Επειδή, αντί να δουλεύει μανιωδώς, η συντακτική ομάδα του ηλεκτρονικού «Ποντικιού» ασχολείται ενδελεχώς με το βαθύτερο (ή μη) νόημα του Αγίου Βαλεντίνου, αποφάσισε να καταγράψει και τις απόψεις της, μην πάει και χαμένη τόση κουβενταρία που έγινε από το πρωί. 

Επειδή, αντί να δουλεύει μανιωδώς, η συντακτική ομάδα του ηλεκτρονικού «Ποντικιού» ασχολείται ενδελεχώς με το βαθύτερο (ή μη) νόημα του Αγίου Βαλεντίνου, αποφάσισε να καταγράψει και τις απόψεις της, μην πάει και χαμένη τόση κουβενταρία που έγινε από το πρωί. 

Ιδού λοιπόν κάτι να ασχοληθείτε και εσείς που επίσης, αντί να δουλεύετε, σαχλαμαρίζετε: 🙂

Σωστή γιορτή… λάθος μέρα!
 
Του Χρήστου Σκούντα
  
Ξημέρωσε η 14^η Φεβρουαρίου, η μέρα που γιορτάζουν (και καλά) οι ερωτευμένοι, όπως και (σίγουρα) οι ιδιοκτήτες ανθοπωλείων, ζαχαροπλαστείων και ειδών δώρων.
 
Πριν προλάβουν όμως να με… λιθοβολήσουν οι απανταχού ερωτευμένοι, θα ανατρέξω στην ίσως πιο κλισέ αλλά ολόσωστη φράση που έχει ειπωθεί και γραφτεί για την συγκεκριμένη μέρα πως: «οι ερωτευμένοι γιορτάζουν κάθε μέρα εκτός από τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου».
 
Από την στιγμή λοιπόν που το ξεκαθαρίσαμε αυτό, είναι ηλίου φαεινότερον πως η συγκεκριμένη «γιορτή» μπορεί να ερμηνευθεί μόνο ως μία μέρα αφιερωμένη στις γυναίκες και το πόσο μπορούν οι σύντροφοί τους να τις «κακομάθουν» μέσα σε ένα 24ωρο. Αρκουδάκια, καρδούλες, κάρτες (για τους μικρότερους) και δώρα κάθε είδους και… βαλαντίου παρελαύνουν γιατί υποτίθεται πως έτσι εορτάζεται ο έρωτας…
 
Γι’ αυτό τον λόγο και μόνο εγώ σηκώνω την… παντιέρα της επανάστασης και αντί για ένα κλασικό «μελιστάλαχτο» κείμενο για την μέρα των ερωτευμένων, θα μνημονεύσω την αντίστοιχη μέρα που είναι αφιερωμένη στους άντρες και εορτάζεται μετά από ένα μήνα ακριβώς
 
14 Μαρτίου: Η «σωστή» μέρα των ερωτευμένων
 
Συγκεκριμένα, ο Αμερικανός ραδιοφωνικός παραγωγός Τομ Μπέρτσι σκέφτηκε πως καλό θα ήταν να υπάρχει και μία πιο «ανδρική» εορτή, η οποία όμως να εκφράζει τις πιο καθαρές αξίες του έρωτα. Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε μέσω του Διαδικτύου η Παγκόσμια Ημέρα Μπριζόλας και Πεολειχίας. Σε αυτήν την εορτή των ερωτευμένων, την πρωτοβουλία της έκπληξης και των κινήσεων έχει η γυναίκα, η οποία πρέπει να «περιποιηθεί» καταλλήλως τον αγαπημένο της.
 
Το εθιμοτυπικό προστάζει πως η γυναίκα πρέπει να μαγειρέψει στον σύντροφό της μία λαχταριστή μπριζόλα και στην συνέχεια να…. του προσφέρει την υπέρτατη ηδονή! Γιατί και οι ερωτευμένοι άντρες έχουν ψυχή…
 
ΥΓ. Δεν χρειάζεται καν να προσθέσω φαντάζομαι πως το δίκαιο είναι πως ανάλογη «περιποίηση» χρειάζονται και οι γυναίκες… Σήμερα… Σε ένα μήνα έρχεται η σειρά μας…

Έρως ανίκατε μάχαν…

Του Θεολόγου Αλεξανδράτου
 
Ο σπουδαίος Σοφοκλής, άνθρωπος με αγνά αισθήματα, θεωρούσε ότι ο έρωτας δεν γονάτισε ποτέ στον πόλεμο. Στη ζωή όμως…
 
Πολλά λαμπρά μυαλά της εποχής εκφράστηκαν για το ωραιότερο των συναισθημάτων ανά τους αιώνες, εξυμνώντας το αγνό σκίρτημα της καρδιάς, την ευφορία της ψυχής, την ανάταση του είναι, την ολοκλήρωση του όλον.
 
