• Ομοιοτυπία της φαιδρότητας προσαρμοσμένη στο περίγραμμα του χρόνου αυτής της γενικής κενότητας της παρεμφερούς παραλληλίας.

• Ομοιοτυπία της φαιδρότητας προσαρμοσμένη στο περίγραμμα του χρόνου αυτής της γενικής κενότητας της παρεμφερούς παραλληλίας.
Και το ουσιαστικό μέρος του λόγου διαδεδομένο στις κατηγορίες των προσώπων ζώων και πραγμάτων αρθρώνει τον λόγο της παρομοιώσεως επιλέγοντας τα επίθετα της αρεσκείας του.
Και στη σύγχυση του αφελούς συνθέματος η απορία αφήνει στις παραγράφους την ανεπάρκεια των φωνηέντων.
• Κανονισμένες οι συνθήκες στις προγραμματισμένες ανακοινώσεις και στο παιχνίδι τα πιόνια στα ίδια δάχτυλα προαναγγέλλουν τα προβλέψιμα των κινήσεων της σκέψεως.
• Και η παραμυθία, κακότροπο αστειογράφημα, περιπλέκει τους δράκοντες με τους επιτήδειους αίλουρους της περιελίξεως δίνοντας στην αφήγηση την αφέλεια του επαναλαμβανόμενου προλόγου
• Μια φορά και έναν καιρό και στο τέλος της ταυτότητας, στην καθιερωμένη επιστροφή της αναπαραγωγής του λόγου, έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
• Ενώ στην ανορθογραφία των ρημάτων το ωμέγα μεταλλάσσει το νόημα και στην άνυδρη συλλογιστική οι εμμονές παρερμηνεύουν τα κείμενα καταγράφοντας την ασυναρτησία.
Και το ένα μετά το άλλο τα σημειώματα στην αλυσίδα των γεγονότων προδιαθέτουν την καχυποψία να καταφύγει στην αληθοφάνεια της συνωμοσιολαγνείας.
• Αναυδία στην παρατήρηση των σειρών και στη διαδικασία η αφαίρεση με τη μοναδικότητα της διαφορετικότητας υποστηρίζει τον παραλογισμό των δεδομένων.
• Του χειμώνος τα καθέκαστα απογύμνωσαν τις λεπτομέρειες. Στα απόκρυφα η μετοχή συμπλήρωσε την κρυμμένη πρόταση περιγελώντας με αφοσίωση την παράδοση των εκφράσεων.
• Στον ψίθυρο χάθηκαν τα στόματα και στη μεταποίηση της αντιγραφής ένα επίφθεγμα υπερτόνισε την αμηχανία.
Έτσι όπως η εντύπωση της συνέχειας έπεσε στο επιμύθιον υπηρετώντας την τελευταία φωνή της οράσεως.
• Σκοτάδι και κανένας δεν τόλμησε να ξημερώσει ένα χρώμα.

Mυογράφημα

Πέτρινος τοίχος με τη λάσπη στο κέντημα.
Στα παράθυρα ξεφλουδισμένο το χρώμα και στα χέρια στολισμένα τα σχέδια στο πανί.
Σταυροβελονιά και μια ιστορία στα ορθάνοιχτα μάτια που κάναν’ τον κύκλο στο πάτωμα.
Στα χέρια μια φέτα ψωμί. Λάδι και ρίγανη στη νοστιμιά και στον ήχο η λαιμαργία να βάζει τη λεπτομέρεια.
Φεύγαν’ οι λέξεις στις εικόνες.
Δράκοι και άγγελοι κακοί και καλοί. Φτωχοί και πλούσιοι.
Μάγισσες, νεράιδες, αλήθειες στολισμένες, ψέματα στη σειρά, να φτιάχνεται το όνειρο όπως ανακατεύεται το δάκρυ, το σάλιο, το ψωμί στα μάτια που γέρνουν στο κρύο βράδυ, στο αδειανό δωμάτιο απέναντι απ’ το σπασμένο τζάμι.
Στο χώρισμα, από ’δώ κι από ’κεί.
Κλέφτες κι αστυνόμοι. Με τη σοβαρότητα των ηρώων με τα σφιγμένα χείλια και τις αλλαγμένες φωνές.
Σφεντόνες, σπαθιά κι ακόντια.
Χέρια και πόδια ματωμένα. Και στον μεγάλο πλάτανο.
Στη γούρνα, νερό με τα μαζεμένα φύλλα το γιατρικό, να μαζεύεται η πληγή στο σημάδι. Παράσημο στη συνέχεια.
Και στο σούρουπο εκείνη η φωνή να φέρνει τον φόβο στο τρεχαλητό και τα μυστικά στο υπόλοιπο της ιστορίας.

Λιμήν

Φανός λιμένος
Ακρωνύμιο αυτοσχέδιο
με τα κεφαλαία
χαραγμένα στα κρυφά
Όπως πέφτει το κύμα
στην αλλοπρόσαλλη
διάθεση της τρίαινας
Η υποσημείωση
στη θέαση του αποτυπώματος
Το επισκεπτήριο των αγνώστων
αλίευμα στο καταχείμωνο
με ένα ποδήλατο
Στη μεταφορά του λόγου
μικρές εκδρομές
Καταφύγιο των στιγμών στους χαμηλούς ήχους