Πλησιάζοντας στην είσοδο του Μουσείου Μπενάκη της Πειραιώς θαρρείς και στο αίθριό του έχουν στήσει κάποιου είδους μοντέρνα παιδική χαρά. Διάσπαρτα κόκκινα και μαύρα έργα μεγάλων διαστάσεων, διά χειρός Κωστή Γεωργίου, ένας «Hortus Clausus» (Κλειστός Κήπος), όπως είναι ο τίτλος της έκθεσης.

Πλησιάζοντας στην είσοδο του Μουσείου Μπενάκη της Πειραιώς θαρρείς και στο αίθριό του έχουν στήσει κάποιου είδους μοντέρνα παιδική χαρά. Διάσπαρτα κόκκινα και μαύρα έργα μεγάλων διαστάσεων, διά χειρός Κωστή Γεωργίου, ένας «Hortus Clausus» (Κλειστός Κήπος), όπως είναι ο τίτλος της έκθεσης. Κάθετοι άξονες, δυναμικοί και σε ένα πρώτο επίπεδο, έργα που σου μεταδίδουν αισιοδοξία και ανάταση. Προσεγγίζοντας σιγά – σιγά τα εκθέματα, παραμονεύει το δράμα, «διαβάζοντάς» τα, νιώθεις τον υπόκωφο βόμβο. Το μαύρο, τα παγιδευμένα σε κουτιά δέντρα και πουλιά, με σαφείς αναφορές στο σήμερα. Μια σύμμεικτη δουλειά με κώδικα εικοσαετίας.

«Ο δημιουργός a priori είναι δέκτης και πομπός ταυτόχρονα. Κριτής, παρατηρητής και καταγραφέας της πολύμορφης σκληρής καθημερινότητας. Δεν είναι κάτοικος κάποιου άλλου πλανήτη, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του κόσμου και ένα είδος ‘‘ζωντανού’’ ραντάρ εγκατεστημένο στο ψηλότερο σημείο της ανθρώπινης ιστορίας. Λειτουργεί μέσα στο πλήθος και την επόμενη στιγμή υπερυψώνεται, έτοιμος να σταυρωθεί για χάρη του.
Υποστηρίζει τον λόγο της ύπαρξής του, δίνοντας χρώμα, εικόνες και ήχο στη στυγνή πραγματικότητα. Αποσυμπιέζει τις βασανισμένες ψυχές και δημιουργεί σημεία φυγής, έστω και πρόσκαιρα. Με την πρόταση και την ενέργειά του απορροφά τους κραδασμούς του κακοτράχαλου δρόμου σαν ενισχυμένο αμορτισέρ. Δεν είναι μια μαγική ύπαρξη, αλλά ένας κοινός θνητός, που ίσως έχει την ικανότητα να πηγαίνει ένα βήμα πιο μπροστά και να περιγράφει την ανθρώπινη ιστορία».

Παρουσιάσατε τα έργα σας σε Κίνα, Ευρώπη και Αμερική, και επιστρέφετε στην Ελλάδα. Μήπως είναι πολυτέλεια για τους Αθηναίους της κρίσης η έκθεση αυτή ή ανάγκη;
Μα θα μπορούσε να είναι πολυτέλεια η επίσκεψη σε μία έκθεση; Ο δημιουργός και ο θεατής είναι συνένοχοι και συναυτουργοί στην τελετή της επικοινωνίας τους. Το μόνο που επιφέρει η επαφή τού θεατή με το έργο τέχνης είναι μόνο κέρδος και για τις δύο πλευρές. Για τον μεν θεατή την κάθαρση και την ψυχική ανάταση, για τον δε δημιουργό την επιβράβευση για να μπορεί να συνεχίζει το έργο του και να δίνει λόγο και υπόσταση στο ανθρώπινο όνειρο. Τα έργα στις εκθέσεις των μουσείων δεν αποτελούν προϊόντα πώλησης, αλλά στοιχεία που δημιουργούν διαλεκτικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και αφορμές διακίνησης ιδεών.

Πληγωμένο προφίλ

Έχει πληγεί το «πολιτιστικό» προφίλ της Ελλάδας διεθνώς;
Ασφαλώς η κρίση το έχει πληγώσει ανεπανόρθωτα, αλλά μη φαντάζεστε ότι και προ κρίσης η εικόνα μας ως λαού ήταν η καλύτερη. Αφού από μόνοι μας αυτομαστιγωνόμαστε με μια ιδιάζουσα αυτοκαταστροφική μανία, κατέχοντας τη διεθνή πατέντα για αυτό. Θυμάστε βεβαίως τη φασαρία που κάναμε για την ατμοσφαιρική μόλυνση στην Αθήνα, όταν την ίδια στιγμή το Λος Άντζελες, η Ρώμη, το Τόκιο, η Κίνα, είχαν τα χάλια τους και δεν έκαναν κουβέντα. Υπεύθυνοι για την κακή μας μοίρα είμαστε εμείς και μόνο εμείς.

Σας ενδιαφέρει μόνο η γνώμη ενός γνώστη, ενός κριτικού τέχνης ή ακούτε και τον μη ειδικό στα της τέχνης πολίτη;
Με ενδιαφέρει η γνώμη καθενός που έχει καθαρό μάτι και σαφή λόγο. Υποκλίνομαι στην καθαρή ματιά ενός άσχετου με την τέχνη, που διαθέτει όμως την ευαισθησία και την ικανότητα να αντιλαμβάνεται αγνά και καθαρά τις δονήσεις του έργου. Δεν είναι απαραίτητο να δίνει κάποιος εξήγηση για αυτό που αισθάνεται. Αρκεί να νιώθει ότι κάτι σπουδαίο συμβαίνει και να παραδίδεται στην απόλαυσή του. Από την άλλη πλευρά, η ματιά του ειδικού έχει και αυτή το νόημά της, γιατί επεξεργάζεται διαφορετικά το έργο τέχνης και έχει τη δυνατότητα να το προσεγγίσει με λόγιο τρόπο και να περιγράψει το έργο θέτοντάς το σε μια συγκριτική κλίμακα.

Όταν παίρνετε στα χέρια σας ένα σίδερο, ένα κομμάτι πηλό, έναν καμβά, γνωρίζετε πού θα καταλήξει ή η τελική μορφή έρχεται στην πορεία;
Προτού ξεκινήσει το έργο τέχνης υπάρχει η κεντρική ιδέα. Από κει και μετά αρχίζει το ταξίδι. Στη δουλειά μου αποφεύγω τις σημειολογικές ερμηνείες και απεχθάνομαι τον εικαστικό βερμπαλισμό. Αφήνω να με οδηγεί το έργο και αγωνίζομαι με μανία να συλλέξω τις φωνές και τις αντηχήσεις που ολοένα αλλάζουν σχήμα, όγκο και λόγο. Εκεί είναι που επεμβαίνω για να παγιδεύσω το ουσιώδες και το απαραίτητο. Αισθάνομαι σαν συνθέτης που ενορχηστρώνει μία συμφωνία ήχων, όγκων και χρωμάτων.