Συναντηθήκαμε ένα κυριακάτικο μεσημέρι με ήλιο… Περιμένοντας τους καφέδες, πριν ανοίξει το μαγνητοφωνάκι, συζητούσαμε για τις αναγκαίες, κλισέ ερωτήσεις των δημοσιογράφων. 

Συναντηθήκαμε ένα κυριακάτικο μεσημέρι με ήλιο… Περιμένοντας τους καφέδες, πριν ανοίξει το μαγνητοφωνάκι, συζητούσαμε για τις αναγκαίες, κλισέ ερωτήσεις των δημοσιογράφων.

«Μα πόσες φορές θα με ρωτήσουν πώς αποφάσισα να γίνω ηθοποιός…» μου λέει ο Γιώργος Χρυσοστόμου. «Με κάτι πρέπει να σπάσει ο πάγος» του απαντώ. Οι καφέδες ήρθαν, πατάω το rec και τον ρωτάω γελώντας «Λοιπόν, πώς αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;». «Τώρα θα τ’ ακούσεις» μου απαντά, επίσης γελώντας.

Κι αρχίζει να μου ξετυλίγει μια ιστορία από τα παιδικά του χρόνια, όταν εκείνος και η μεγαλύτερη αδελφή του, παιδιά δημοτικού, είχαν αναλάβει να ερμηνεύουν όλους τους ανδρικούς και γυναικείους ρόλους, αντίστοιχα, από ένα βραζιλιάνικο σίριαλ, την τότε τρέλα της εποχής, που έβλεπε κάθε μεσημέρι η γειτόνισσά τους, η οποία είχε ψιλικατζίδικο. Η ανταμοιβή τους για το ότι μπορούσαν να διαβάζουν και να… υποδύονται πολλαπλούς ρόλους ήταν μία σοκολάτα Kiss!

Από τότε έχει περάσει πολύς καιρός, γεμάτος ρόλους, με βήματα που τον οδήγησαν αυτήν τη σεζόν στο θέατρο «Θησείον», αρχικά με την επανάληψη του «Mistero Buffo» και πλέον με τον εμβληματικό «Ρινόκερο» του Ιονέσκο, σε σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου, με τον ίδιο στον ρόλο του Ζαν και τον Μανώλη Μαυροματάκη ως Μπερανζέ.

Μπαίνοντας στο θέατρο, ο θεατής συναντά, αρχικά, εσάς και όλο τον θίασο σε ρόλο… ταξιθέτη.

Ξεκίνησε πέρσι στο «Mistero Buffo» και το κάνουμε και φέτος. Είναι ωραία εμπειρία, για μένα αγχολυτική. Επίσης «λύνεται» και ο θεατής σε έναν χώρο που δεν είναι η κλασική ιταλική σκηνή. Μπαίνει στη φιλοσοφία ότι είμαστε όλοι μαζί στην παράσταση.

Πώς αντιμετωπίζετε τον Ζαν, τον ήρωα του Ιονέσκο που ερμηνεύετε;

Ο θεατής με τον Μπερανζέ θα συνδεθεί στο τέλος της παράστασης. Η πρώτη ανάγνωση του Ζαν τον φέρνει να είναι ο «κακός» της υπόθεσης. Αλλά η αντίσταση είναι πως ό,τι κάνει είναι από αγάπη προς τον φίλο του. Είναι εύκολο να χαρακτηρίσεις κάποιον κακό και να ξεμπερδέψεις, αλλά συνήθως κάτι κρύβεται από πίσω. Μεγαλώνοντας, γιατί τώρα νομίζω πως μεγαλώνω, αρχίζεις να καταλαβαίνεις πως άνθρωποι με συμπεριφορά σαν του Ζαν κουβαλάνε κάτι από το παρελθόν. Δεν γεννήθηκε έτσι, κάτι τον έχει πονέσει. Ο Ζαν έχει μια στάση, αρχικά τουλάχιστον, απέναντι στον Μπερανζέ του στυλ «κοίτα με πώς το κάνω». Αυτό μετά θα γίνει φασισμός. Είναι σαν τις ερωτικές σχέσεις που πάντα γίνεται προσπάθεια να αλλάξει ο ένας τον άλλο. Υπάρχει ένα κομμάτι που εμπεριέχει αγάπη κι ένα κομμάτι που εμπεριέχει έλεγχο. Ζητάει ο Ζαν από τον Μπερανζέ να τον ακούσει για να γίνει καλύτερος. Δεν ακούει το ότι και ο άλλος έχει δίκιο, γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι, κι αυτό τον κάνει σιγά – σιγά να γίνει ρινόκερος.