Για τον έρωτα εκφράστηκαν και απλοί άνθρωποι. Οι ρήσεις τους δεν ήταν το ίδιο διάσημες, ούτε καν τόσο σπουδαίες. Ήταν όμως βγαλμένες από τη ζωή. Από τα βιώματα των καθημερινών και απλών ανδρών που έπεσαν θύματα του βέλους και έμειναν μόνοι με την πληγή.
 
Αυτή η τόσο αβάσταχτη μοναξιά, ο πόνος της απώλειας που κάνει εκκωφαντική την επακόλουθη σιωπή ενέπνευσαν έναν συμμαθητή μου στην Γ’ Λυκείου να διακηρύξει ότι «δεν υπάρχει Άγιος Βαλεντίνος αλλά Άγιος Πιλαφίνος. Γιατί οι αληθινοί άνδρες δεν ερωτεύονται, παρά μόνο αυτοί που είναι μαλθακοί σαν το πιλάφι».
 
Ο Γιάννης, καλή του ώρα, είχε πικραθεί από μια Αμερικανίδα που είχε γνωρίσει στις διακοπές και εκτός από μια πληγωμένη καρδιά του άφησε και ένα λογαριασμό 300.000 δραχμών από τα τηλέφωνα που της έκανε. Και στα τέλη των ‘80ς ήταν πολλά τα λεφτά.
 
Λίγο μετά στο στρατό, ένας συνάδελφος το είχε φιλοσοφήσει διαφορετικά. «Δεν υπάρχει έρωτας φίλε», μου είπε ένα βράδυ στη σκοπιά. «Υπάρχουν μόνο αγνές ανδρικές ψυχές που ξεσκίζονται από αυτές τις σμέρνες». Υπηρετούσαμε  σε ένα χωριό της Μυτιλήνης και μόλις είχε λάβει ένα γράμμα από τη Θήβα (ναι, ζήσαμε τις εποχές χωρίς κινητά και sms) στο οποίο η «καλή» του τού ανακοίνωσε ότι βρήκε τον έρωτα στο πρόσωπο ενός άλλου.
 
Υποθέτω ότι οι απόψεις αυτές φαντάζουν – και πιθανώς να είναι – λίγο ακραίες. Πεσιμιστικές, αφοριστικές, υπερβολικές και εν πολλοίς μάταιες.
 
Ζούμε όμως σε έναν κόσμο όπου «ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης»…

Πολλή φαιά ουσία για το τίποτα

Του Αντώνη Κυπρή

Η 14η Φεβρουαρίου, αν και πολλοί δεν το γνωρίζουν, δεν είχε πάντα ρομαντικό περιεχόμενο. Επειδή ωστόσο στις μέρες μας έχει επικρατήσει ως γιορτή των ερωτευμένων εκατομμύρια άνθρωποι ανά τον κόσμο βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για δώρα και εκπλήξεις, προσφέρουν λουλούδια και προσπαθούν να δείξουν την αγάπη τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο έτερόν τους ήμισυ.
 
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…
 
Η σύνδεση της συγκεκριμένης ημέρας με τους ερωτευμένους οφείλεται στον Άγγλο ποιητή Τζέφρι Τσόσερ, ο οποίος τον 14ο αιώνα έγραψε ένα ποίημα στο οποίο περιέγραφε ερωτευμένα ζευγάρια να ανταλλάσσουν λουλούδια στην κατά φαντασία του ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Αντίστοιχα η φιγούρα του γυμνού φτερωτού μωρού που ρίχνει βέλη, έχει κληρονομηθεί από την αρχαιοελληνική στη ρωμαϊκή μυθολογία και με τη σειρά της στους νεότερους χρόνους.

Στις ημέρες μας….
 
Έχει καθιερωθεί μια πλήρως αποστεωμένη και εμπορική αντίληψη γύρω από τον Άγιο Βαλεντίνο η οποία με βρίσκει ΚΑΘΕΤΑ αντίθετο. Άλλωστε αν γουστάρεις κάποιον πραγματικά φροντίζεις να του το δείχνεις καθημερινά χωρίς πολλά «φρου – φρου κι αρώματα».
 
