Οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. συνέχιζαν τις συναλλαγές με τους… «διαφθορείς» τους σαν να μην τρέχει κάστανο.

Το ρεπορτάζ του «Ποντικιού» καταγράφει μια πολύ ενδιαφέρουσα πτυχή των υποθέσεων με μίζες που μας έχουν απασχολήσει τα τελευταία χρόνια: συνήθως τα στοιχεία προέρχονται από γερμανικές «πηγές», οι οποίες ξεφορτώνονται διάφορα καμένα χαρτιά ώστε οι «δουλειές» τους στην Ελλάδα να συνεχιστούν αδιατάρακτα.

Εξάλλου διαχρονικά οι καταγγελίες για σκάνδαλα ουδέποτε διατάραξαν κάποιες από τις «μπίζνες» για τις οποίες δόθηκαν μίζες και καμιά εταιρεία από αυτές που δωροδόκησαν Έλληνες αξιωματούχους δεν αποκλείστηκε από μελλοντικές δουλειές.

Οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. συνέχιζαν τις συναλλαγές με τους… «διαφθορείς» τους σαν να μην τρέχει κάστανο.

Ωστόσο η καταπολέμηση της διαφθοράς βρέθηκε στα χείλη όλων. Η διαφθορά ενοχοποιήθηκε έως και για την οικονομική κατάρρευση της χώρας. Αποτελεί, στα λόγια, έναν από τους μείζονες στόχους των δανειστών και εποπτών, χωρίς όμως να εμφανίζεται καμιά πρόοδος στη διαφάνεια της διαχείρισης του κράτους, το οποίο – έστω, σε μικρότερη κλίμακα, λόγω χρεοκοπίας – συνεχίζει να λεηλατείται από τους ίδιους και τους ίδιους.

Προσφάτως οι Financial Times μιλούσαν, με αφορμή τη λίστα Λαγκάρντ, για «απροθυμία διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων να πατάξουν τη φοροδιαφυγή της πλούσιας ελίτ της χώρας, παρά τις πιέσεις από τους διεθνείς πιστωτές και τον ΣΥΡΙΖΑ»!

Προ ημερών, σοβαρός συντηρητικός αναλυτής στην Ελλάδα ανέφερε ως έναν από τους τρεις πιθανούς λόγους για τους οποίους ενδεχομένως οι Ευρωπαίοι «δεν ανησυχούν πλέον αν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει την εξουσία» το εξής: «Γιατί δεν έχουν αντίρρηση, και μάλιστα ελπίζουν, να τα βάλει ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ολιγάρχες και τα μεγάλα συμφέροντα στη χώρα, πράγμα που δεν τολμά η σημερινή κυβέρνηση ή, όταν δείχνει κάποια τέτοια επιθυμία, της την πέφτουν και κάνει πίσω».

Να, λοιπόν, ένα πεδίο στο οποίο μπορούν – όχι τόσο απροσδόκητα – να συναντηθούν δανειστές και ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας μάλιστα κοινό συμφέρον. Έτσι ή αλλιώς, η περίφημη «ανασυγκρότηση» της χώρας είναι μια μακρινή προοπτική. Ενώ η ικανοποίηση του λαϊκού αισθήματος ένας πολύ πιο προσιτός στόχος. Λέτε να ζήσουμε… «μεγάλες στιγμές»;