Ο Σταύρος Θεοδωράκης πράγματι δεν χρειάστηκε την περασμένη Τρίτη που παρουσίασε το κόμμα του να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να μιλήσει επί δύο ώρες χωρίς να πει τίποτε.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης πράγματι δεν χρειάστηκε την περασμένη Τρίτη που παρουσίασε το κόμμα του να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να μιλήσει επί δύο ώρες χωρίς να πει τίποτε.

Ο Σταύρος (μας προτρέπει στον ενικό οικειότητας), ζυμωμένος επί χρόνια με τους τηλεοπτικούς κανόνες, έχει προφανώς πιστέψει ότι δεν έχει σημασία τι λέει, αλλά πώς το λέει. Με πιο απλά λόγια, ο καλός (πρώην) συνάδελφος έχει μάθει πως μεγαλύτερη σημασία από το περιεχόμενο έχει εικόνα. Ειδικά αν πρέπει να πουλήσει κανείς ένα άδειο πακέτο.

Περιμένοντας να ακούσουμε τα όσα είχε να μας πει την περασμένη Τρίτη, φανταζόμασταν μια σειρά τοποθετήσεων επί των συγκεκριμένων και πολύ σοβαρών προβλημάτων και διλημμάτων τα οποία αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. Χάσαμε δύο ώρες από τον χρόνο μας ακούγοντας την οχλοβοή μιας παρέας απογοητευμένων μεν, αλλά βολεμένων επί χρόνια από μια κατάσταση (πολιτικό σύστημα / κόμματα) την οποία συνόψισε υπέροχα με την παρουσία του και τον τηλεοπτικό του λόγο ο Σταύρος:

«το Ποτάμι αποτελεί μια πρωτοβουλία για να δώσει έκφραση σε πολίτες που θέλουν να εκφραστούν και δυσφορούν με το κομματικό κατεστημένο. Δεν είναι ούτε στη δεξιά, ούτε στην αριστερά. Είναι μετριοπαθές, προσανατολισμένο στην Ευρώπη και προτάσσει τη συνεννόηση ως βασικό μέσο για την έξοδο από την κρίση».

Κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει με τη διαπίστωση ότι υπάρχουν χιλιάδες πολίτες, τεράστιο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας θα λέγαμε, που δυσφορεί με το κομματικό κατεστημένο. Κανείς, ωστόσο, δεν μπορεί να διαφωνήσει πως η δυσφορία δεν είναι ούτε πολιτική πρόταση ούτε συγκολλητική ουσία που μπορεί να δημιουργήσει ένα κόμμα. Ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία είναι υποχρεωμένο να διατυπώσει προτάσεις. Και από αυτές ακριβώς τις προτάσεις θα διαμορφώσει τα (αριστερά, δεξιά, νεοφιλελεύθερα κ.λπ.) πολιτικά του χαρακτηριστικά. Κάτι που με μεγάλη επιμέλεια απέφυγε να κάνει ο Σταύρος, όπως φαίνεται και από την παρακάτω σταχυολόγηση των «θέσεών» του.

♦ Δεν είναι εύκολο να αποφασίσουμε σε ποια ομάδα του Ευρωκοινοβουλίου θα ενταχθούμε. Θα το αποφασίσουμε όταν – και αν – πάμε στις Βρυξέλλες. Αυτό το «παλιό» που λέμε για την Ελλάδα, ισχύει και για την Ευρώπη. Και εκεί θα πάμε με αυτούς που θα θέσουν τα μεγάλα ζητήματα. Υπερασπιζόμαστε την Ευρώπη. Και στις στρατηγικές επιλογές, η οπτική δεν πρέπει να είναι του Έλληνα, αλλά του Ευρωπαίου.

♦ Δεν προσδιορίζομαι ως δεξιός ή αριστερός. Ούτε ως κεντρώος. Μου αρέσει η μετριοπάθεια. Και το ζητούμενο σήμερα είναι να βρούμε λύσεις. Να λύσουμε τα προβλήματά μας και μετά μπορούμε να βάψουμε τους δρόμους με κομματικά χρώματα.

♦ Απολίτικη κίνηση; Όχι. Το «Ποτάμι» είναι η ανάγκη κάποιων πολιτών να υπάρχει λύση πέρα από κομματικά στερεότυπα. Αυτήν τη στιγμή τα κόμματα προκαλούν πρόβλημα στη χώρα. Πρέπει να δημιουργηθούν καινούργιες δυνάμεις.

♦ Το ψάρι βρομάει από το κεφάλι. Και η ευθύνη για τα προβλήματα της χώρας βαραίνει τους πολιτικούς. Αμφιβάλλω αν αυτοί που μας οδήγησαν στα αδιέξοδα μπορούν να μας βγάλουν από την κρίση. Θεωρώ ότι πρέπει να δώσω στον κόσμο, στον απλό πολίτη, την ευκαιρία να εκφραστεί.

♦ Μνημόνιο ή «αντιμνημόνιο»; Υπάρχουν πιο σύνθετα προβλήματα, αφού βγαίνουμε από τα μνημόνια. Ούτως ή άλλως το θέμα δεν βρίσκεται τόσο στο περιεχόμενο του μνημονίου, όσο στους χειρισμούς που έγιναν από τους πολιτικούς. Χρειάζεται ένα εθνικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση. Η Ελλάδα δεν μπορεί να ζει με δανεικά. Πρέπει να δημιουργήσει βάση για να ξεκινήσει να παράγει.

Τελειώνοντας, ας μείνουμε σ’ αυτήν την τελευταία (μη) θέση του Σταύρου και των φίλων του: «Υπάρχουν πιο σύνθετα προβλήματα, αφού βγαίνουμε από τα μνημόνια». Πρόκειται για άποψη η οποία, αν δεν περιγράφει τη βαθύτατη άγνοιά τους για αυτό που συμβαίνει (μια ματιά στον διεθνή Τύπο αρκεί για να γνωρίζει κανείς ότι το τρίτο μνημόνιο συγγράφεται αυτές τις μέρες), αποκαλύπτει τη σκοπιμότητά τους: Να ψαρέψουν (ψηφαλάκια) στα θολά νερά με δόλωμα την παρωχημένη life style άποψή τους!