Τι καθορίζει την πορεία του;

Κάτι που περνάω κι εγώ ως Γιώργος… Η επαφή με το ευαίσθητο κομμάτι σου είναι βάναυση. Όταν ζεις τριάντα χρόνια με το μότο «τα αγόρια δεν κλαίνε» και ξαφνικά δεν μπορείς να το ελέγξεις, θυμώνεις με αυτό. Κι αναγκαστικά θα καθρεφτιστείς στον απέναντι. Ο Ζαν λειτουργεί έτσι. Έχει θυμώσει με τον εαυτό του και ξεσπάει σε αυτόν που έχει απέναντί του. Δεν μπορεί να δεχτεί ότι έχει αδυναμίες κι αυτό τελικά τον κάνει παχύδερμο. Μιλάμε για τη θέση του άντρα στην κοινωνία που είναι «εγώ φροντίζω, εγώ φέρνω, εγώ πληρώνω» και όταν ξαφνικά δεν έχει λεφτά και θυμώνει. Το μαγικό όμως είναι ότι αυτό είναι η προσωπική μου σύνδεση με τον Ζαν. Στο έργο ο καθένας θα βρει τελείως διαφορετικά κομμάτια να συνδεθεί, ανάλογα με την πορεία και τις εμπειρίες του. Για τον καθένα ο ρινόκερος είναι κάτι άλλο.

Τι εννοείτε πως το περνάτε κι εσείς σε προσωπικό επίπεδο;

Εννοώ ότι αποδέχομαι πλέον πως δεν πειράζει να κάνω λάθος. Αυτό ηρεμεί τα πράγματα. Όταν δείξεις την αδυναμία σου, δίνεις τον χώρο στον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου να νιώσει δυνατός. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος έχει πει μια ωραία φράση γι’ αυτό, πως σε ένα σύστημα δύο ανθρώπων όταν ο ένας δεν είναι καλά, ο άλλος, σε όποια κατάσταση κι αν είναι, αυτόματα θα προσφερθεί να βοηθήσει. Για να ερμηνεύω τον Ζαν, ψάχνω να τον δικαιώσω μέσα μου. Δεν τον κριτικάρω, δεν λέω «κοιτάξτε πως είναι αυτός, εγώ δεν έχω καμία σχέση μαζί του». Κοιτάζω πώς έχω γίνει εγώ ρινόκερος στη ζωή μου.

Η σκηνή όπου για να μεταμορφωθείτε μένετε ολόγυμνος επί σκηνής σας δυσκόλεψε;

Είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει. Το έργο έγραφε πως ο Ζαν μένει με το βρακί και ο Μπερανζέ σοκάρεται. Στην εποχή μας αυτό δεν σοκάρει. Συμφωνήσαμε σε αυτό με τον Θωμά, γιατί πάντα ρωτάει τους ηθοποιούς αν έχουν θέμα. Αν βγω στον δρόμο με το βρακί, κανένας δεν θα σοκαριστεί, απλώς θα με πουν τρελό. Ο μόνος μου ενδοιασμός ήταν η εγγύτητα των θεατών. Στην πρώτη παράσταση το γυμνό έφερε μια μικρή αμηχανία, το είχα μέσα μου ότι έρχεται αυτή η ώρα. Αλλά όταν έχω εκτεθεί ψυχικά τόσο πολύ, γιατί εκτίθεμαι με κάθε ρόλο από την πρόβα κιόλας, το γυμνό δεν μου κάνει τίποτα. Είμαι ήδη πάρα πολύ εκτεθειμένος.

