Κάτω από τον ανθρωπιστικό μανδύα της αποστολής βοήθειας στον αποκλεισμένο παλαιστινιακό λαό στη Λωρίδα της Γάζας, εξελίσσεται ένα έντονο παιχνίδι κυριαρχίας μεταξύ δύο τοπικών υπερδυνάμεων: Του-με πυρηνικό οπλοστάσιο- Ισραήλ και της αναδυόμενης νεο- οθωμανικής αυτοκρατορίας. Καθώς από την εξέλιξη αυτού του παιχνιδιού εξαρτάται η εικόνα που θα διαμορφωθεί στην περιοχή μας στο κοντινό μέλλον αξίζει την ιδιαίτερη προσοχή μας.

Κάτω από τον ανθρωπιστικό μανδύα της αποστολής βοήθειας στον αποκλεισμένο παλαιστινιακό λαό στη Λωρίδα της Γάζας, εξελίσσεται ένα έντονο παιχνίδι κυριαρχίας μεταξύ δύο τοπικών υπερδυνάμεων: Του-με πυρηνικό οπλοστάσιο- Ισραήλ και της αναδυόμενης νεο- οθωμανικής αυτοκρατορίας. Καθώς από την εξέλιξη αυτού του παιχνιδιού εξαρτάται η εικόνα που θα διαμορφωθεί στην περιοχή μας στο κοντινό μέλλον αξίζει την ιδιαίτερη προσοχή μας.

Κατ αρχήν είναι γνωστό ότι το μακρύ χέρι των αμερικανών στην περιοχή είναι το Ισραήλ. Τα τελευταία, ωστόσο, χρόνια η Τουρκία επιχειρεί  να παίξει το ρόλο της τοπικής υπερδύναμης  και αμφισβητεί τα πρωτεία του Ισραήλ.

Η Τουρκία ως μουσουλμανική χώρα από τη μια και με αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δυτικού τύπου δημοκρατία από την άλλη παρουσιάζεται  σαν κράτος- μοντέλο το  οποίο  φιλοδοξεί να:

1)Αποτελέσει πρότυπο για τον μουσουλμανικό κόσμο

2)Να υπονομεύσει την επιρροή που ασκεί στους μουσουλμανικούς κατατρεγμένους πληθυσμούς (όπως ο Παλαιστινιακός)  το θεοκρατικό  Ιράν

3)Να αποτελέσει τη γέφυρα για τη συνάντηση των πολιτισμών την οικοδόμηση συνεργασιών, και τελικά την εμπέδωση της ειρήνης.

Είναι προφανές, ότι μέσα σε αυτές τις φιλοδοξίες, περικλείεται ο απώτερος στόχος της Αγκυρας που δεν είναι άλλος από την εμπέδωση της ηγεμονίας της στην ευρύτερη περιοχή.

Ηδη η Τουρκία «πουλά» το ρόλο της στους αμερικανούς. Οι δίαυλοι που κρατά ανοιχτούς  με τη Συρία και το Ιράν, για παράδειγμα, προσφέρουν στην Ουάσιγκτον πολλά περισσότερα από ότι μπορεί να προσφέρει η υπεροπλία του Ισραήλ. Με άλλα λόγια, οι χώρες αντίπαλοι των ΗΠΑ στην περιοχή (Συρία, Ιράν) έχουν να αντιμετωπίσουν είτε την στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ είτε την «πολιτική ηγεμονία» της Αγκυρας. Ανάλογο δίλημμα αντιμετωπίζουν και οι υπόλοιπες αραβικές χώρες. Υποταγή στη βία του Ισραήλ ή συνεργασία υπό την «ηγεσία» της αναδυόμενης Τουρκίας;

Από την πλευρά της Ουάσιγκτον προφανώς ήταν ωφέλιμο για τα συμφέροντά της, όσο μπορούσε να κρατά στα χέρια της , σαν καρότο και μαστίγιο και την Τουρκία και το Ισραήλ. Φαίνεται, ωστόσο, ότι οι ημέρες απόλυτης ισχύος της αμερικανικής υπερδύναμης έχουν παρέλθει.

Με αυτήν την αμερικανική αδυναμία εμφανίζεται διατεθειμένη να «παίξει» η Αγκυρα εκμεταλλευόμενη τη  βάρβαρη ισραηλινή αντίδραση κατά των ακτιβιστών για το σπάσιμο του αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας.

Η Αγκυρα δοκιμάζοντας τα  επιθετικά ανακλαστικά  του Ισραήλ εμφανίζεται σαν να καλεί την Ουάσιγκτον να αποτιμήσει τι είναι πιο ωφέλιμο για τα αμερικανικά συμφέροντα και  να επιλέξει ανάμεσα:

1)Στο τουρκικό μουσουλμανικό κράτος- μοντέλο που μπορεί να ενσωματώσει  ευρύτερους μουσουλμανικούς πληθυσμούς και να κατευνάσει το αντιδυτικό τους μένος.

2)Και στην δια πυρός και σιδήρου επικράτηση επί του μουσουλμανικού κόσμου αξιοποιώντας το Ισραήλ και τις δεδομένες πολεμικές τους αρετές.

Πως και πότε θα διαμορφωθεί η αμερικανική απάντηση στο δίλημμα που διατυπώνεται, είναι άγνωστο και σε κάθε περίπτωση εξαρτάται από τους συσχετισμούς δύναμης εντός των ΗΠΑ.  Αυτό πάντως που είναι γνωστό είναι ότι η βάρβαρη  επίθεση των Ισραηλινών κατά των ακτιβιστών που επιχείρησαν να σπάσουν το αποκλεισμό της Γάζας, είναι ένα ακόμη επεισόδιο που περιγράφει  την κλιμάκωση ενός ανταγωνισμού μεταξύ δύο φιλόδοξων δυνάμεων σε μια περιοχή—πυριτιδαποθήκη.