Ας είναι καλά ο Τζιμ Τζάρμους, ένας από τους σκηνοθέτες που κάνουν την τέχνη του κινηματογράφου ενδιαφέρουσα. Η νέα του ταινία είναι ένα ακόμη διαμάντι.

Ας είναι καλά ο Τζιμ Τζάρμους, ένας από τους σκηνοθέτες που κάνουν την τέχνη του κινηματογράφου ενδιαφέρουσα. Η νέα του ταινία είναι ένα ακόμη διαμάντι.

Σκηνοθεσία: Τζιμ Τζάρμους. Πρωταγωνιστούν: Τομ Χίντλστον, Τίλντα Σουίντον, Μία Γουασικόφσκα

Λένε πως η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο, και ο αγέραστος λύκος του αμερικάνικου σινεμά Τζιμ Τζάρμους δύσκολα θα διαφωνούσε με κάτι τέτοιο – απλούστατα, ίσως να προσέθετε μερικούς επεξηγηματικούς όρους δίπλα στην «ομορφιά», όπως η σημασία του να είσαι κουλ και να διασχίζεις τον μάταιο τούτο κόσμο με πραγματικό στιλ. Τέτοιοι όροι έχουν βαθιά αισθητική / υπαρξιακή αξία στην περίπτωση των, συχνά μοναχικών, ηρώων του Τζάρμους: το στιλ προσδιορίζεται ως ένας κώδικας αξιών ενάντια στη χυδαιότητα, ως μια μικρή νησίδα όπου η φαντασία και η ευαισθησία του ενός θριαμβεύει επί των πολλών.  Κάπως έτσι επιβιώνουν στο πέρασμα των αιώνων και οι ερωτευμένοι πρωταγωνιστές τού «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί», που μπορεί βέβαια να μην είναι άνθρωποι, αλλά σίγουρα δεν είναι οι πρώτοι ήρωες στη φιλμογραφία του Τζάρμους που διαφέρουν από τους κοινούς θνητούς χάρη σε μεταφυσικές / μυστικιστικές αρετές. Εν προκειμένω οι Άνταμ και Ιβ, οι εραστές με δυο ονόματα παλιά όσο και η ανθρωπότητα, διαφέρουν επειδή είναι βαμπίρ. Αυτό όμως που τους καθιστά εντελώς μοναδικούς στη βαμπιρική μυθολογία είναι η ευαισθησία τους, η αγάπη τους για τα ομορφότερα κεκτημένα του ανθρώπινου είδους, η άρνησή τους να βλάψουν για να τραφούν με αίμα. Ο μακρύς βίος τους είναι μια κιβωτός κινηματογραφικών, μουσικών και λοιπών καλλιτεχνικών αναφορών, μια εύθραυστη κάψουλα στην οποία κανείς δεν έχει πρόσβαση. Πέραν των εραστών, εννοείται.  Χωρίς να νιώθει την παραμικρή υποχρέωση να ενταχθεί στα κλισέ συμπεριφοράς και εικονογραφίας των ταινιών με βρικόλακες, ο Τζάρμους περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο μασκαρεύει μια φαντασιακή προβολή του εαυτού του (και της αγαπημένης συντρόφου του, Σάρα Ντράιβερ) κάτω από την ιδιότητα του αιμοβόρου απέθαντου. Tο «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί» είναι απροκάλυπτα μια αυτοαναφορική ταινία, ένα γράμμα αγάπης σε όσα ο ίδιος ο σκηνοθέτης θεωρεί όμορφα και σπάνια, αλλά και σε όσους βρίσκονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στο περιθώριο της κοινωνικής νόρμας, σαν άνθρωποι – είδη προς εξαφάνιση. Η ακραία ρομαντική δήλωση του τίτλου εξισορροπείται ιδανικά από μια διάχυτη αίσθηση ειρωνείας και από ένα σοφά δομημένο φινάλε, που κάνει την ίδια πρόταση να διαβαστεί αλλιώς και μας θυμίζει πως ακόμα και οι ηρωικά όμορφοι ήρωες αργά ή γρήγορα θα έρθουν αντιμέτωποι με αδιέξοδα διλήμματα. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως ο Τζάρμους εδώ συναντά (χωρίς να το γνωρίζει, πιθανότατα) το κολασμένα σαρκαστικό σινεμά του Νίκου Νικολαΐδη και τους υπέροχους λούζερ του. Μερικοί από τους καλύτερους κινηματογραφικούς μας φίλους θα κατοικούν για πάντα σε αυτό το σύμπαν.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.