search
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29.03.2024 17:10
MENU CLOSE

Μαρία Κατσανδρή: «Φον Δημητράκηδες έχουμε σήμερα πολλούς»

17.03.2014 22:00
Μαρία Κατσανδρή: «Φον Δημητράκηδες έχουμε σήμερα πολλούς» - Media

Βγαίνοντας από το θέατρο «Μουσούρη», όπου παίζεται ο «Φον Δημητράκης», δεν σταμάτησα να σκέφτομαι πόσο ανελέητος συγγραφέας έχει υπάρξει με τους ήρωές του ο Δημήτρης Ψαθάς, πόσο απόλυτα ξεγυμνώνει με τις λέξεις του τα χειρότερα που κουβαλούν οι άνθρωποι.

Βγαίνοντας από το θέατρο «Μουσούρη», όπου παίζεται ο «Φον Δημητράκης», δεν σταμάτησα να σκέφτομαι πόσο ανελέητος συγγραφέας έχει υπάρξει με τους ήρωές του ο Δημήτρης Ψαθάς, πόσο απόλυτα ξεγυμνώνει με τις λέξεις του τα χειρότερα που κουβαλούν οι άνθρωποι. Όπως ο Δημητράκης του… Ένα θρασύδειλο ανθρωπάκι που προσφέρει γη και ύδωρ, δυο σπίτια και την οικογένειά του για να γίνει υπουργός. Δεν έχει σημασία που δεν έχει εκλεγεί από τους ψηφοφόρους, ούτε ότι του κρεμάνε γκαζοτενεκέδες στις ομιλίες του. Έχει, όπως πιστεύει, όλα τα προσόντα για να αποκτήσει υπουργική καρέκλα. Κι όταν την αποκτά, γίνεται «υπουργάρα» κι εξασκεί την εξουσία του με κάθε ευκαιρία. Όλα αυτά ο Ψαθάς τα έγραψε εν μέσω Κατοχής και το έργο πρωτοανέβηκε το 1946.

Η Μαρία Κατσανδρή, που υποδύεται τη σύζυγο του Φον Δημητράκη, Μαρία, μια μετρημένη γυναίκα που όμως όταν γίνεται «υπουργίνα» χάνει όχι μόνο το μέτρο, αλλά και το ποια είναι, μας λέει για το έργο: «Ο Ψαθάς έχει μείνει και θα μείνει στον χρόνο γιατί πρώτα απ’ όλα είναι ένας συγγραφέας ο οποίος δημιουργεί ήρωες πραγματικούς ανθρώπους. Μπορεί να αλλάζουν κάποιες λεπτομέρειες ανά εποχή, αλλά οι χαρακτήρες είναι ίδιοι. Και οι χαρακτήρες του Ψαθά έχουν σάρκα και αίμα. Είναι σημερινοί. Και με όλα τα ελαττώματα που κουβαλάμε ως άνθρωποι. Φον Δημητράκηδες έχουμε σήμερα πάρα πολλούς. Θρασύδειλους πολιτικούς που δίνουν και την ψυχή τους για την εξουσία. Ο Φον Δημητράκης δίνει για την υπουργική καρέκλα τον αδελφό του και την κόρη του. Οι σημερινοί δίνουν τα πάντα, την ίδια την πατρίδα, δίνουν σάρκα και αίμα».

