search
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29.03.2024 03:26
MENU CLOSE

Χρήστος Λούλης: Ο ηθοποιός κάνει χειρωνακτική δουλειά

01.01.2014 22:00
Χρήστος Λούλης: Ο ηθοποιός κάνει χειρωνακτική δουλειά - Media

Όταν δεν δουλεύει, η ζωή του περιλαμβάνει πολλά πάρκα, παιδικές χαρές, κούνιες και τσουλήθρες με τον γιο του. Και το σκεπτικό σε πολλά πράγματα είναι σκεπτικό… παιδικής χαράς. 

Όταν δεν δουλεύει, η ζωή του περιλαμβάνει πολλά πάρκα, παιδικές χαρές, κούνιες και τσουλήθρες με τον γιο του. Και το σκεπτικό σε πολλά πράγματα είναι σκεπτικό… παιδικής χαράς. «Είμαι της λογικής ότι πρέπει μερικές φορές να βρομιστούμε γιατί, αν καμιά φορά προσπαθείς πολύ να μείνεις καθαρός, δεν ζεις» μου λέει κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας ο Χρήστος Λούλης, εκ των πιο αναγνωρίσιμων και πετυχημένων ηθοποιών της γενιάς του κι ας δηλώνει… μετανάστης στον χώρο της υποκριτικής. «Όταν ήμουν 20 χρόνων, άλλαξα χώρα, από τη χώρα των Οικονομικών βρέθηκα μετανάστης στη χώρα του θεάτρου». Δεν άλλαξε γνώμη ποτέ, δεν επέστρεψε ποτέ στο πανεπιστήμιο για να πάρει πτυχίο Οικονομικών. Η πορεία του τον δικαίωσε γι’ αυτήν του την απόφαση και τον φέρνει αυτόν τον καιρό στη σκηνή, ή μάλλον στο παγοδρόμιο του θεάτρου «Πορεία», όπου πρωταγωνιστεί στο έργο του Γιον Φόσσε «Παραλλαγές θανάτου», σε σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά. Η κουβέντα μας κυλάει σαν νερό από το θέατρο στη ζωή, από αυτά που τον απασχολούν ως ηθοποιό σε αυτά που απασχολούν όλους μας αυτήν τη δύσκολη περίοδο. Με εκπλήσσει όταν χαρακτηρίζει «χειρωνακτική» τη δουλειά του ηθοποιού. Οι πλειονότητα των ηθοποιών χρησιμοποιεί τελείως διαφορετικούς χαρακτηρισμούς για την τέχνη της υποκριτικής. Όχι όμως και ο Χρήστος Λούλης, που μοιάζει να μην προσπαθεί να στρογγυλέψει γωνίες: «Απλώς όταν ’ξοκέλλω πολύ από τη μία πλευρά, κοιτάζω και την άλλη. Μπορεί να ’ξοκείλω στο γκλάμουρ και να νιώσω ότι μου λείπει κάτι που να έχει νόημα. Μετά πάω στο πολύ νόημα και σκέφτομαι “ας παίξουμε και λίγο, δεν χρειάζεται να είναι όλα σοβαρά”. Μου ταιριάζει η μέση…»

Ποια ήταν η αίσθηση που σας άφησε το έργο όταν το πρωτοδιαβάσατε;
Το διάβασα πριν από έναν χρόνο, όταν μου το έδωσε ο Γιάννης Χουβαρδάς, και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι πρέπει να είναι ένα αριστούργημα, το οποίο δεν καταλαβαίνω. Είναι τόσο απλό, που λες: δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό. Κι όμως είναι ένα έργο που είναι απλό.

Και τώρα, που η παράσταση έχει ανέβει;
Έχω καταλάβει ότι είναι δύσκολο να πεις στον εαυτό σου «κούλαρε». Αυτό λέει το έργο, μόνο αυτό. Ότι, αν σε ενδιαφέρει να ζεις, πρέπει να έχεις τον φόβο του θανάτου, όχι με την έννοια της μιζέριας, αλλά μεταφρασμένο σε πόθο για τη ζωή. Το έργο σού λέει «ζήσε».

Είναι ένα έργο από το οποίο μάθατε κάτι;
Εμείς οι ηθοποιοί λόγω της δουλειάς μας αναγκαζόμαστε να κάνουμε δικά μας, λόγια άλλων, σοφότερων από εμάς ανθρώπων. Ως έναν βαθμό λοιπόν έχουμε την πρόκληση να ζούμε πιο πυκνές ζωές. Υπάρχει όμως και η παγίδα να τα περνάμε όλα στο μυαλό μας και να είναι όλα θεωρητικά, μια «δηθενιά κουλτουρέ», και να μη συμβαίνει τίποτα στην ουσία. Ύστερα από τόσα χρόνια έχω καταλήξει στο ότι δεν σου αλλάζει τόσο πολύ το μυαλό και τη ζωή ένας ρόλος ή ένα έργο, αλλά η δουλειά που ρίχνεις για να κάνεις έναν ρόλο ή να ανεβάσεις ένα έργο. Η δουλειά απαιτεί να λες συνέχεια στον εαυτό σου «δεν ξέρω». Οπότε όταν το «δεν ξέρω» και το «θέλω να μάθω» σου έχει γίνει δεύτερη φύση κι έχεις μια πιο γρήγορη πρόσβαση στην ταπεινότητα, τότε ίσως κάπου μετακινείσαι και στη ζωή σου.

