Έχοντας λύσει όλα μας τα προβλήματα ως άτομα και ως κοινωνία, αρεσκόμαστε, καθώς συνήθως έχουμε περισσευούμενη μια γνώμη, στο να ανοίγουμε συζητήσεις για τα πιο απίθανα πράγματα.

Έχοντας λύσει όλα μας τα προβλήματα ως άτομα και ως κοινωνία, αρεσκόμαστε, καθώς συνήθως έχουμε περισσευούμενη μια γνώμη, στο να ανοίγουμε συζητήσεις για τα πιο απίθανα πράγματα. Ένα από αυτά είναι το αν ο Κουφοντίνας, ο κατά συρροή δολοφόνος, έχει δικαίωμα να εκδίδει ή όχι βιβλία κι αν ένας εκδοτικός οίκος έχει επίσης το δικαίωμα της επιλογής των βιβλίων που εκδίδει. Μα είναι τόσο απλό: στις δημοκρατίες υπάρχουν νόμοι και κανόνες. Από τη στιγμή λοιπόν που το πολίτευμά μας και οι νόμοι της πατρίδας επιτρέπουν μια τέτοια ενέργεια, δεν τίθεται κανένα ζήτημα συζήτησης περί απαγορεύσεων ή μη. Ο νόμος δεν επιδέχεται επιλεκτικών εξαιρέσεων. Εδώ λόγω παρέλευσης του δεκαοχταμήνου αφέθηκαν ελεύθεροι, σύμφωνα με τους νόμους της δημοκρατίας, τρομοκράτες οι οποίοι επιβουλεύονται τη διά της βίας των όπλων κατάλυσή της και θα φανεί η πολύτιμη δημοκρατία μας μικρόψυχη και ανεπαρκής μπροστά στο βιβλίο ενός δολοφόνου; Εδώ παγκοσμίως κυκλοφορούν ο «Αγών μου» του Χίτλερ και τα «Άπαντα του Στάλιν» υπό τις ευλογίες συνεδρίων και κοινοβουλευτικών κομμάτων ανά τον κόσμο και μας μάρανε το βιβλίο του Κουφοντίνα;
Ένα άλλο που πρέπει να προσεχτεί είναι να μην εκφράζουμε τη γνώμη μας για να την πούμε, ούτε αυτή να καθορίζεται από τις διάφορες βραχύβιες μόδες που επιβάλλουν οι συνθήκες της εποχής. Δεν πρέπει να αποφασίζουμε με τη λογική του άσπρου – μαύρου, του «ναι» και του «όχι», ούτε να βγάζουμε βλακώδη και επιπόλαια συμπεράσματα υπό το κράτος της μιας ή της άλλης αντίπαλης άποψης. Πριν κάμποσα χρόνια ο Σαββόπουλος έκανε τραγούδι τις στυγερές δολοφονίες του Κοεμτζή με το άσμα «Το ζεϊμπέκικο του Νίκου». Ουδεμία αντίδραση – γιατί τότε έτσι το επέβαλλε η μόδα. Όπως επίσης ο ίδιος ο Κοεμτζής κυκλοφόρησε σχετικό βιβλίο, ενώ προβλήθηκε και ανάλογη κινηματογραφική ταινία, περιπτώσεις για τις οποίες δεν άνοιξε μύτη.
Αλλά και παγκοσμίως αποτελεί κοινή πρακτική δολοφόνοι, βιαστές, δικτάτορες, έμποροι ναρκωτικών να συγγράφουν τις σκοτεινές τους εμπειρίες. Αυτό δεν σημαίνει αποδοχή. Είναι σαν να ζητάς από τον συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων να μην αναφέρεται στους δολοφόνους στην πλοκή των βιβλίων του, γιατί η ζωή είναι ιερή – ωστόσο η ιερότητά της δεν την εμποδίζει σε τίποτα να εκτρέφει δολοφόνους, δολοφονίες, αδικίες και λοιπά εγκλήματα.
Εδώ να σημειώσω ότι και οι αντιρρήσεις για την έκδοση του σχετικού κουφοντίνειου αναγνώσματος είναι αποδεκτές, όχι όμως οι απαγορεύσεις.
Τέλος, κλείνοντας, η συζήτηση που άνοιξε με το βιβλίο του Κουφοντίνα, εκτός από ανόητη, είναι η καλύτερη διαφήμιση για την προβολή του στυγνού εγκληματία – τρομοκράτη. 

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.