Το θεατρικό έργο του Γιάννη Σολδάτου, «Ιερή Πόρνη», ύστερα από μια περιπετειώδη πορεία και πλήθος συζητήσεων, με αφορμή την περσινή απαγόρευση της τελευταίας του παράστασης στο ιστορικό θέατρο «Εμπρός», επέστρεψε στο «Studio Κυψέλης».

Το θεατρικό έργο του Γιάννη Σολδάτου, «Ιερή Πόρνη», ύστερα από μια περιπετειώδη πορεία και πλήθος συζητήσεων, με αφορμή την περσινή απαγόρευση της τελευταίας του παράστασης στο ιστορικό θέατρο «Εμπρός», επέστρεψε στο «Studio Κυψέλης».

Άραγε υπάρχει καλλιτεχνικό δόγμα που να εξιλεώνει τα 40 εκατομμύρια ιερόδουλων γυναικών στον κόσμο που αγωνίζονται για επιβίωση; Ή που να δικαιολογεί τις ακόμα περισσότερες εκπορνευμένες ψυχές του δυτικού «πολιτισμού»;
Αυτό είναι ένα από τα αναπάντητα ερωτήματα που αναζητά η νέα σειρά παραστάσεων με τίτλο «Ιερή Πόρνη» του Γιάννη Σολδάτου, καθώς επέστρεψε στο θεατρικό σανίδι, αυτήν τη φορά με καινούργια κείμενα, χαρακτήρες και νεανικό καστ. Ας θυμίσουμε ότι το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε κάτω από την οδό Σωκράτους, το 2011, στο «Αγγέλων Βήμα», σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές του κέντρου της Αθήνας, ανάμεσα σε πραγματικές πόρνες. Ακολούθησε, πέρσι, η δεύτερη στάση του στην «Πυξίδα», στου Ψυρρή, και σχεδόν ταυτόχρονα πραγματοποιήθηκε η τρίτη στάση στο ιστορικό θέατρο «Εμπρός», όπου την τελευταία ημέρα δεν ανέβηκε ποτέ λόγω της γενικής λαϊκής συνέλευσης των εργαζομένων του Ελεύθερου Αυτοδιαχειριζόμενου Θεάτρου. Τώρα έρχεται σε μια περιοχή, στην Κυψέλη, όπου άνθισαν τα πρώτα αναβαθμισμένα πορνεία αλλά και πλάι σε αρκετά ιστορικά θέατρα, στο «Studio Κυψέλη».
Οι καινούργιες αρχετυπικές φιγούρες του έργου ακούνε στα ονόματα Μαγδαληνή, Κασσάνδρα, Γκρούσα και Μήδεια. Όλες πόρνες, ξενικές φιγούρες προερχόμενες εξ Ανατολάς, περιμένουν τους πελάτες τους για να φέρουν στο φως απαντήσεις αλλά ακόμα περισσότερα ερωτήματα. Μέσα από διάφορες κωμικές αλλά και τραγικές συνθήκες, δίνουν σάρκα και οστά σε άλλους χαρακτήρες, με το βάρος πάντα στη γυναίκα. Οι ηθοποιοί – πόρνες, η καθεμία με τον δικό της τρόπο, δίνουν απαντήσεις θεάτρου και τέχνης ενώ δημιουργούν ερωτήματα πάνω σε θέματα διάκρισης, ρατσισμού, βίας και εκμετάλλευσης.
Η τοποθεσία του θεάτρου δεν είναι τυχαία. Άξονας του έργου είναι η έκφραση του Μποντλέρ: «Τι είναι τέχνη; Εκπόρνευση!». Άλλωστε, το θέμα της πορνείας στην τέχνη είναι παρόν σχεδόν σε όλα τα έργα του συγγραφέα Γιάννη Σολδάτου (κινηματογράφο, θέατρο και πεζογραφία). Τι γυρεύει, όμως, μια πόρνη στη σκηνή του θεάτρου;
Πέρα από το τολμηρό στοιχείο του πορνό, σκοπός του έργου δεν είναι να αποτελέσει μια ακόμα χιλιοειπωμένη μελοδραματική ηθογραφία, αλλά να συσχετίσει – αν αυτό είναι εφικτό – τη σχέση έκθεσης των ιεροδούλων με αυτήν των ηθοποιών. «Οι πόρνες στο έργο δεν παρουσιάζονται ούτε ως ιερές αλλά ούτε ως ανίερες, ούτε πρόστυχες αλλά ούτε και ως ηθικές. Βρίσκονται εκεί, a priori» μας λέει ο νεαρός και ανερχόμενος στον χώρο σκηνοθέτης Γιάννης Μακρόπουλος. Και συνεχίζει: «Όλα κινούνται μέσα σε υπερρεαλιστικές συνθήκες. Πέρα, όμως, από το πώς μια πόρνη κερδίζει το ψωμί της, κρύβεται μια μεταφορική διάσταση, που μας αφορά όλους: η “πολιτισμένη” εκπόρνευση του ανθρώπου. Στο έργο εξετάζεται αλλά και συσχετίζεται η έκθεση που βιώνει ο καθένας μας, ειδικότερα η νέα γενιά . Το αντίθετο αυτής της ανίερης εκπόρνευσης είναι η αλήθεια. Και η αλήθεια μπορεί και πρέπει να είναι ο στόχος μας, είτε είμαστε δημιουργοί είτε θεατές».

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.