Κάθε χρόνο τις μέρες των εορτών παραπονιόμαστε ότι βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια στην τηλεόραση. Κα­μιά εικοσαριά, περίπου, ταινίες είναι all time classic , σταθερές όσο και οι χριστουγεννιάτικες γιρλάντες.

Κάθε χρόνο τις μέρες των εορτών παραπονιόμαστε ότι βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια στην τηλεόραση. Κα­μιά εικοσαριά, περίπου, ταινίες είναι all time classic , σταθερές όσο και οι χριστουγεννιάτικες γιρλάντες.
 
Δεν χρειάζεται κανείς να είναι μάντης για να προβλέψει ακόμα και τι μέρα θα παιχτεί κάθε ταινία. Και η γκρίνια πάει σύννεφο. Τώρα, όμως, που τα ίδια έγιναν… καθόλου, να ένας παραπάνω λόγος για γκρίνια. Πολύ λιγότερες είναι φέτος οι χριστουγεννιάτικες ταινίες που προβάλλονται. Οι περισσότερες κάτι μετριότατες τηλεοπτικές παραγωγές που πλασάρονται ως οικογενειακές ταινίες. Εννοείται πως έπεσαν βροχή τα… μπουζούκια.
 
Ελάχιστα, βέβαια, τα ζωντανά προγράμματα, αν εξαιρέσει κανείς φυσικά τις εκπομπές του Σπύρου Παπαδόπουλου, ζωντανά εορταστικά γλέντια. Τα περισσότερα κανάλια γιορτάζουν με απευθείας μετάδοση από τα μπουζουκομάγαζα – μια ακόμα πάγια τακτική. Τουλάχιστον, προβάλλονται πολλά παιδικά, μέρες που είναι. «Πολικό εξπρές», «Ποντικομικρούλης», «Βρέχει κεφτέδες» και φυσικά «Πίτερ Παν». Τα πιτσιρίκια όλο και κάτι έχουν να δούνε. Αλλά μέρες που είναι, όλοι λίγο πολύ περιμένουν να χουχουλιάσουν στο σπίτι, αγκαλιά με κουραμπιέδες και μελομακά­ρονα, και να χαζέψουν καμιά ταινία. Στο πνεύμα των ημερών φυσικά. Γιορτές χωρίς χριστουγεννιάτικες ταινίες είναι γιορτές χωρίς να ακούγεται το κλασικό «Last Christmas» του Τζορτζ Μάικλ στο ραδιόφωνο – άλλο ένα σήμα κατατεθέν της περιόδου. Πίσω, όμως στην τηλεόραση.
 
Τώρα που ο Σουλεϊμάν έχει… άδεια, όπως είπε και ο Γιώργος από το διπλα­νό γραφείο, μια ευκαιρία παραπάνω για χαζολόγημα στην τηλεόραση. Αν εξαιρέσεις χαζοταινίες τύπου «Το ξωτικό των Χριστουγέννων», «Χριστούγεννα με το ζόρι», «Μόνος στο σπίτι», φέτος μου έλειψαν οι παραδοσιακές και κλασικές. Μου ’λειψε το «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» με τον Μάικλ Κέιν, αλλά ακόμα και παλιότερες κινηματογραφικές του αγαπημένου κακορίζικου τσιγκούνη Σκρουτζ.
 
 Δεν «έπεσα» πάνω σε ταινίες του Τιμ Μπάρτον. Τα Χριστούγεννα είθισται να βλέπουμε μια ρετροσπεκτίβα του σκοτεινού σκηνοθέτη. Ούτε «Νεκρή νύφη», ούτε «Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης», ούτε καν «Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας».
 
Ευχαριστήθηκα, όμως τον «Όλιβερ Τουίστ» – Χριστούγεννα χωρίς τον διάσημο ορφανό δεν γίνονται – του Ρομάν Πολάνσκι και μια ταινία, ξώφαλτση, στο πνεύμα των Χριστουγέννων: «Τα Κόκκινα Παπούτσια» των Μά-ικλ Πάουελ και Έμερικ Πρεσμπέργκερ, μια ιστορία – μπαλέτο βασισμένη στο ομώνυμο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.