Το έργο, αν και γραμμένο περίπου πενήντα χρόνια πριν, μιλάει με ακρίβεια για σημερινές καταστάσεις…

Δεν χαϊδεύω το αυτί του Θωμά, αλλά έχει κάνει μια φοβερή μετάφραση. Μπαίνουν τα λόγια πολύ εύκολα στο στόμα. Όχι ότι έχει χρησιμοποιήσει slang, αλλά το έχει κάνει ακόμη πιο σύγχρονο. Στην εποχή μας, που είμαστε αντικειμενικά πιο ελεύθεροι και φαινομενικά πιο δημοκρατικοί, είναι μάλλον πιο εύφορο το έδαφος να εξαπλωθεί το οτιδήποτε. Όλα ξεκινούν από το γεγονός ότι, άσχετα από το αν το αποδεχόμαστε ή όχι, όλοι έχουμε ασκήσει έλεγχο προς τον άνθρωπό μας. Είναι το πιο εύκολο, με όπλο την αγάπη και τον έρωτα. Τα αρνητικά κομμάτια που κουβαλά ο άνθρωπος δεν μπορεί να τα ξεκολλήσει και να πετάξει, μόνο να τα ηρεμεί μπορεί.

Ένας από τους ήρωες γίνεται ρινόκερος για να ακολουθήσει τις επιταγές της μόδας. Πόσο συχνά συμβαίνει αυτό στη ζωή;

Πολύ συχνά. Το πιο απλό που έχει να παρατηρήσει κάποιος είναι τι συμβαίνει όταν βγαίνει η τέχνη από τα σχολεία. Φτιάχνονται παιδιά που προορίζονται για πολυεθνικές και μόνο. Είναι ένα σχέδιο ώστε στο μέλλον να ακολουθείται πάντα η μόδα και να μην υπάρχει αμφισβήτηση. Δεν είναι κατακριτέο, είναι ανθρώπινο. Το λάιφ-στάιλ, ας πούμε, είναι για μένα το σημερινό όπιο του λαού. Όταν μας ρώτησε στην αρχή ο Θωμάς Μοσχόπουλος τι είναι ρινόκερος για μας, εγώ απάντησα «οι περσόνες», αυτοί που θέλουν να είναι υπαρκτοί με κάθε τίμημα. Μετά ακολουθεί ο κανιβαλισμός τους.

Ρινόκερους έχετε συναντήσει στη ζωή σας;

Έχω υπάρξει. Τώρα που συνδέομαι με το έργο είναι πιο έντονοι μπροστά μου οι ρινόκεροι. Βλέπω κάθε μέρα γύρω μου, παντού. Τις φορές που έχω γίνει εγώ ρινόκερος, δεν το αναγνώρισα παρά μόνο εκ των υστέρων.

Το έργο μιλά για τον νόμο της ηθικής και τον νόμο της ζούγκλας. Τι επικρατεί σήμερα στην κοινωνία;

Ζούγκλα είναι εκ του αποτελέσματος, διότι χρησιμοποιούμε όποιο νόμο βολεύει κάθε φορά. Δεν αναφέρομαι στην πολιτική, αλλά σε κοινωνικές συμπεριφορές. Άλλωστε όταν μιλάνε οι πολιτικοί στη Βουλή τις περισσότερες φορές δεν καταλαβαίνω τι λένε και πού αναφέρονται. Η νύχτα είναι μια ζούγκλα, χωρίς κανέναν νόμο και όριο, έχει μόνο επιβίωση. Το ξέρω γιατί έχω δουλέψει στη νύχτα.

Μέσα στη νύχτα εντάσσετε και το θέατρο;

Όχι, αλλά ο θεατρικός χώρος είναι επίσης μια ζούγκλα, στην οποία όλα γίνονται με το χαμόγελο. Είναι ένα τεράστιο όργιο το θέατρο.

Το «μπαμ» της αναγνωρισιμότητας που σας προσέφερε η τηλεόραση σας ωφέλησε ή σας έβλαψε;

Απ’ όλα μου έκανε. Και με ωφέλησε και με έβλαψε. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν παιδική. «Να ’μαι, ορίστε, έγινα κάτι». Έπειτα ήρθε το δεύτερο σκαλί, από την αναγνωρισιμότητα έγινα σνομπ, «είμαι ένας καλλιτέχνης που δεν θέλω την έκθεση». Το τρίτο σκαλί ήταν η αποδοχή ότι εγώ προκάλεσα αυτήν την έκθεση, οπότε οφείλω να είμαι πιο ευγενικός.

