Πόσο εύκολο είναι να διατηρείσαι αυθεντικός και φρέσκος όταν η φιλμογραφία σου είναι ήδη γεμάτη αριστουργήματα; Μάλλον εξαιρετικά απλό, αν είσαι ένας από τους Αδερφούς Κοέν.

Σκηνοθεσία: Ίθαν & Τζόελ Κοέν
Πρωταγωνιστούν: Όσκαρ Άιζακ. Τζάστιν Τίμπερλεϊκ, Κάρεϊ Μάλιγκαν
 
Πόσο εύκολο είναι να διατηρείσαι αυθεντικός και φρέσκος όταν η φιλμογραφία σου είναι ήδη γεμάτη αριστουργήματα; Μάλλον εξαιρετικά απλό, αν είσαι ένας από τους Αδερφούς Κοέν. Οι Αμερικάνοι σκηνοθέτες, έχοντας ήδη κατακτήσει κορυφές, εξακολουθούν να μας εκπλήσσουν με την συνέπειά τους στο να γυρίζουν τη μία σπουδαία ταινία μετά την άλλη.

Αυτή τη φορά, το «Inside Llewyn Davis» είναι η αφήγηση ενός επεισοδίου από τη βιογραφία του Λιούιν Ντέιβις, ενός επινοημένου μουσικού της νεοϋορκέζικης φολκ σκηνής των 70s. Τυπικά. Γιατί ουσιαστικά είναι η ιστορία ενός καλλιτέχνη, που – σε αντίθεση με πολλούς σύγχρονούς του (βλέπε Μπομπ Ντίλαν) – αρνείται να επανεφεύρει τον εαυτό του για να βρει την επιτυχία. Είναι ένα παραμύθι για τη μεγαλοφυΐα και την αυτοκαταστροφή, μια ωδή στα απανταχού ταλέντα που υπέκυψαν στα πάθη τους, ένα μιούζικαλ που περιφρονεί τους κανόνες και ενσωματώνεται τέλεια στη φιλμογραφία των υπερήφανων δημιουργών του. Πιο σημαντικά, είναι η πιο τρυφερή ταινία των Κοέν μέχρι σήμερα, και αυτό από μόνο του είναι ένα επίτευγμα. Αναρωτιέται κανείς από πού αντλούν τη μελαγχολική τους ειλικρίνεια εξετάζοντας τη γεμάτη κακουχίες ζωή ενός καλλιτέχνη-βιοπαλαιστή, όταν οι ίδιοι εισπράττουν την παγκόσμια αναγνώριση.

Ο Λιούιν Ντέιβις (Οσκαρ Άιζακ) είναι ένας τραγουδοποιός-τροβαδούρος της φολκ, που κερδίζει τον επιούσιο με σποραδικές εμφανίσεις σε μπαράκια του Ιστ Βίλατζ, ενώ για τον ύπνο του περιφέρεται από φιλικό καναπέ σε καναπέ, καθώς ο ίδιος δεν έχει σπίτι. Ομοίως, το δείπνο του το παίρνει όπου τον προσκαλούν, ωστόσο δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί πως η ανθρωπότητα δεν έχει την υποχρέωση να συντηρεί αυτόν και την – όχι ευρέως αναγνωρισμένη, είναι η αλήθεια – ιδιοφυΐα του: μιλάει άσχημα σε φίλους και συγγενείς, δεν διστάζει να προσβάλλει με τον χειρότερο τρόπο τους πελάτες των μπαρ που τραγουδάει και είναι παθιασμένος αρνητής των καλών τρόπων. Όταν λοιπόν παρουσιάζεται μια μοναδική ευκαιρία να αφήσει για λίγο τη Νέα Υόρκη, για να συναντήσει έναν σπουδαίο μουσικό παραγωγό, ο Ντέιβις την αρπάζει απο τα μαλλιά, ξεχνώντας πως όση τύχη και να έχει, από τη φύση του δεν θα καταφέρει να ξεφύγει ποτέ.

Τυπικό κοενικό δημιούργημα, το «Inside Llewyn Davis» διαθέτει τους χαρακτηριστικούς σαρκαστικούς διαλόγους και την κομψή σκηνοθεσία που συνεχώς αναδεικνύει την κοσμική ηλιθιότητα, όχι για να ανυψωθεί από αυτήν, αλλά για να την αγκαλιάσει ως αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης κατάστασης. Μόνο που αυτή τη φορά, το είδος που εξυπηρετούν οι μεγαλοφυείς σκηνοθέτες είναι αυτό του μιούζικαλ. Ένα μιούζικαλ λιτό, μινιμαλιστικό, σχεδόν "ύπουλο", αν αναλογιστεί κανείς ότι τα τραγούδια είναι τοποθετημένα στην αφήγηση με τρόπο που ο θεατής δεν το αντιλαμβάνεται καν. Ο Ντέιβις και οι συνοδοιπόροι του τραγουδάνε, γιατί αυτή είναι η δουλειά τους και η τέχνη τους, έτσι κερδίζουν τη ζωή τους (με παραπάνω από έναν τρόπους). Δεν υπάρχουν μουσικά διαλείμματα με γκράντε χορογραφίες, ούτε κυριολεκτικές αποδράσεις σε ονειρικούς κόσμους, ωστόσο η αποστολή εκτελείται με επιτυχία. Βοηθοί των Κοέν στην επιτυχία είναι οι εξαιρετικοί ηθοποιοί τους, με προεξάρχοντα τον Οσκαρ Άιζακ στον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο. Ως Λιούιν Ντέιβις είναι συγκινητικά αντιπαθής, ενώ ο Τζάστιν Τίμπερλεϊκ στον ρόλο του φίλου και μουσικού Τζιμ Μπέρκι κλέβει την παράσταση.