Ήταν γιος του πρόκριτου του Μοριά Ιωάννη Δεληγιάννη-Παπαγιαννόπουλου, μία εκ των ισχυροτέρων προσωπικοτήτων της εποχής. 

ΑΦΙΕΡΩΜΑ
Το ’21 από τις πηγές

1780-1862

Ήταν γιος του πρόκριτου του Μοριά Ιωάννη Δεληγιάννη-Παπαγιαννόπουλου, μία εκ των ισχυροτέρων προσωπικοτήτων της εποχής. Λόγω της πρωτοκαθεδρίας της οικογένειάς του στην περιοχή, έγινε σύντομα πρόκριτος, ενώ κατά τη διάρκεια της Επανάστασης διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Το 1844 εκλέχτηκε πρόεδρος της Βουλής.

Έξοδοι Δράμαλη από την Κόρινθο
Τα συμβάντα ταύτα συσκεφθέντες όλοι οι οπλαρχηγοί, απεφάσισαν να συγκεντρώσουν Γ. Στρατόπεδον εις τά αντίπεραν της Κορίνθου ορεινά μέρη, απέχοντα 4 καί 5 ώρας της Κορίνθου, διά νά προσέχουν τά κινήματα τών έχθρών μήπως εκ της υστερήσεως τών τροφών καί της απελπισίας αποφασίσουν νά υπάγουν εις Πάτρας ή νά εξέλθουν από την Πελοπόννησον διά τών Δερβενοχωρίων είς τάς Θήβας. Εδιόρισαν δέ τότε κέντρον του στρατοπέδου τό χωρίον Σούλη, τό οποίον κατέλαβον οί οπλαρχηγοί Κολοκοτρώνης, Γιατράκος, Δεληγιανναίοι καί Πέτροβας καί Τζανέτος υπέρ τάς τρεις χιλιάδες, οι Μαυρομιχάλαι Αντωνάκης, Κωνσταντίνος, Γεωργάκης με πεντακόσιους Μανιάτας, καί ο Παπατσώνης μέ τούς Τριπολιτσιώτες, Μεσσηνίους και Αγιοπετρίτας τρεις σχεδόν χιλιάδες κατέλαβον τάς Κλεωνάς και όλα τά πέριξ χωριδάκια εκείνα… Ο Βασίλης και Νικολάκης Πετιμεζαίοι μέ διακόσιους, ως έγγιστα, όπισθεν του εν Σικυωνία στρατοπέδου, τό οποίον έδιοικούσεν ο Αναγνώστης Πετιμεζάς, ως αρχηγός τών Κορινθίων, καθότι δεν υπήρχε τότε ουδείς άλλος Κορίνθιος οπλαρχηγός παρά μόνος αυτός… Ο Κολοκοτρώνης παρεβίασε τούς καπετανίσκους τών χωρίων τής Κορίνθου να χωρισθούν από τον Αναγνώστην Πετιμεζάν και νά δεχθούν αρχηγόν τους τον διαβόητον εξάδελφόν του Γιαννάκην Κολοκοτρώνην ή Τασκούλιαν λεγόμενον. Του επρόσθεσε δέ και βοηθούς διά την πολλήν εις τα πολεμικά εμπειρίαν και ικανότητα, τον άξιον γόνον του τον υιόν του, τον Αποστόλην Κολοκοτρώνην, κατ’ εκείνην δέ την στιγμήν είχε φθάσει και ο εις την Καρύταιναν διατριβών υιός του Γενναίος μέ πεντήκοντα στρατιώτας (αφού διασκεδάσθη η υποψία των κινδύνων) τον προσεκόλησε και αυτόν ως σύμβουλον και βοηθόν εις αυτό το σώμα και κατέλαβον το χωρίον Κιάκριζαν άνωθεν της Σικυώνος (Βασιλικών) με επέκεινα των χιλίων πεντακοσίων, όπου πλησίον εκεί εστρατοπέδευσε καί ο Αναγνώστης Πετιμεζάς, ανεξάρτητος αυτών.

