«Αγαπημένη μου, καλή μου Μάγδα, πόσο χάρηκα που βρήκα το γραμματάκι σου μπαίνοντας στο γραφείο σου. […] Τι όμορφα θα ήταν να ήμασταν μαζί οι δύο μας και η κορούλα μας. […] Σου χαϊδεύω το μετωπάκι και φιλώ το όμορφο στόμα σου. Ο Χάνι σου».

«Αγαπημένη μου, καλή μου Μάγδα, πόσο χάρηκα που βρήκα το γραμματάκι σου μπαίνοντας στο γραφείο σου. […] Τι όμορφα θα ήταν να ήμασταν μαζί οι δύο μας και η κορούλα μας. […] Σου χαϊδεύω το μετωπάκι και φιλώ το όμορφο στόμα σου. Ο Χάνι σου».

Περίπου διακόσια παρόμοια γράμματα αποτελούν το βιβλίο για το οποίο γίνονται μέρες τώρα συζητήσεις στη Γερμανία, αλλά και στη Γαλλία, όπου μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε σε χρόνο ρεκόρ. Συντάκτες των επιστολών αυτών, ο Χάινριχ Χίμλερ, η γυναίκα του, η κόρη του και, έπειτα από λίγο καιρό, η ερωμένη του. Τα γράμματα αυτά αποκαλύφτηκαν στο Ισραήλ, 69 χρόνια μετά την αυτοκτονία του υπευθύνου για τη σφαγή εκατομμυρίων ανθρώπων, πιστοποιήθηκε η αυθεντικότητά τους, άρχισαν να δημοσιεύονται σε συνέχειες στην εφημερίδα «Die Welt», πριν ακόμα κυκλοφορήσει το βιβλίο με τίτλο «Τα γράμματα ενός κατά συρροήν δολοφόνου», και τώρα πρόκειται να γίνουν και ταινία. Γράμματα απολύτως συνηθισμένα, που θα μπορούσε να ανήκουν σε οποιονδήποτε τρυφερό σύζυγο, μπαμπά, εραστή. Μόνο μερικές φράσεις διαφέρουν: «Χαίρομαι που με αγαπάει αυτός που όλοι θεωρούν τόσο κακό», «Τώρα που πας στη Ρωσία, αν έχει μείνει χαβιάρι στα ψυγεία τους, φέρε μου κι εμένα», «Αχ, πότε θα τελειώσουμε με αυτούς τους Εβραίους, να ζήσουμε, επιτέλους, ευτυχισμένοι», γράφει η Μάγδα Χίμλερ. «Φεύγω για το Άουσβιτς. Φιλιά. Ο Χάινι σου» της απαντά ο άντρας της.

Ένα ιστορικό ντοκουμέντο, λένε όσοι δημοσιεύουν τις επιστολές. «Και γιατί πρέπει να μάθουμε τα οικογενειακά των Χίμλερ; Γιατί να εξανθρωπίζουμε το τέρας;» λένε όσοι ανησυχούν με το ενδιαφέρον που έχουν προκαλέσει οι επιστολές.

Επειδή, ανταπαντούν επιμελητές του τόμου, πρέπει να ξαναθυμηθούμε πως ο Χίμλερ δεν ήταν ένας διεστραμμένος όπως ο Στράιχερ, ούτε ένας τυχοδιώκτης όπως ο Γκέρινγκ, ούτε και ένας φανατικός όπως ο Χίτλερ ή ένας τρελός όπως ο Ρόζενμπεργκ, αλλά ένας «συνηθισμένος» άνθρωπους και για αυτό τον λόγο ο «δαιμονικότερος» όλων, όπως είχε τονίσει η φιλόσοφος Χάνα Άρεντ στην «Κοινοτοπία του κακού», μια που κατάφερε να οργανώσει ένα απολύτως τρομακτικό σύστημα βασιζόμενος στο γεγονός πως και οι άλλοι άνθρωποι ήταν εξίσου συνηθισμένοι και έτοιμοι να υπακούσουν, να ακολουθήσουν το ρεύμα, να επαναλάβουν τις απόψεις των γύρω τους.