Θαρρείς πως βρίσκεσαι σε ένα νεκροταφείο ή, μάλλον, μια χωματερή παιχνιδιών. Παιδική ηλικία, τραυματισμένες ψυχές, μυστικά και έλλειψη μητρικής φιγούρας.

Θαρρείς πως βρίσκεσαι σε ένα νεκροταφείο ή, μάλλον, μια χωματερή παιχνιδιών. Παιδική ηλικία, τραυματισμένες ψυχές, μυστικά και έλλειψη μητρικής φιγούρας. Μια διαφορετική «Κασσάνδρα» επί σκηνής του Ιδρύματος Κακογιάννη, μέσα από τα μάτια της Μαργαρίτας Καραπάνου, έτσι όπως την εμπνεύστηκε ο ανατρεπτικός Ένκε Φεζολάρι, σε 60 λεπτά, με δύο ερμηνευτές επί σκηνής.

Η “Κασσάνδρα” είναι μία παράσταση βασισμένη στον σημαντικό λογοτεχνικό θησαυρό της Μαργαρίτας Καραπάνου, όπου ουσιαστικά με τη συγκατάθεση των ηθοποιών επί σκηνής ζωντανεύουμε μερικές από τις σελίδες του. Η Έλλη Μερκούρη κρατάει τον ρόλο της Κασσάνδρας και ο Σόλων Τσούνης ξεδιπλώνει άλλοτε δραματικά και άλλοτε κωμικά τους αληθινούς και φανταστικούς χαρακτήρες της ζωής της Κασσάνδρας. Ουσιαστικά, έχουμε να κάνουμε με ένα ζωντανό και φαντασιακό ημερολόγιο, αυτοβιογραφικό, επί σκηνής. Τα αφαιρετικά video, οι μουσικές επιλογές και ο παιδότοπος συμπληρώνουν το παζλ αυτής της παράστασης».

Λείπει ο λόγος της Μαργαρίτας Καραπάνου σήμερα;
Η Μαργαρίτα άφησε μία μεγάλη παρακαταθήκη. Ο ποιητικός και σπαρακτικός της λόγος – πένα, που χτυπά κατευθείαν στο θυμικό, είναι απών στις μέρες μας.

Βιβλία και λόγια της πολλά τα κρατάει φυλαγμένα και ανατρέχει σε αυτά όταν χρειαστεί;
Διαφυλάττω τη συνέντευξη που έδωσε η Μαργαρίτα Καραπάνου στην Εύη Κυριακοπούλου και στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο. Ειδικά αυτό: «Γιατί έσπασε ο κόσμος; Κάτι ίσως ράγισε μέσα σ’ εμάς…». Από την «Κασσάνδρα» κρατάω τη στιχομυθία της Κασσάνδρας με τη Φανή στο τελευταίο κεφάλαιο, όταν εκείνη επιστρέφει από την πρώτη μέρα της στο σχολείο: «Πώς πήγε το σχολείο;». «Πολύ καλά. Έμαθα να μιλώ, να απαντώ και να σκέπτομαι με συλλαβές». «Τότε γιατί κλαις;». «Είναι οι συλλαβές. Πονάω όταν κόβω τις λέξεις στη μέση».

Γεννημένος στην Αλβανία το 1981, περνάει τα ελληνοαλβανικά σύνορα το 1993. Έκτοτε, ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Αγαπώ την Ακρόπολη, τα μπαρ, τους ανθρώπους που ακόμα χαμογελούν. Απεχθάνομαι την αγένεια, τη γραφειοκρατία, τη φτώχεια.

Αναρωτιέμαι αν έχει αντιμετωπίσει ρατσιστικές διαθέσεις λόγω της καταγωγής του.
«Και στα προσωπικά και στα επαγγελματικά» μου απαντάει.

Παιδί του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, μαθητής του και σκηνοθέτης στο σανίδι του. Έχει ζήσει σχεδόν τα 2/3 της ζωής του εδώ, αντιμετωπίζει τα προβλήματα και τα αποτελέσματα της κρίσης και θεωρεί πως δεν υπάρχουν σήμερα οι πολιτικοί που θα βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο.
Ήρθα μικρός. Η Ελλάδα φάνταζε μία χώρα… θα λέγαμε, η Αμερική των Βαλκανίων. Πήρα παιδεία ελληνική και αυτό είναι το πιο σημαντικό για μένα. Η Ελλάδα είναι η γενέτειρα του θεάτρου και η χώρα που ζω… My own Private American Dream.

Το έργο «Τhe List Project» της Κλαίρης Λιονάκη, που σκηνοθέτησε, με ερμηνευτή τον Μάνο Καρατζογιάννη, βραβεύτηκε ως το καλύτερο θεατρικό project του περσινού Διεθνούς Χειμερινού Φεστιβάλ του Σεράγεβο.
«Καρμική σχέση με το Σεράγεβο. Η καρδιά των Βαλκανίων. Ίσως να είναι το πεπρωμένο μου αυτή η πόλη» λέει χαμογελώντας, λίγο πριν ξαναβρεθεί εκεί για να παραλάβει το βραβείο του. «Βραβείο για μένα σημαίνει ηθική ικανοποίηση. Το γεγονός ότι βραβεύομαι σε μία ξένη χώρα, με τιμά ιδιαίτερα και ανεβάζει τον πήχη της δουλειάς. Πιστεύω στη δουλειά την προσωπική. Η μεγαλύτερη επιβράβευση είναι το κοινό. Ο θεατής που από το υστέρημά του θα πληρώσει εισιτήριο για να δει τη δουλειά σου. Να επικοινωνεί αυτό που φτιάχνεις με το κοινό. Πιστεύω στην τέχνη που αλλάζει το “είναι” του θεατή, τον ταξιδεύει, τον μετατοπίζει. Αυτό είναι το πραγματικό βραβείο».

Αν «σκηνοθετούσατε» την καθημερινότητά μας, ποια στοιχεία θα είχε;
«Στοιχεία Αλμοδόβαρ, με μουσική υπόκρουση Μπέλλου και ποιήματα σκόρπια του Ρίτσου» μου απαντά. Ετερόκλιτα και τόσο γλυκά δεμένα, σαν τις παραστάσεις του.