Εβδομάδα της εκδηλώσεως των παθών με την κατάνυξη στο ισοκράτημα της υμνολογίας και τη μελαγχολία να ψιθυρίζει σε άλλον χρόνο την ωραιότητα των στιγμών της παραδόσεως.

◆ Εβδομάδα της εκδηλώσεως των παθών με την κατάνυξη στο ισοκράτημα της υμνολογίας και τη μελαγχολία να ψιθυρίζει σε άλλον χρόνο την ωραιότητα των στιγμών της παραδόσεως.
◆ Αμηχανία των καιρών και το μειδίαμα, πράξη πικρού προσανατολισμού των μορφασμών, στέκεται περιορισμένο στο πλαίσιο μίας νομοτελειακής εξελίξεως.
◆ Πολιτική του ολίγιστου λόγου αναρτημένη στην κυριολεξία, με την ανάπτυξη του συγκεκριμένου αριθμού των φωνηέντων, φέρνει την περίληψη της γελοιότητας να γίνεται αναφορά βαρυσήμαντη διαδεδομένη από τους τελάληδες των λερωμένων δρόμων.
◆ Ενώ η ζωή συνεχίζει να γράφει το παραμύθι με την πρόθεση να συνοδεύει το εξιστόρημα.
◆ Στα μικρά γράμματα οι μεγάλες μολυβιές.
◆ Μονολογήματα των κουρδισμένων φωνών στις αδειανές αίθουσες των παγωμένων τοίχων. Και μια ανάγνωση για την αίσθηση της οράσεως και μόνο ενώ η ουσία ονειρεύεται την κλητική της.
◆ Προεκλογής τερτίπια με τα μηχανεύματα να ξεπερνούν τα δεδομένα και την ατυχία της επινοήσεως να ζητιανεύει το σύνθημα στη μεταφορά. Και η φύση ξεκαρδίζεται αφήνοντας τα χαρακτηριστικά της να τρέχουν δίνοντας επιτηδευμένα τα σημεία της ίδιας κι απαράλλαχτης αναπαραστάσεως.
◆ Και η αισθητική καταρρακωμένη περιορίζεται στην πολυσύλλαβη καταγωγή της.
◆ Μονοτονία της ανοίξεως με τον ήλιο να στέκεται στην αλαζονεία του ερμηνεύοντας την ημέρα και μόνο η βροχή περιπαίζοντας ξεφωνίζει στην υγρασία την αμαρτία της νύχτας.
◆ Μήνυμα της εποχής η ανορθογραφία φέρνει στον νου τα παλιά χαρτιά με τα κόκκινα σημάδια. Αχνά αποτυπώματα με τη χρονολογία να ακουμπά στην καλλιγραφία. Μελάνι στο χρώμα του υπερσυντέλικου, στο γυαλί η παρατυπία, κηλίδα ξεθωριασμένη στο κείμενο.
◆ Εν παραλλήλω.
◆ Στα καφενεία μεταξύ των συζητήσεων περί της αναπτύξεως της θρίδακος υποψήφιοι πολίτες της εξουσίας εξασκούν τη ρητορική της ανυπαρξίας, ανερυθρίαστα.

Mυογράφημα
 
Στην εφαπτομένη της θάλασσας. Στο ξωκλήσι, με το άσπρο να πλέκει στη θάλασσα το κύμα.
Με το φεγγάρι να φαντάζεται και λίγες σταγόνες αγιασμός στις νύχτες της βδομάδας.
Ένα μικρό κόκκινο βιβλίο και μια επανάληψη.
Απέναντι με τις κοτσίδες να πέφτουν.
Γραμμές ξανθές πάνω στο φόρεμα.
Διάστημα της προσοχής. Στο ξεπέταγμα.
Όταν στον άνεμο τρέχουν οι ματιές.
Έξω απ’ τις σειρές. Στην κατάνυξη της στιγμής.
Συνάντηση της προσευχής.
Στην πεζούλα με την πλάτη στον τοίχο.
Με το μαντήλι δεμένο γύρω στον λαιμό. Στο αγνάντι.
Πέρα στο φως που τρεμόπαιζε.
Κρεμασμένο ανάμεσα στον ουρανό και στο νερό.
Στο σκοτάδι. Καντήλι στο πέλαγος.
Μοναξιά της θύμησης παρατημένη πίσω απ’ την πέτρα.
Με τα χέρια σφιχτά. Κοντά στα χείλια. Πνιχτές φωνές.
Στο τρεχαλητό. Να ξεμακραίνουν οι ευχές.
Να βγαίνει στα σωθικά ο σταυρός.
Ησυχία.
Στο αντίκρισμα τα φώτα. Το λιμάνι.
Το βαπόρι στα πλευρά της προκυμαίας.
Και μια χούφτα με βότσαλα κέντησαν στη θάλασσα.

Ακρωτήριον     

Είσοδος
Της μεγαλοπρέπειας
Στην ασάφεια της απεραντοσύνης
Διαπλέοντας με την οργή
Στα νεφελώματα
Των αποχρώσεων του γκρίζου
(είχε φυσήξει ο μεγάλος βοριάς)
Με τα απλωμένα χέρια
Και την κραυγή
Στην πρόσκληση
(λύσσαξε ο άνεμος κι έκοβε τη φωνή)
Στα θρύψαλα σκόρπισε
Μαζεύτηκε το σώμα
(και πέρασε στο φάρο το κόκκινο)