Στη δουλειά σας, όσο γρήγορη πρόσβαση έχετε στην ταπεινότητα, άλλο τόσο έχετε και στην έπαρση…
Βέβαια, ισχύει αυτό. Είναι πολύ δύσκολη και πολύ πονηρή δουλειά. Εγώ το βλέπω σαν ένα στρείδι που θέλει αγώνα κι εμπειρία. Θέλει να βουτήξεις βαθιά για να το βρεις, να φας τα νύχια σου και τα χέρια σου για να το ανοίξεις, για να σου δώσει στο τέλος ένα μαργαριτάρι, πολύτιμο κι υπέροχο. Όλοι θέλουμε ένα ολόκληρο κολιέ από τέτοια μαργαριτάρια. Κάποιοι τα μαζεύουν ένα – ένα, κάποιοι ψάχνουν ολόκληρο το κολιέ με τη μία. Όπως σε καθετί στη ζωή, υπάρχουν διάφοροι δρόμοι και διαδρομές να ακολουθήσεις.

Μεγάλο μέρος της παράστασης απαιτεί από τους ηθοποιούς ικανότητες… πατινέρ; Ήσασταν εξοικειωμένος με το πατινάζ στον πάγο;
Όχι, και είναι πολύ δύσκολο, ειδικά όταν πρέπει να το κάνεις να δείχνει άνετο, με χάρη. Ωστόσο, μπορεί να είναι περίεργο, αλλά το να κάνω πατινάζ με βοήθησε στον ρόλο. Δεν πιστεύω ότι ο ηθοποιός είναι πνευματικό ον. Δεν κάνουμε πνευματική δουλειά, αλλά σωματική. Είναι χειρωνακτική δουλειά. Πνευματική δουλειά κάνει ένας συγγραφέας. Εμείς είμαστε με τον κασμά. Οπότε το να βάλω σε αυτό το έργο το πατινάζ για μένα ήταν μεγάλη λύτρωση.

Ο κ. Χουβαρδάς στην πρώτη του σκηνοθεσία μετά το Εθνικό ήταν διαφορετικός;
Ναι. Καταρχάς δεν είχε να αγχωθεί να γεμίσει ένα 500άρι θέατρο και να έχει καλό ταμείο κ.λπ., που θα είχε ως διευθυντής του Εθνικού. Νομίζω πως ήταν σαν να γύρισε λιγάκι στα χρόνια του «Αμόρε». Ο ίδιος άνθρωπος παραμένει, αλλά σε αυτήν την παράσταση ήταν λίγο πιο τολμηρός απ’ όσο θα ήταν ποτέ στο Εθνικό.

Από την τηλεόραση απέχετε, σινεμά κάνετε σταθερά…
Μου αρέσει το σινεμά, πολύ. Έχεις τη δυνατότητα να κάνεις κάτι που μένει, σε αντίθεση με το θέατρο που είναι εφήμερο. Αλλά είναι δύσκολα τα πράγματα. Όχι μόνο επειδή δεν υπάρχουν χρήματα, αλλά κυρίως γιατί δεν υπάρχει προγραμματισμός στην παραγωγή. Για το θέατρο κάνεις συζητήσεις έναν κι ενάμιση χρόνο πριν, για το σινεμά τρεις μήνες πριν αρχίσουν τα γυρίσματα. Σκηνοθέτες υπάρχουν, πλαίσιο για να δημιουργήσουν δεν υπάρχει. Είναι κι ακριβό σπορ το σινεμά. Φαντάσου όμως το σινεμά τη δεκαετία του ’80. Από τη μια οι βιντεοταινίες, από την άλλη ένας κινηματογραφικός «αυτισμός» και το κυνήγι του αριστερού ονείρου, με προσωπικές ταινίες που δεν αφορούσαν κανέναν.

Η σημερινή παραγωγή ποιους αφορά;
Το περίεργο είναι πως γίνονται ταινίες που εδώ δεν πάνε καλά, αλλά έξω βραβεύονται. Υπάρχουν νέοι δημιουργοί που έχουν μεγαλύτερο διάλογο με το έξω γιατί δεν τους ενδιαφέρει ο εαυτός τους. Γι’ αυτό και οι ταινίες τους εξάγονται. Μπορεί να φαίνεται «αυτιστικό» αυτό που κάνουν, αλλά δεν είναι. Μειώνουν τον κοινό παρονομαστή στα απολύτως αναγκαία, ώστε να αφορά περισσότερους. Απλώς αυτό εμείς οι Έλληνες ως αμερικανοθρεμμένοι το βλέπουμε σαν περίεργο;

Βρίσκετε πως οι Έλληνες είμαστε αμερικανοθρεμμένοι;
Ναι. Πιστέψαμε πως μπορούμε να γίνουμε άλλη μια πολιτεία της Αμερικής, ότι μπορούμε να πάρουμε το αμερικάνικο όνειρο και να το κάνουμε ελληνικό. Χωρίς όμως να έχουμε καμία ιδέα ποιοι είμαστε, ποια είναι η ελληνικότητά μας, τι σημαίνει ελληνικός πολιτισμός, ποιοι είναι οι εκφραστές του στην καθημερινότητά μας.