Η άποψή μου αυτή συχνά έχει αποτελέσει κατά καιρούς αιτία τσακωμού με διάφορες κοπέλες καθώς ήμουν, είμαι και θα είμαι από τους τύπους εκείνους που δεν θα πάρουν ποτέ δώρο σε κάποια στις 14 Φεβρουαρίου επειδή πρώτον δεν την πιστεύω τη συγκεκριμένη γιορτή και δεύτερον πάντα μου άρεσε να πηγαίνω κόντρα σε οτιδήποτε μπορεί να χαρακτηριστεί σήμερα ως κατεστημένο.
 
Οι διάλογοι μάλιστα που εξελίσσονταν με την εκάστοτε κοπέλα γύρω από αυτό το θέμα πήγαιναν ως εξής:
 
–          Μωρό μου σήμερα είναι του Αγίου Βαλεντίνου. Τι δώρο θα μου πάρεις;
–          Τίποτα.
–          Έλααα, μην μου κάνεις συνέχεια πλάκα…
–          Μα δε σου κάνω πλάκα
–          Δηλαδή δεν μ΄ αγαπάς;
–          Σ΄αγαπώ
–          Δεν μ’ αγαπάς
–          Σ’ΑΓΑΠΩ
–          ΔΕΝ Μ’ ΑΓΑΠΑΣ
–          Σ’ΑΓΑΠΩ!!!!
–          ΔΕΝ Μ΄ΑΓΑΠΑΑΑΑΑΑΣ
 
Και κάπως έτσι κατέληγα ένα βήμα πριν το τρελάδικο από τα νεύρα μου και μετά από κάποια ώρα έπαιρνα και το χαρακτηριστικό μήνυμα χωρισμού με την κλισέ φράση «τελικά δεν άξιζες την αγάπη μου».
 
Βέβαια για να λέμε «τα σύκα – σύκα και τη σκάφη – σκάφη» υπήρχαν φορές που διοργάνωσα ρομαντικές βραδιές δήθεν για να γιορτάσουμε τον Άγιο Βαλεντίνο οι οποίες όμως είχαν ως στόχο για ένα ευκόλως εννοούμενο ολονύχτιο πάρτι.
 
Ευτυχώς το σημερινό amore mio ενστερνίζεται πλήρως την άποψή μου και κάπως έτσι σταμάτησα να χωρίζω κάθε χρόνο την ίδια ημέρα.
 
Α και επειδή σε 4 ημέρες έχω γενέθλια (τα οποία όπως κι αν το κάνεις είναι πραγματικά και μοναδικά) προτιμώ να ξοδέψω τότε όσα χρήματα έχω περνώντας μια αξέχαστη βραδιά με το έτερόν μου ήμισυ και τους διάφορους καλούς φίλους.
 
ΥΓ: Παρακαλώ όσους μουσικούς παραγωγούς διαβάσουν το άρθρο να σταματήσουν να παίζουν κάθε χρόνο τέτοια μέρα ότι ψευτοεμπορική ερωτική μουσική βλακεία υπάρχει στο αρχείο.

Όσοι ξέρουν, έχουν μπει στο νόημα
 
Του Μιχάλη Χαριάτη
 
Μέρα που είναι η σημερινή και αφού η σύνταξη του ηλεκτρονικού «Π» μας «ανάγκασε» να καταθέσουμε την άποψη μας για την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, ας πούμε μερικές αλήθειες…
 
Μοναδική και διαχρονική είναι μόνο μία: Οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ. Όλα τα υπόλοιπα έπονται… Που σημαίνει ότι, τουλάχιστον σε αυτό το σύμπαν, οι ερωτευμένοι, πραγματικά και όχι στα… μουσαντά, μπορούν (και) να γιορτάζουν καθημερινά με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος. Και σε κάθε περίπτωση δεν χρειάζεται να περιμένουν τον… Άγιο Βαλεντίνο στις 14 Φεβρουαρίου.
 
Μπορούν να το κάνουν καθημερινά με έναν χοντρό τσακωμό, με μια παρτίδα πίνγκ πόνγκ σκληρών διαλόγων, με μια «σιωπή» από κατεβασμένα μούτρα, με «εικόνες» από άγρια βλέμματα που λένε πολλά και εννοούν περισσότερα. Η συνέχεια, και η συνέπεια αυτού του «πολέμου», όμως, «κρύβει» πάθος, δύναμη, βαθιές και κοφτές ανάσες, χαμόγελα και… τσιγάρο στα αναστατωμένα σεντόνια. Μετά…
 
Σιγά τώρα μην «σημαδέψουν» στο ημερολόγιο την συγκεκριμένη μέρα για να καταθέσουν και να δηλώσουν τον έρωτα τους όσοι τρυπήθηκαν από τα βέλη του «φτερωτού θεού».
 