Με δύναμη τριών χιλιάδων ο Δράμαλης σε πορεία προς Σικυώνα και Κιάτο
Κατά τας αρχάς Αύγούστου εξήλθον από την Κόρινθον τρείς, ως έγγιστα, χιλιάδες Τούρκοι προς το μέρος της Σικυώνος έως του Κιάτου διά να λαφυραγωγήσουν, να συνάξουν καί τρόφιμα αν εύρουν περί πλέον δε να δοκιμάσουν αν είναι έως εκεί εξαπλωμένα ελληνικά στρατεύματα και αν ήτο εύκολος η διάβασίς τους διά τας Πάτρας. Έδωκαν αμέσως τήν είδησιν οι σκοπιαί και αμέσως έτρεξεν ο Γιατράκος, ο Πλαπούτας, με επέκεινα τών χιλίων πεντακοσίων και ενωθέντες μετά τού Αναγνώστη Πετιμεζά καί του σώματος τών Κορινθίων συνεπλάκησαν μέ τούς Τούρκους. Αλλ’ οι Τούρκοι αποδειλιασμένοι όντες απ’ όσα έπαθαν, υπεχώρησαν μετά τινά μικρόν ακροβολισμόν, χωρίς να πάθωσι πολύ, και υπέστρεψαν εις την Κόρινθον.

