Το ότι η Ρωσία καίγεται περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη δύναμη για την τύχη της Ουκρανίας είναι γνωστό (και επιβεβαιωμένο από κάθε άποψη).

Το ότι η Ρωσία καίγεται περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη δύναμη για την τύχη της Ουκρανίας είναι γνωστό (και επιβεβαιωμένο από κάθε άποψη). Το να θέλει κανείς, πριν προσέλθει στο τραπέζι της «διαπραγμάτευσης», να έχει στο χέρι του όσα περισσότερα χαρτιά μπορεί, είναι επίσης λογικό.

Γι’ αυτό και η Μόσχα καλεί σε «διάλογο» τη Δύση, αφού πρώτα την αιφνιδίασε αναπτύσσοντας στρατιωτικές δυνάμεις στην Κριμαία και αφού συντόνισε το δημοψήφισμα, στο οποίο το 97% των κατοίκων της επαρχίας ζήτησε την ένωση με τη Ρωσία.
Δεν έχει σημασία εάν η Δύση αναγνωρίζει ή όχι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ούτε εάν καταδικάζει το Κρεμλίνο για τη στρατιωτική επέμβαση στην Κριμαία… Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η Μόσχα έκανε ό,τι έκανε χωρίς να ανοίξει – επί της ουσίας – μύτη, ότι τα παραπάνω γεγονότα έχουν καταγραφεί και ότι, τελικά, ενισχύουν τη θέση του Κρεμλίνου στην όποια διαπραγμάτευση ακολουθήσει.
Βέβαια, το παιχνίδι που παίζεται στην Ουκρανία είναι, ας πούμε, πολύ διαφορετικό από το μπρα ντε φερ στη Γεωργία πριν από μερικά χρόνια. Η Ουκρανία δεν αποτελεί απλώς μια χώρα στην πίσω αυλή της Ρωσίας, δεν είναι ένα ακόμη κομμάτι του παζλ στην αναγέννηση της σφαίρας επιρροής του Κρεμλίνου. Είναι πολλά περισσότερα, όχι μόνο για τη Ρωσία, αλλά και για τη Δύση. Η σημασία της Ουκρανίας έχει να κάνει με την ευρύτερη παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα.

Η μεγάλη σκακιέρα
Από τη μια πλευρά, στη χώρα της ανατολικής Ευρώπης – όπως έχουμε πει επανειλημμένα – παίζονται ζωτικά συμφέροντα για τη Μόσχα: όποιος ελέγχει την Ουκρανία, ελέγχει και τον ταχύτερο «δρόμο» – γεωγραφικά μιλώντας – προς τη Μόσχα. Επιπλέον, από την Ουκρανία περνάνε οι σημαντικότεροι αγωγοί φυσικού αερίου προς την Ευρώπη (τον σημαντικότερο έως τώρα πελάτη της Ρωσίας), ενώ η Κριμαία – στην οποία φιλοξενούνται ρωσικές στρατιωτικές βάσεις – αποτελεί τη μοναδική πολύτιμη έξοδο της Ρωσίας στη Μαύρη Θάλασσα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Για όλους αυτούς του λόγους, ήταν αναμενόμενο το Κρεμλίνο να μην επιτρέψει στο Κίεβο να του γυρίσει την πλάτη.
Πέραν όλων αυτών, όμως, υπάρχει κάτι ακόμη πιο σημαντικό, που καθορίζει τη στάση της Μόσχας έναντι της ουκρανικής κρίσης, και αυτό είναι το γεωπολιτικό βάρος της χώρας. Αυτό το γεωπολιτικό βάρος είναι και η μοναδική στην ουσία αιτία που μπορεί να οδηγήσει τη Δύση να ασχοληθεί με την Ουκρανία. Η γεωγραφική θέση (στην καρδιά της Ευρασίας) και το μέγεθος της χώρας είναι τέτοια, που, όπως έχει δείξει η Ιστορία μέχρι σήμερα, όποιος καταφέρει να την ελέγξει μπορεί να τη χρησιμοποιήσει ως εφαλτήριο για να μετατραπεί σε κυρίαρχο παίκτη της Ευρασίας. Αυτό, θα πει κάποιος, ενδιαφέρει προπαντός τη Μόσχα, που επιδιώκει να ξαναχτίσει την «αυτοκρατορία» της. Σίγουρα. Το ζήτημα είναι ότι μπορεί μεν η Ε.Ε. και οι ΗΠΑ να μην έχουν βλέψεις να μετατραπούν σε άρχοντες της Ευρασίας, δεν θέλουν όμως να δουν και κανέναν άλλον να αναλαμβάνει αυτόν τον ρόλο. Ο λόγος είναι απλός: εάν καταφέρει κάποιος να θέσει υπό τον έλεγχό του την Ευρασία, τότε θα είναι αρκετά ισχυρός ώστε να προκαλέσει τη Δύση στον υπόλοιπο πλανήτη.

Μέχρι πού θα ρισκάρει η Δύση;
 
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, με την επιθετικότητα και την αποφασιστικότητα με την οποία κινείται, έχει αποδείξει μέχρι στιγμής ότι αντιλαμβάνεται τη γεωπολιτική διακύβευση. Αυτό που μένει να φανεί, και το οποίο θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις στην περιοχή το αμέσως επόμενο διάστημα, είναι εάν η Ε.Ε. και οι ΗΠΑ είναι διατεθειμένοι να αντιμετωπίσουν τη Μόσχα με γεωπολιτικούς όρους, με το ρίσκο, φυσικά, να πυροδοτήσουν μια ψυχροπολεμικού τύπου κόντρα σε πολλά άλλα σημεία του πλανήτη.