Έκανε τα ολοκαίνουργια βιβλία μια στοίβα πάνω στο τραπέζι, τα φωτογράφισε και «ανέβασε» την εικόνα στον διαδικτυακό της τοίχο με τη λεζάντα

Έκανε τα ολοκαίνουργια βιβλία μια στοίβα πάνω στο τραπέζι, τα φωτογράφισε και «ανέβασε» την εικόνα στον διαδικτυακό της τοίχο με τη λεζάντα: «Μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου θα τα έχω διαβάσει όλα». Δύο ώρες την ημέρα υποχρεωτική, όπως τόνισε, ανάγνωση και τον πρώτο μήνα της άνοιξης θα είναι έτοιμη για μια νέα βόλτα στα βιβλιοπωλεία.
Λαχταριστή, η στοίβα στη φωτογραφία, αλλά πώς μπορεί να ξέρει κανείς με σιγουριά, καταρχήν, πόσο καιρό θα του κάνει συντροφιά ένα βιβλίο; Κι αν του αρέσει μια παράγραφος τόσο ώστε να θέλει να τη διαβάσει ξανά και ξανά ή να σταθεί, να τη σκεφθεί, να τη χαρεί; Θα πρέπει να προχωρήσει αναγκαστικά γρήγορα, σα να πρόκειται να τον ελέγξει κάποιος. Ή αν, ανάποδα, με δυσκολία και πολλές καλές προθέσεις φτάσει στο μέσο του βιβλίου και εξακολουθεί να μην του αρέσει αυτό που διαβάζει ή να μην είναι αυτό που ταιριάζει στη διάθεση που έχει το συγκεκριμένο διάστημα; Απαγορεύεται να το παρατήσει για πάντα ή μέχρι να φτάσει η κατάλληλη στιγμή να το ξαναβρεί; Ακόμα: γιατί ένα βιβλίο της στοίβας θα πρέπει να το ακολουθήσει ένα άλλο βιβλίο της ίδιας στοίβας; Αποκλείεται στο πρώτο βιβλίο να ανακαλύψεις έναν συγγραφέα που σου αρέσει, να θελήσεις να ψάξεις κι άλλα έργα δικά του, ενδεχομένως και μερικά που έχεις ξαναδιαβάσει, αλλά τώρα τα βλέπεις με άλλο μάτι, δοκίμια που μιλούν για αυτόν ή κείμενα συγχρόνων του; Κι αν μια φράση, μια πληροφορία, σου κεντρίσει το ενδιαφέρον και θελήσεις να μάθεις κάτι παραπάνω, π.χ. για το γεγονός στο οποίο αναφέρεται; Εσύ στη στοίβα; Επειδή είναι υποχρεωτικό στις παρέες να έχεις άποψη για κάθε τι νέο που κυκλοφόρησε; Επειδή μπορείς να υπερηφανεύεσαι πως αυτό τον μήνα διάβασες τόσους τόμους; Μα τα βιβλία δεν είναι για να καταναλώνονται σαν τα πορτοκάλια: τόσα σήμερα, τόσα αύριο. Κάθε βιβλίο αξίζει να του αφεθείς λιγάκι, να του επιτρέψεις να σε κατακτήσει, αν μπορεί, με τον δικό του τρόπο, να το αφήσεις να σε παρασύρει στον ρυθμό του, να βρείτε παρέα έναν κοινό ρυθμό, να σε οδηγήσει, ενδεχομένως, σε δρόμους που ούτε εσύ ούτε ο συγγραφέας του φανταζόσασταν. Η ανάγνωση, έλεγε ο Νίτσε, είναι μια τέχνη αργή.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.