Τώρα όμως ζούμε τα χειρότερα…
Πότε ο Έλληνας ήταν πλούσιος πραγματικά; Γιατί πιστέψαμε ότι μας πήραν κάτι που δεν είχαμε πραγματικά; Πλαστά ήταν όλα. Κεκτημένα και μισθοί μιας 20ετίας παχιών αγελάδων. Μιλάμε για έναν λαό που ήταν πάντα φτωχός και για 25-30 χρόνια πίστεψε πως ήταν πλούσιος. Για μένα το θέμα δεν είναι κοινωνικό ή οικονομικό. Είναι εθνικό ή μάλλον εθνικής ταυτότητας. Δείχνουμε να μην έχουμε αποφασίσει καν τι ζωή θέλουμε να ζήσουμε. Νομίζω ότι είμαστε μπροστά σε ένα σταυροδρόμι ενηλικίωσης. Είμαστε ανήλικος λαός ακόμα. Κατά βάση, το πρόβλημα αφορά την εθνική ταυτότητα. Δεν είμαι εθνικιστής, είμαι διεθνιστής. Μου αρέσει ο ορισμός του Έλληνα να είναι «κοσμοπολίτης Έλληνας». Ο Έλληνας που έχει πάρε – δώσε με όλους. Ο αρχαίος πολιτισμός που θαυμάζουμε, δηλαδή ο αθηναϊκός, δηλαδή ο χρυσός αιώνας του Περικλή, ήταν το απόγειο μιας διεργασίας Ελλήνων εμπόρων, ταξιδευτών και αποικιοκρατών, οι οποίοι δανείστηκαν από όλη τη λεκάνη της Μεσογείου τα καλύτερα και τα ένωσαν σε έναν συνδυασμό που όμοιός του δεν έχει ξαναϋπάρξει έπειτα από 2.500 χρόνια. .

Το ότι έχετε γίνει πλέον πατέρας σάς έχει κάνει να αντιλαμβάνεστε τα πράγματα αλλιώς;
Με έχει κάνει να νιώθω πιο ανασφαλής, με την έννοια ότι έχω πολύ περισσότερες αγωνίες, παράλληλα όμως έχω και την πεποίθηση ότι δεν θα κωλώσω πουθενά. Όταν ήμουν μόνος μου, δεν είχα αγωνίες και κώλωνα για διάφορους λόγους.

Θεωρείτε τον εαυτό σας λίγο πιο τυχερό ως γενιά σε σχέση με τους σημερινούς νέους ηθοποιούς;
Ευκαιρίες ακόμη υπάρχουν. Το θέατρο ακόμη ζει και, να το πούμε κι αυτό, το θέατρο ποτέ δεν πλήρωνε. Πάντα στο τσακ βγαίναμε. Ακόμη και τώρα απλώς δεν χαροπαλεύω οικονομικά. Πριν από 15 χρόνια όμως, πολλές φορές δεν είχα λεφτά ούτε για τσιγάρα. Είναι μια δύσκολη δουλειά το θέατρο κι είναι ακόμη δυσκολότερο να βλέπεις νέους ανθρώπους με κάψα και να ξέρεις ότι οχτώ στους δέκα δεν θα κάνουν κάτι ιδιαίτερο. Αν νιώθω τυχερός; Αν σκεφτώ τι μου έχει συμβεί, ναι. Ήταν ένα περίεργο ντόμινο περιστάσεων που μου χτύπησαν την πόρτα. Αλλά στάθηκα στο ύψος αυτών των περιστάσεων. Τα όνειρα ενός νέου ανθρώπου δεν μπορεί να του τα κλέψει κανείς. Αρκεί όμως κι αυτός να μη μιζεριάσει με το ένα που δεν πραγματοποιείται…

Μια σκέψη σας για το 2013 που φεύγει και για το 2014;
Το 2013 υπήρξε στη ζωή μου πλούτος δουλειάς. Μου άρεσε ως χρονιά, δούλεψα με ανθρώπους που ήθελα, κάναμε μια μεγάλη επιτυχία με το «Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα». Τα καλά πράγματα συνήθως τα ξαναζητάμε, αλλά, όπως λέει κι ένας στίχος του Διονύση Σαββόπουλου, «ο Θεός να μας φυλάει από τα σουξέ». Το έχω κατά νου αυτό. Το 2014 θέλω απλώς να σκέφτομαι λιγότερο και να ζω περισσότερο…

 

google_news_icon

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Το topontiki.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά υβριστικά σχόλια και διαφημίσεις. Οι χρήστες που παραβιάζουν τους κανόνες συμπεριφοράς θα αποκλείονται. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29.03.2024 01:15