Η ιστορία με τις αμαρτωλές χρηματοδοτήσεις των ΜΚΟ που έρχεται στην επικαιρότητα θυμίζει σε μεγάλο βαθμό τη μέγιστη υποκρισία ενός συστήμα­τος που διαμορφώνει το πλαίσιο για την εξαφάνιση του χρήματος μέσω δαιδαλωδών διακρατικών τρα­πεζικών ρυθμίσεων και off shore εταιρειών και στη συνέχεια κλαίει και οδύρεται γιατί δεν μπορεί (υπο­τίθεται) να βρει τα κλεμμένα.

Η ιστορία με τις αμαρτωλές χρηματοδοτήσεις των ΜΚΟ που έρχεται στην επικαιρότητα θυμίζει σε μεγάλο βαθμό τη μέγιστη υποκρισία ενός συστήμα­τος που διαμορφώνει το πλαίσιο για την εξαφάνιση του χρήματος μέσω δαιδαλωδών διακρατικών τρα­πεζικών ρυθμίσεων και off shore εταιρειών και στη συνέχεια κλαίει και οδύρεται γιατί δεν μπορεί (υπο­τίθεται) να βρει τα κλεμμένα. Το ίδιο, πάνω – κάτω, ισχύει και με το πλαίσιο λειτουργίας των αποκαλούμενων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων.
 
Αφήνοντας προς στιγμή έξω την ελληνική κλεπτοκρατική ιδιομορφία, θα διαπιστώσει κανείς ότι, διεθνώς, οι ΜΚΟ πολλαπλασιάστηκαν και απόκτησαν τη σημερινή τους φυσιογνωμία περί το 1989 ως αποτέλεσμα των διαδικασιών αναδιάρθρωσης (διάλυσης, για να ακριβολογούμε) του κράτους πρόνοιας. Με πιο απλά λόγια, όταν ο νεοφιλελευ­θερισμός επέβαλε την παγκόσμια μονοκρατορία του απορυθμίζοντας τις κρατικές δομές πρόσφερε το έργο της «ανοικοδόμησης» στην ιδιωτική πρω­τοβουλία.
 
Στην Ελλάδα, τώρα, η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα: ακριβώς αυτήν την ίδια στιγμή που απο­καλύπτονται (για μια ακόμη φορά) τα σκάνδαλα των χρηματοδοτήσεων των ΜΚΟ, η ελληνική κυβέρνη­ση, αφού έχει καταφέρει αποφασιστικό πλήγμα στις δομές (παιδεία, υγεία κ.λπ.) του κράτους χρηματοδοτεί ΜΚΟ για να αντικαταστήσουν την καταστραμμένη υποδομή.
 
Μιλώντας, τώρα, περί της ελληνικής κλεπτοκρατικής ιδιομορφίας, δεν θα πρέπει να προξενεί εντύ­πωση ότι οι ΜΚΟ αξιοποιήθηκαν από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα ως μηχανισμοί διανομής δημό­σιου χρήματος. Περί του τρόπου με τον οποίο έγινε αυτή η διανομή δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία, ειδικά ύστερα από όσα έχουν αποκαλυφθεί από το μέγα πάρτι των εξοπλισμών. Η διανομή του χρήμα­τος γινόταν υπό την εποπτεία της πολιτικής εξουσί­ας, η οποία δεν γνωρίζουμε (αυτό κάποιοι εισαγγε­λείς θα πρέπει να μας το πούνε κάποια στιγμή) πό­σο απέφυγε τον πειρασμό να χώσει το δάκτυλο στο μέλι.
 
Τελειώνοντας, χρήσιμες είναι κάποιες διευκρινί­σεις: πρώτον, δεν είναι μόνο το ΥΠΕΞ που μοίραζε χρήμα σε ΜΚΟ για δουλειές που δεν έγιναν. Αξί­ζει ένα καλό ψάξιμο στα υπουργεία Υγείας, Πολι­τισμού, Προστασίας του Πολίτη κ.λπ. Δεύτερον, προφανώς υπάρχουν ΜΚΟ που «αξιοποίησαν» το χρήμα που πήραν προσφέροντας έργο. Τρίτον, ακό­μη και αυτήν την ώρα υπάρχουν αξιοσέβαστα λαμόγια που τριγυρνούν στους προθαλάμους του ΥΠ ΕΞ, ζητώντας επιχορηγήσεις της τάξης των 800.000 ευ­ρώ ετησίως. Όμως αυτό το τελευταίο είναι μια άλλη ιστορία, για κάποια άλλη στιγμή. 

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.