Κυρίαρχη θέση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία διαμορφώθηκε από την ταύτιση απόψεων των δύο κομμάτων (ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.) που κυβερνούν μεταπολιτευτικά τη χώρα, είναι πως η συμμετοχή της Ελλάδας στους ευρωατλαντικούς θεσμούς (Ε.Ε. – ΝΑΤΟ) θα εξασφάλιζε την ευημερία και προστασία της χώρας. 

Κυρίαρχη θέση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία διαμορφώθηκε από την ταύτιση απόψεων των δύο κομμάτων (ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.) που κυβερνούν μεταπολιτευτικά τη χώρα, είναι πως η συμμετοχή της Ελλάδας στους ευρωατλαντικούς θεσμούς (Ε.Ε. – ΝΑΤΟ) θα εξασφάλιζε την ευημερία και προστασία της χώρας.

Σε αυτήν ακριβώς την αντίληψη, οι ελληνικές κυβερνήσεις ρυμούλκησαν και τη Λευκωσία οδηγώντας την Κύπρο στην «ασφαλή αγκάλη» της Ε.Ε.
Κι όμως, τα θεμέλια του «δόγματος» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είχαν στην πράξη υπονομευτεί σε βαθμό που δεν δικαιολογεί τη βεβαιότητα με την οποία το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα καλλιεργούσε και πρόβαλλε αυτήν την άποψη:

Το ΝΑΤΟ, προφανώς, δεν βοήθησε στην απόκρουση της τουρκικής απόβασης στην Κύπρο. Επίσης, το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. δεν απέτρεψαν την τουρκική επεκτατικότητα, η οποία κορυφώθηκε με την κρίση των Ιμίων. Τέλος, με την ένταξή της στην Ε.Ε. η κυπριακή οικονομία (όπως και η ελληνική) τινάχτηκε στον αέρα…

Θα έπρεπε λοιπόν να είναι προφανής η αποτυχία του δόγματος της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και επιτακτική η ανάγκη αναθεώρησής της σε μια άλλη βάση, η οποία να εξυπηρετεί και να διασφαλίζει τα συμφέροντα της χώρας. Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο, για να ξεκινήσει μια ουσιαστική συζήτηση αναζήτησης εθνικής στρατηγικής, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η αυτοτέλεια (και όχι υποτέλεια) του πολιτικού προσωπικού.

Όμως, μετά τα όσα έχουν συμβεί και αποκαλύπτονται (σκάνδαλα, μαύρο χρήμα, εξοπλιστικές μίζες κ.λπ.) επ’ αφορμή της οικονομικής χρεοκοπίας της χώρας, είναι ξεκάθαρο ότι αυτοί που κυβέρνησαν και εξακολουθούν να κυβερνούν είναι δεμένοι με πολυποίκιλους δεσμούς από τα υψηλά δώματα της εξουσίας στις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον.

Ως εκ τούτων, η υποδοχή που η ελληνική κυβέρνηση επιφυλάσσει στο «Σχέδιο Ανάν – 2» είναι η αναμενόμενη. Οι συγκυβερνήτες Σαμαράς και Βενιζέλος – μαζί με τον Πρόεδρο της Κύπρου Αναστασιάδη – έχουν ήδη συμφωνήσει σε μια διαδικασία η οποία εκτροχιάζει το Κυπριακό από τη διεθνή διάστασή του και το μετατρέπει σε μια διμερή (ελληνοτουρκική) και δικοινοτική (μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων) διαφορά, η οποία προορίζεται να διευθετηθεί προς όφελος του ισχυρότερου…