Όσοι ξέρουν, έχουν μπει στο νόημα… Οι υπόλοιποι, καλά να περάσουν σήμερα και σε έναν χρόνο πάλι ας ξαναγιορτάσουν τον «έρωτα» τους… 

Οι ερωτευμένοι και οι «κατσούφηδες»

Της Ελένης Πλυτά
 
Ο Φεβρουάριος είναι ο μήνας των ερωτευμένων. Επίκεντρο η 14η Φεβρουαρίου ημέρα του «Αγίου Βαλεντίνου».
 
Στην πραγματικότητα όμως την ημέρα αυτή δεν γιορτάζεται η μνήμη του συγκεκριμένου αγίου, αυτό που γιορτάζεται είναι ο έρωτας, ο  Έρως που στην ελληνική μυθολογία ήταν θεός, γιος της Αφροδίτης και του Άρη.
 
Στη συγκεκριμένη ημέρα οι απόψεις διίστανται, θα έλεγα πως υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων οι «κατσούφηδες», (ο λόγος ευρύτερα κοινώς) και οι «ερωτευμένοι».
 
Κατά τη γνώμη μου η μέρα αυτή είναι μια εμπορική γιορτή, όμως δεν παύω να πιστεύω πως μας επηρεάζει (κατσούφηδες και μη). Όλοι αυτή την ημέρα νιώθουν έστω και μάτι μέσα τους είτε θλίψη είτε χαρά.
 
Μπορεί η 14η Φεβρουαρίου να έχει ονομαστεί ως η ημέρα των ερωτευμένων,  αλλά μην ξεχνάμε ότι οι ερωτευμένοι γιορτάζουν κάθε μέρα!
 
Χρόνια πολλά στους ερωτευμένους και σε όσους δεν είναι ερωτευμένοι εύχομαι πολύ σύντομα να ερωτευτούν!!!

«Οι ερωτευμένοι γιορτάζουν κάθε μέρα»
 
Της Ντόνας Δρούτσα
 
Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου… Είναι μια καλή αφορμή για να το ρίξουμε έξω και να… πιούμε! Είτε για να γιορτάσουμε τον έρωτα μας, είτε για να «πνίξουμε» τον πόνο μας που το έτερο ήμισυ δεν μας έχει σε εκτίμηση!
 
 

 
 
Για τα κορίτσια…Είναι μια καλή αφορμή για να φάμε ένα κουτί σοκολατένιες καρδιές χωρίς τύψεις,  για να ανανεώσουμε τη γκαρδαρόμπα μας με εσώρουχα της Victoria Secret, για να δεχτούμε ως δώρα λουλούδια, αρκουδάκια και κοσμήματα.
 
Για τα αγόρια πάλι… Είναι η ημέρα που δεν θα δουν αγώνα με τους φίλους τους, δεν θα φάνε πίτσες και δεν θα πιούν μπύρες. Λέμε τώρα…
 
Η γιορτή του Αγ. Βαλεντίνου είναι η ήμερα που στο ραδιόφωνο ακούμε κάθε λογής ερωτικό τραγούδι από την ελληνική και ξένη δισκογραφία, που και να μην είσαι ερωτευμένος, ερωτεύεσαι γιατί το ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ η ημέρα.
 
Αυτό είναι όμως το νόημα; Να γίνονται όλα αυτά γιατί ΠΡΕΠΕΙ;
 
Η απάντηση είναι ΌΧΙ γιατί στον έρωτα δεν χωράει το «αναμενόμενο». Ο έρωτας έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις. Ξαφνικά. Και μόνο έτσι τον ζεις. Στα ξαφνικά.
Εκεί που «βουλιάζεις» μέσα  στην καθημερινότητα και τη ρουτίνα, δέχεσαι ένα μήνυμα στο κινητό και αλλάζει όλη σου η διάθεση και χαμογελάς…
 
Μπορεί να είναι κλισέ για κάποιους, όμως εμείς είμαστε οπαδοί της ρήσης «οι ερωτευμένοι γιορτάζουν κάθε μέρα». 

Γιατί Θεέ μου είμαι αναγκασμένη να τα διαβάζω όλα αυτά;

Της Αθηνάς Φλώρου