Με ποιους τρόπους αντιστέκεστε στα όσα συμβαίνουν;

Με τίποτα μεγαλόπνοο και ηρωικό. Υπάρχει το «θα σώσω τη χώρα» ή το «θα σώσω την οικογένειά μου», αλλά δεν βγαίνει. Το πέρασα αυτό με το σώσιμο της οικογένειας όταν είχα λεφτά, αλλά τελικά δεν σώζεις κανέναν. Απλώς προσπαθώ να έχω μια πολιτική στάση ζωής πολύ απλή, μέρα με τη μέρα: θα δώσω και στον δίπλα και θα ζητήσω τη βοήθειά του να προχωρήσουμε με χρόνο και υπομονή. Χωρίς αυτό να έχει αριστερίζουσα ρομαντική χροιά. Γιατί κι αυτό άκρο είναι και δεν πρέπει να φτάνει στα άκρα η κατάσταση.

Κι ο ορισμός της ευτυχίας;

Για πολύ καιρό ήμουν θυμωμένος που δεν ήμουν ευτυχισμένος. Σιγά – σιγά καταλαβαίνω ότι κάθε φορά που ζεις το τώρα είναι μια στιγμή ευτυχίας. Η ευτυχία είναι κάτι που κρατάει λίγο και νομίζω ότι είναι η αποδοχή της κανονικότητας. Αυτό σημαίνει πολλές φορές και το να αποδεχτείς ότι δεν είσαι ευτυχισμένος. Κάποιες φορές χάνω τον έλεγχο και κάποιες τον ξαναβρίσκω. Το ότι δεν κρυώνω αυτήν την στιγμή και ότι έχω να πάω μετά να παίξω παράσταση είναι στιγμές ευτυχίας.

5 ΣΤΙΓΜΕΣ

✓Η συνειδητοποίηση του «Χριστέ μου, είναι μέχρι εδώ το όριό μου γιατί έχει θάλασσα γύρω – γύρω και δεν μπορώ να πάω πουθενά».

✓ Η πρώτη φορά που έφυγα από το νησί, τη Ρόδο, που νιώθεις ότι ανοίγουν επιτέλους τα φτερά σου.

✓Η πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου σε ευρωπαϊκή χώρα, σε ένα ταξί στην Ολλανδία, στο Άμστερνταμ συγκεκριμένα.

✓Η πρώτη φορά που έπαιξα στην Επίδαυρο, με τη «Λυσιστράτη». Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Είχε και πολύ χειροκρότημα κι ήταν μια πολύ λαμπερή μέρα.

5 ΑΝΘΡΩΠΟΙ
✓Η εννιαμελής οικογένειά μου.

✓Η φίλη μου, η Ρούλα, γιατί είναι ο μέντοράς μου, το αποκούμπι στα δύσκολα, το στήριγμά μου.

✓ Η κολλητή μου, η Έλενα, στήριγμα κι αυτή αλλά και το φιλαράκι μου, πάντα εκεί.

✓Η φίλη μου, η Άννα Καλαϊτζίδου, σπιτονοικοκυρά μου, συνάδελφός μου, συμμαθήτριά μου στη σχολή. Αγάπη μεγάλη. Μου άλλαξε τη ζωή δίνοντάς μου το σπίτι της.

✓Ο μικρός Γιωργάκης. Το παιδάκι που υπάρχει πάντα μέσα μου.

✓ Πριν τρεις εβδομάδες, στο σπίτι μου.

INFO
Θέατρο «Θησείον» (Τουρναβίτου 7, Ψυρρή), κάθε Τρίτη, Τετάρτη, Σάββατο, Κυριακή, με εναλλασσόμενες ώρες παράστασης, έως 13.4, τιμές: 12 – 16 ευρώ, 210-3255444.
Παίζουν: Θανάσης Δήμου, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Μανώλης Μαυροματάκης, Ηρώ Μπέζου, Γιώργος Παπαγεωργίου, Γιώργος Χρυσοστόμου