Νέα έξοδος του Δράμαλη. Ηγείται 5.000 χιλ. πεζών και χιλίων ιππέων. Ηρωική αντίσταση του τμήματος Αναγνώστη Πετιμεζά
Αλλά μετά τεσσάρας ημέρας εξήλθον πάλιν εξ περίπου χιλιάδες, εξ ων οι χίλιοι ιππείς, και διευθύνοντο προς τό αυτό μέρος. Έτρεξαν αμέσως οι ανωτέρω οπλαρχηγοί καί οι Πετιμεζαίοι καί ο Τασκούλιας με τον Γενναίον καί άλλοι τρεις ως εγγιστα χιλιάδες, η μάχη κατήντησε γενική καί έπεκρατούσε. Αλλ’ οι Έλληνες έχοντες δυνατά οχυρώματα εις τήν υπώρειαν εκείνην επολέμουν αμυντικώς καί αντέστησαν γενναίως εις τάς προσβολάς τού εχθρού καί μετά τρίωρον μάχην επροσποιήθησαν οι εχθροί, ότι υποχωρούν, κάμνοντες αυτό τό στρατήγημα διά νά ανταμώσουν τούς Έλληνες εις τό πεδίον καί νά τούς καταστρέψουν. Ο Αναγνώστης Πετιμεζάς, κατέχων τήν εμπροσθινήν θέσιν μετά του υιού του Σωτηράκη καί βλέπων τούς εχθρούς αποσυρόμενους, εξήλθε των οχυρωμάτων του, με τον Παπακαλομοίρην καί άλλους Μιστριώτας καί εδικούς του εως τριακόσιους, κατέβη εις τό πεδίον καί κατεδίωκον τούς εχθρούς μέ τήν πεποίθησιν, ότι θά τούς ακολουθήσουν όλοι οι άλλοι κατόπιν. Αλλ’ οι εχθροί έκαμαν στρατήγημα καί είχον τό περισσότερον ιππικό κεκρυμμένον όπισθεν των σταφίδων καί ένέδρευον χωρίς νά τό ιδούν οι Έλληνες. Φθάσαντες δέ έως εκεί πολεμούντες καί προσποιούμενοι ότι υποχωρούν επαρουσιάσθη αίφνης η ενέδρα καί ενωθείσα μέ τούς καταδιωκομένους ώρμησαν κατά των Ελλήνων, οίτινες ετράπησαν διά τό αιφνίδιον καί απροσδόκητον εις φυγήν. Αλλ’ έως 150 εξ αυτών μετά του ατρόμητου εκείνου αρχηγού Αναγνώστη Πετιμεζά καί τού γενναίου Παπακαλομοίρη από του Μιστρά καί του Γιαννετάκη, απεφάσισαν εκ προθέσεως νά οχυρωθούν εις ένα χάνδακα, νά πολεμήσουν, νά θυσιασθώσιν αυτοί, διά νά σώσουν τούς άλλους. Επολέμησαν λοιπόν υπέρ τάς τρεις ώρας ακαταπαύστως μέ χιλίους ιππείς και τρεις χιλιάδας πεζούς, αλλ’ επί τέλους έπεσαν ενδόξως μαχόμενοι άπαντες υπέρ της πίστεως και της πατρίδος μέχρι ενός. Τον δέ Π. Γιαννετάκην μόνον συνέλαβον πληγωμένον ζώντα, τον οποίον γνωρίσας ο Δράμαλης ότι ήτον τραπεζίτης (σαράφης) εις την Κωνσταντινούπολη διέταξε και τον επαλούκωσαν εις την Κόρινθον.
Διά αυτήν την τρίωρον μάχην του Αναγνώστη Πετιμεζά ερρέθησαν πολλά τότε και πολλοί τα επίστευσαν, ότι ηδύναντο νά τους δώσουν οι άλλοι οπλαρχηγοί βοήθειαν και νά τους σώσουν, αλλ’ οι Κολοκοτρωναίοι και οι συγγενείς του Πετιμεζαίοι, έχοντες μίσος κατ’ αύτού και υπόνοιας οι πρώτοι νά μή τους εμποδίση την αρχηγίαν των Κορινθιακών στρατευμάτων, τήν οποίαν επήραν τότε ως κληρονομίαν, και οι δεύτεροι υποπτευόμενοι και αυτοί νά μή τους πάρη τήν άρχηγίαν των Καλαβρύτων, καθότι έχαιρεν πολλήν και μεγάλην υπόληψιν και από τους προύχοντας τών επαρχιών αυτών και από τους κατοίκους διά τήν φρόνησιν, ανδρείαν και τά λοιπά πλεονεκτήματά του, και εκ τοιούτων αγρίων παθών και καταχθόνιων σκοπών ορμώμενοι αδιαφόρησαν επίτηδες και κατεστράφη αυτός και ο υιός του Σωτηράκης, ώστε η πατρίς έχασε πρόωρα δύο εκ τών αξιωτέρων οπλαρχηγών. Από τους εχθρούς εφονεύθηκαν εις αυτάς τάς μάχας υπέρ τους 150, αλλ’ άλλοι τόσοι και περισσότεροι εφονεύθηκαν και από τους εδικούς μας.
Μετ’ ολίγας δέ ημέρας εξήλθον πάλιν οι Τούρκοι εις τό μέρος του Αγίου Βασιλείου και Κλεωνών, όπου εστρατοπέδευον οι Μαυρομιχάλαι μετά του Παπατσώνη και λοιπών, ως άνω είρηται, και επέπεσον κατ’ αυτών όντων απρόσεκτων. Μ’ όλα ταύτα προσεκαρτέρησαν ανδρείως και πολεμήσαντες αμυντικώς τρεις περίπου ώρας και μή δυνηθέντες οι εχθροί νά τους διαλύσωσιν, ηναγκάσθηκαν νά υποχωρήσουν μέ βλάβην τους μάλλον, καθότι τυχόντες οχυρωμένοι καλώς, καί έμπροσθεν των άλλων οχυρωμάτων υπήρχε τό του Κωνσταντίνου και Γεωργάκη Μαυρομιχάλων μετά 200 Μανιατών, οίτινες επολέμησαν γενναίως καί μ’ όσας προσβολάς απεπειράθησαν οι εχθροί δεν ηδυνήθησαν νά τούς κλονίσουν. Καί τελευταία εξήλθον άπαντες των οχυρωμάτων καί τους προσέβαλον επιθετικώς, ώστε υποχωρήσαντες ατάκτως υπέστρεψαν εις Κόρινθον.
Εφονεύθηκαν από μέν τούς Έλληνας δώδεκα καί τινές επληγώθηκαν, από δε τους Τούρκους υπέρ τούς εκατόν σαράντα, εκτός τών πληγωθέντων, καί ούτως δεν ετελεσφόρησε καί αυτή η επιδρομή των καί ήρχισαν νά ματαιούνται αι προσδοκίαι των.

Πηγή: Κανέλλος Δεληγιάννης – στρατηγός, «Απομνημονεύματα»