Κάθε άνθρωπος έχει τα χούγια του. Και το χούι δεν… αστειεύεται. Ειδικά αν το μικρόβιο που έχεις είναι το σινεμά, τότε οι σκέψεις είναι γεμάτες εικόνες, περισσότερο κι από λέξεις. Παράδοξο; Μπορεί. Στο τέλος κάθε χρονιάς κάνω πάντα τη δική μου προσωπική λίστα των ταινιών που μου άρεσαν από τη σοδειά της χρονιάς που έφυγε.

 
Κάθε άνθρωπος έχει τα χούγια του. Και το χούι δεν… αστειεύεται. Ειδικά αν το μικρόβιο που έχεις είναι το σινεμά, τότε οι σκέψεις είναι γεμάτες εικόνες, περισσότερο κι από λέξεις. Παράδοξο; Μπορεί. Στο τέλος κάθε χρονιάς κάνω πάντα τη δική μου προσωπική λίστα των ταινιών που μου άρεσαν από τη σοδειά της χρονιάς που έφυγε.
 
Για ποιον λόγο; Ίσως από δημοσιογραφικό έθιμο – οι περισσότεροι λάτρεις του κινηματογράφου το κάνουν. Ίσως, όμως, και από προσωπικό μεράκι. Όπως και να ’χει. Στην αυγή του νέου έτους θέλω να θυμηθώ τις ταινίες που με ταξίδεψαν για τον άλφα ή βήτα λόγο, αυτές που με συγκίνησαν, αυτές που θαύμασα κι αυτές που με προβλημάτισαν ή με στοίχειωσαν. Και ναι, σε πείσμα των καιρών, θα ξεκινήσω με το ελληνικό σινεμά. Τρεις ταινίες ξεχώρισα για διαφορετικό λόγο την καθεμία.
 
Το «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά, κι όχι μόνο για λόγους δικαιοσύνης και εθνικής περη-φάνιας επειδή βραβεύτηκε. Αλλά γιατί είναι μια ταινία που με ακολούθησε μέρες μετά την προ-βολή της. Ομολογώ ότι βγήκα από την αίθουσα και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα δεν ήταν «τι ταινιάρα είδα». Αλλά με έβαλε σε σκέψεις: το θέμα, το σοκ, ο απόλυτος ρεαλισμός, η διαστροφή ενός πατέρα, η απόδοση δικαιοσύνης και η απορία γιατί δεν έγινε νωρίτερα. Κι αυτό είναι σπουδαίο κατόρ­θωμα: να σε στοιχειώσει ένας σκηνοθέτης με μια ιστορία που κρατάει μόλις 80 λεπτά.
 
Είναι και «Ο εχθρός μου» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, από τους αγαπημένους σκηνοθέτες. Μ ια ταινία με αρ­χή, μέση και τέλος. Με ιστορία που εξελίσσεται και κάπου καταλήγει. Την αγάπησα για τον ήρωά της, έναν μικροαστό που έχει τα πάντα τακτοποιημένα στη ζωή του, και από ανθρωπάκος γίνεται αγρίμι που πιάνει όπλο. Την αγάπησα και για το τέλος της. Γιατί με ξάφνιασε. Και γιατί μου ταίριαξε.
 
Και φυσικά η «Μικρά Αγγλία» του Παντελή Βούλγαρη. Όχι μόνο γιατί αποθέωσε έναν παράφορο έρωτα, που είχε όλη τη μαγεία του ανεκπλήρωτου και του εξιδανικευμένου. Αλλά γιατί ο Βούλγαρης – αλίμο­νο – κάνει σινεμά με όλη τη σημασία της λέξης. Και κάνει άρτιες και μεγάλες παραγωγές, όπου κάθε λεπτομέρεια είναι ζυγισμένη με το υποδεκάμετρο, όπως ήταν π.χ. η αναπαράσταση της εποχής της Άνδρου του ’30. Και ναι, η κινηματογράφηση των ερωτικών σκηνών, αυτών που ήταν γεμάτες υπονοούμενα, η εικόνα ενός απλού χαδιού ή ενός βλέμματος, ήταν υπόδειγμα.
 
Και από ξένες; Αυτές είναι κάμποσες. Από πού να αρχίσεις; Από το «12 χρόνια σκλάβος» στου Στιβ Μακ Κουίν μέχρι το… μικρό «Τα μυθικά πλάσματα του νότου» του Μπεν Ζάιτλιν.
 
Εγώ θα μείνω στις ελληνικές, γιατί αυτές είναι, ή μάλλον θα έπρεπε να είναι, η προτεραιότητά μας. Κι αν κρίνουμε από την πτώση των εισιτηρίων τη χρονιά που πέρασε, τότε το καμπανάκι χτυπάει. Το σινεμά ήταν ανέκα­θεν μια τέχνη που μας έβγαζε ασπροπρόσωπους. Ας της δώσουμε την ευκαιρία να συνεχίσει να το κάνει.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.