που αποτελούσαν  μια στρατηγική παράμετρο για την εξασφάλιση της  αμερικανικής τάξης στην περιοχή
• Συμφώνησε με τους Κινέζους τη συμπαραγωγή του συστήματος αεράμυνας της χώρας, βάζοντας «φωτιά» στο ΝΑΤΟ τους Αμερικανούς και τις ενδιαφερόμενες πολεμικές βιομηχανίες.

 
Όπως είναι φανερό ο Ερντογάν με τις επιλογές του ενόχλησε πολλούς στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Φανερό είναι επίσης ότι στην προκειμένη περίπτωση οι «εχθροί» του κατά κάποιον τρόπο συντονίζουν τις αντιδράσεις  εναντίον του. Κάτι επίσης φανερό (και πρωτόγνωρο) είναι το γεγονός ότι  ο Ταγίπ Ερντογάν αντιμετωπίζει αμφισβήτηση από τους «δικούς του», το σύστημα δηλαδή που (τον) δημιούργησε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η «κατάρα» που  δημόσια εκτόξευσε εναντίον του ο αυτοεξόριστος  στις ΗΠΑ Ιμάμης Φ. Γκιουλέν .
 
Στην πολιτική, όπως είναι γνωστό, οι προθέσεις δεν έχουν καμία σημασία. Αυτό που μετρά είναι το αποτέλεσμα. Και στην προκειμένη περίπτωση αυτό που θα μετρήσει είναι αν ο Ερντογάν θα καταφέρει να αντιμετωπίσει τον τυφώνα που ο ίδιος δημιούργησε. Όχι γιατί υποστήριξε τους «μη προνομιούχους» προσφέροντάς τους ελπίδα και τη θέση τους στη χώρα, ούτε γιατί διεκδίκησε την περηφάνια της ανεξαρτησίας  για τη χώρα του, αλλά γιατί το «σύστημα» εξουσίας που δημιούργησε «βιάστηκε»  να διαφθαρεί.

Πως θα εξελιχθούν τα πράγματα στη γειτονική χώρα κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν και βάσιμη είναι η εκτίμηση πως  η εικόνα του «σουλτάνου» που είναι γυμνός έχει ήδη αρχίσει να καταγράφεται στο συλλογικό υποσυνείδητο.
 
ΥΓ: Το «δράμα» του «κουμπάρου και φίλου» Ελλήνων πρωθυπουργών  έχει και μια ακόμη παράμετρο, η  οποία  φανταζόμαστε απασχολεί τις αρμόδιες ελληνικές υπηρεσίες; Πρόκειται για τη συνηθισμένη και δοκιμασμένη τακτική της εξαγωγής της κρίσης. Αν ο «σουλτάνος» μπει στον πειρασμό να αναζητήσει μια τέτοια διέξοδο δεν μπορούμε να φανταστούμε πιο κατάλληλο «σάκο του μποξ» από την παραπαίουσα Ελλάδα.