Γι’ αυτό φτάσαμε ώς εδώ; «Για πολλούς λόγους… Η “κατάντια” δεν είναι αποτέλεσμα των τελευταίων χρόνων, ξεκινάει από το 1821, είναι μια συνέχεια πραγμάτων και κυρίως μια συνέχεια εξουσιών στην Ελλάδα που δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματική επιθυμία του λαού, των ανθρώπων. Είχαν σχέση μόνο με συμφέροντα και θέσεις, κάτι που έχει γιγαντωθεί τα τελευταία 30 χρόνια» μας λέει η ηθοποιός.
Όσο για την ηρωίδα της και τη μετάλλαξή της, η εξήγηση είναι μία: «Η εξουσία δηλητηριάζει, είναι σαν ναρκωτικό… Βέβαια, αυτή η γυναίκα δείχνει στοιχεία ότι έχει συναίσθηση του τι γίνεται γύρω. Αλλά η εξουσία την αποτρελαίνει. Δεν έχει καταλάβει, όπως και πολύς κόσμος, τι σημαίνει φασισμός και πόλεμος. Όπως και τώρα δεν έχουμε καταλάβει τι σημαίνει νεοναζιστές. Δεν έχουμε μνήμη οι Έλληνες. Θυμάμαι, ήμουν πολύ νέα όταν διάβασα στον πρόλογο του βιβλίου ενός Γερμανού συγγραφέα, ελληνολάτρη μάλιστα, τη φράση “οι Έλληνες είναι σαν παιδιά, χωρίς μνήμη”. Είχα θυμώσει πολύ τότε. Αλλά είχε τελικά δίκιο. Δεν έχουμε μνήμη. Δεν μπορεί η Χρυσή Αυγή να είναι τρίτο κόμμα. Μαρίες και Φον Δημητράκηδες υπάρχουν και τώρα. Όπως υπάρχουν και άνθρωποι που θα ψηφίσουν και πάλι αυτούς που μας έχουν φέρει σε αυτήν την ολέθρια κατάσταση».

Και Ζαρλάδες της λέω, άνθρωποι που λειτουργούν βάσει προσωπικού συμφέροντος και προσεταιρίζονται την πιο κερδοφόρα πλευρά κάθε φορά. «Μα… χωρίς Ζαρλάδες δεν υπάρχουν Φον Δημητράκηδες στην εξουσία. Το ξεπούλημα έχει ξεκινήσει από το 1821. Η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ ανεξάρτητη και τώρα αυτό φαίνεται 100% γιατί οι άνθρωποι που ψήφιζαν, τι εξυπηρετούν; Ξένα συμφέροντα. Γι’ αυτό το Ελληνικό πουλιέται 70 ευρώ το τετραγωνικό και διαλύεται ο ΕΟΠΥΥ» μου λέει η Μαρία Κατσανδρή, που σημειώνει: «Λέω “ψήφιζαν” γιατί ψηφίζω, αλλά ποτέ αυτούς. Και είμαι υπεύθυνη γιατί την ώρα που έπρεπε, δεν σηκώθηκα, δεν βγήκα έξω από το σπίτι μου. Βγήκα αργότερα, όχι την εποχή που σχηματίζονταν οι προϋποθέσεις. Μετέχω. Βγαίνω στον δρόμο. Φωνάζω. Δεν κάθομαι στο σπίτι μου, στον καναπέ μου. Γι’ αυτό και ελπίζω. Πιστεύω και ελπίζω στην ανατροπή αυτής όλης της υποδούλωσης».

Η κουβέντα μας έκλεισε αμιγώς θεατρικά, καθώς τη ρώτησα πώς νιώθει να μεγαλώνει, όταν γύρω της γυναίκες ηθοποιοί έχουν επιδοθεί σε ένα αμείλικτο «κρυφοκυνηγητό» με τις ρυτίδες. «Είναι υπέροχο πράγμα να μεγαλώνεις με το θέατρο και μέσα στο θέατρο, ένα θαύμα. Είμαι πάνω από 30 χρόνια στο θέατρο. Από τις παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης, που, αν και στη δραματική σχολή, ήμουν πάνω στη σκηνή – μεγάλο σχολείο αυτό που μας έκανε ο Κουν. Ποιος είναι ο φόβος; Ότι φεύγουν οι ρόλοι; Μα φεύγουν οι ρόλοι των νιάτων. Υπήρξα ενζενί, αλλά φτάνει. Δεν θα κάνω την Ιουλιέτα, θα κάνω τη μαμά της και αργότερα μακάρι να κάνω τη γιαγιά της. Και σκοπεύω να αρχίσω να μαθαίνω γερμανικά ώστε να μπορέσω κάποια στιγμή, στα 80 μου ίσως, να μεταφράσω τη “Ρόζα Λούξεμπουργκ”. Κρίμα που φοβούνται οι άνθρωποι τον χρόνο, είναι το μόνο σίγουρο που κυλάει στη ζωή μας”.

 

google_news_icon

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Το topontiki.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά υβριστικά σχόλια και διαφημίσεις. Οι χρήστες που παραβιάζουν τους κανόνες συμπεριφοράς θα αποκλείονται. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29.03.2024 17:08