Ζούσε πολλά χρόνια στην Αθήνα παλεύοντας καθημερινά για το μεροκάματο. Μέχρι που άλλαξε τη ζωή του, βγήκε από το επίκεντρο των καλλιτεχνικών εξελίξεων και βρήκε την… υγειά του.

Ζούσε πολλά χρόνια στην Αθήνα παλεύοντας καθημερινά για το μεροκάματο. Μέχρι που άλλαξε τη ζωή του, βγήκε από το επίκεντρο των καλλιτεχνικών εξελίξεων και βρήκε την… υγειά του. Τον τελευταίο καιρό, ο ταλαντούχος σκηνοθέτης, σεναριογράφος και συγγραφέας Δημήτρης Φοινίτσης ζει και εργάζεται στην Κέρκυρα. Η αλλαγή ήρθε μέσω… ΕΣΠΑ. Προκηρύχθηκαν θέσεις Θεατρικής Αγωγής σε σχολεία αναμορφωμένου ωραρίου και, μετά τη Ρόδο και την Κρήτη, πήρε μετάθεση τον Σεπτέμβριο για το αγαπημένο του νησί.  Ύστερα από πολυετή παραμονή στο κέντρο της Αθήνας – με μια πεντάχρονη διακοπή για σπουδές στο θέατρο σε Θεσσαλονίκη και Γένοβα – δεν τον φοβίζει η περιφέρεια. «Μετά την Αθήνα θεωρώ πως όλα είναι εύκολα», μας εκμυστηρεύεται. Και συνεχίζει: «Η Ελλάδα είναι ευλογία· η δυστυχία είναι οι Ελληνάρες που την καπηλεύονται και καμώνονται τους πατριώτες. Αυτοί μολύνουν και δηλητηριάζουν τον τόπο».
Για εκείνον, η «Κορυφώ» αποτελεί μια πρόσφορη εκδοχή της προσωπικής του αποκέντρωσης. Του αρέσει να την παρομοιάζει σαν «ένα καταπράσινο καταφύγιο αισθητικής», το οποίο τον κεντρίζει να το ανακαλύπτει σε καθημερινή βάση. Καλλιτεχνικά, όμως, η κατάσταση είναι δύσκολη και το αναγνωρίζει. «Το θέατρο, ως κατεξοχήν ομαδική τέχνη, δεν προσφέρεται σε μια χώρα όπου οι ηθοποιοί κυνηγούν το όποιο όνειρό τους στην πρωτεύουσα. Η περιφέρεια έχει ερημώσει (και) από ηθοποιούς». Αντ’ αυτού προτείνει το εξής για την έλλειψη καλλιτεχνικού δυναμικού και τις τοπικές κοινωνίες που αναζητούν καλές θεατρικές δουλειές: «Ίσως είναι η πλέον κατάλληλη στιγμή οι καλλιτέχνες να πάρουν τα βουνά και να γυρίσουν στις ιδιαίτερες πατρίδες τους και να φτιάξουν ομάδες, σχήματα, κολεκτίβες, σύνολα με όραμα!».  Μήπως η θεωρία απέχει πολύ από την πράξη; Ο Δημήτρης Φοινίτσης μιλάει εκ πείρας. «Στην περιφέρεια, αν η δουλειά σου είναι καλή, δεν χάνεται όπως στην Αθήνα. Ο κόσμος την περιμένει και αποτελεί πάντοτε ένα γεγονός». Το 2012 στη Ρόδο, με πολύ πείσμα και πίστη, αυτός και η «προΤΑΣΗ», η ομάδα του, ανοίξανε κλειστά μνημεία, χρησιμοποίησαν – θεατρικά – χώρους, ιπποτικούς, μουσουλμανικούς, ιταλικούς, σύγχρονους, που δεν είχαν σχέση με την τέχνη, ανέβασαν ιδιαίτερα κείμενα και κερδίσανε γρήγορα το κοινό τους προσφέροντας εναλλακτικά θεάματα, χωρίς προκαθορισμένο αντίτιμο. «Η χειροτεχνία στο έπακρο, ενώ πολλές φορές βάζουμε και από την τσέπη μας», συμπληρώνει, αποδεικνύοντας πως η δημιουργία θα έρθει μόνο μέσα από τη συνεχή τριβή και προσπάθεια.
Στην Κέρκυρα ετοιμάζεται και πάλι να πρωτοτυπήσει. Γράφει ένα θεατρικό έργο για τις τελευταίες ώρες του Αμερικάνου δημοσιογράφου Τζορτζ Ουάσιγκτον Πολκ στη Θεσσαλονίκη, την εποχή του εμφυλίου. Ψάχνει εκδότη για ένα μεσαιωνικό παραμύθι που έγραψε για τους μαθητές του, για να το δωρίσουν στους φίλους τους που φοβούνται τους δράκους. Προετοιμάζει ένα εργαστήρι θεατρικής γραφής στο ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας και σχεδιάζει την κερκυραϊκή πια εκδοχή μιας εικαστικής περφόρμανς πάνω στην «Ανδρομάχη» του Άκη Δήμου. Αντί για ηθοποιό χρησιμοποιεί ζωγράφο που δημιουργεί εικαστικά τοπία από το ποιητικό αυτό κείμενο σε ρίαλ τάιμ. Γιατί; «Ζωγράφους βρίσκεις ευκολότερα στην εγκαταλελειμμένη περιφέρεια…», απαντάει.
Έπειτα απ’ όλα αυτά, θα επέστρεφε στην Αθήνα; «Θέλω και δεν θέλω. Ωστόσο, θα προτιμούσα τη δημιουργική πλευρά της Αθήνας, αλλά σε ένα περιβάλλον κουκλίστικης, φιλήσυχης και μυστηριακά προικισμένης Κέρκυρας». Δίκιο έχει.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.